Hukuki pozitivizm tartışması bugün ellili yıllara kıyasla daha sakin ve objektif bir düzlemde sürmektedir. Çünkü birinci dünya savaşı sonrası ortamın, tinsel iklimi uzun zaman önce atlatılmış görünüyor. Bu, her hukuk teorisinin her yönü anlık politik tutkulara dönüşen ve yakın geçmişin olaylarının ahlaki bir yargıya evrildiği bir tinsel iklimdir1. Bu iklimde hukuk düşüncesinin ve ideolojik koşulların köküne inerek hukuk ideolojisinin incelikli bir eleştirisini yapan hukuk düşüncesine ait kültür tarihinin içsel eleştirisine olumlu bir eğilim gelişir. Bu eğilimde ve objektif ve geri çevrilemez bir çelişki üzerine sakin ve nesnel bir tartışmada benzer eğilimi görmemiz gerekir: Doğal hukuk ya da hukuki pozitivizm. (Girişten)