Gebe kadınlar ve çocuklar için biyokimyasal tehdit durumu ve yaklaşımlar

Kimyasal ve biyolojik silahlar, dünya çevresindeki insanların sağlığını ve güvenliğini artan bir şekilde tehdit etmekte, genel popülasyonda korku ve kaos yaratıp aynı zamanda zarara neden olmaktadır. Biyolojik ve kimyasal maddelerin çoğalması, etkilerinin daha çok farkında olunmasıyla, bir tehdit anında ve sonrasında etkilenen bireylere daha iyi sağlık bakımı sağlamak, nakledebilmek ve tehdit durumunun tüm seviyelerine çabuk tepki gösterebilmek için hemşireler bu konuda bilgili olmalıdır. Özellikle çocuklar ve gebe kadınlar, spesifik fizyolojik, psikolojik ve immünolojik özelliklerinden dolayı, kimyasal ve biyolojik ajanların etkilerinden kolayca zarar görebilirler. Gebelerin ve çocukların bu eşsiz özeliklerinden dolayı felaketin önlenmesi, felaket anında yapılacakların planlanması, müdahale edilmesi, bakım ve tedavi gibi her aşamada özel gereksinimlerinin belirlenmesi hayatidir. Hemşirelerin biyokimyasal tehdit durumunda birçok rolleri vardır. Gebe kadınların ve çocukların bakımını veren hemşirelerin bu silahların etkisini nasıl tanıyacaklarını ve etkilerini azaltma ya da kısmen giderme girişimlerini nasıl uygulayacaklarını bilmeleri önemlidir. Bu nedenle hemşirelerin okul eğitimleri sırasında da biyokimyasal tehditlerle ilgili bilgilendirilmeleri ve tatbikat yapmaları önemlidir.

Approach and significance of biochemical threats event for children and pregnant women

Chemical and biologcal emergencies increasingly threaten the health and safety of people worldwide and are designed to create fear and cause harm to the general population. By the increase of biological and chemical agents and by becoming more aware of effects of its, nurses should be more informed to provide better healthcare to the affected patients during a threat and after a threat and to translate, to react quickly in all levels of threat situations. Children and pregnant women are particularly vulnerable to the effects of these agents because of their specific physiologic, immunologic and physiological characteristics. Because of these unique vulnerabilities of children and pregnant women, it is vital that their special needs are addressed in every stage of disaster planning-prevention, preparation, response and recovery. Nurses have multiple roles in dealing the threat of biochemical. It is essential that nurses who care for children and pregnant women know how to recognize the effects of this type of weapon and how to alleviate or mitigate their impact. Therefore, it is important that nurses should be informed about biochemical threats and do exercises, also during school education.

PDF

___

1. Olshansky E. Why nurses need to be concerned about the environment. Journal of Professional Nursing. 2008; 24(1): 1-2.
2. Doğancı L. Biyolojik savaş ajanlarının genel özellikleri. Ulusal Tıbbi NBC Savunması Sempozyum Kitabı. Ankara. GATA Basımevi Müdürlüğü, 2003, s. 66-67
3. Gurwitch RH, Kees M, Becker SM, Schreiber M, Pfefferbaum B, Diamon D. When disaster strikes: respnding to the needs of children. Prehospital and Disaster Medicine. 2004; 19(1): 21-28.
4. Veenema TG. Chemical and biological terrorism preparedness for staff development specialists. Journal for Nurses in Staff Development. 2003; 19(5): 218-225.
5. Patt HA, Feigin RD. Diagnosis and management of suspected cases of bioterrorism: a pediatric perspective. Pediatrics. 2002; 109(4): 685-692.
6. Maciver Teran M, Larson K. Implications of chemical biological terrorist events for children and pregnant women. MCN. 2008; 33(4): 224- 230.
7. Akins RB, Williams JR, Silenas R, Edwards JC. The role of public health nurses in bioterrorism preparedness. Disaster Management & Response. 2005; 3(4): 98-105.
8. Young CF, Deborah JP. Biological, chemical and nuclear terrorism readiness: major concers and preparedness of future nurses. Disaster Management & Response. 2004; 2(4): 109- 114.
9. Akova M. Biyoterörizm ve biyolojik silahlar. Hacettepe Tıp Dergisi. 2001; 32(3): 197-201.
10. Chung S, Shannon M. Hospital planning for acts of terrorism and other public health emergencies involing children. Arc Dis Child. 2005; 90: 1300-1307.
11. Reissman DB, Howard J. Responder safety and health: preparing for future disasters. Mount Sinai Journal of Medicine. 2008; 75: 135-141.
12. Birgenheier PS. Parents and children, war and separation. Pediatric Nursing. 1993; 19(5): 471- 476.
13. Murray JS. Addressing the psychosocial needs of children following disasters. JSPN. 2006; 11(2): 133-137.
14. Gökçay G. Güç koşullardaki çocukların sağlığı. Editör: Neyzi O, Ertuğrul T. Pediatri. 3. baskı. İstanbul. Nobel Tıp Kitapevi, 2002, s. 71-79.
15. Fox L, Timm N. Pediatric issues in disaster preparedness: meeting the educational needs of nurses-are we there yet?, Journal of Pediatric Nursing. 2008; 23(3): 145-152.
16. Scalzo AJ, Huskamp KL, Sinks GA, Kenan Wj. Disaster preparedness and toxic exposureres in chilren. Clinical Pediatric Emergeny Medicine. 2008; 9: 47-60.
17. Stankovic C, Mahajan P, Ye H, Dunne RB, Knazik SR. Evaluating the preparedness of pediatricians in Michigan. Pediatric Emergency Care. 2009; 25(2): 88-92.
18. Rassin M, Avraham M, Nasi-Bashari A, Idelman S, Peretz Y, Morag S. et al. Emergency department staff preparedness for mass casualty events involing children. Disaster Management & Response. 2007; 5(2): 36-44.
19. Seıdman RY, Hutcıson B, Buckner SK, Myers ST, Boyle DM, Macrobert M, et al. The response of children to disaster. MCN. 1998; 23: 37-44.
20. Çavuşoğlu H. Çocukların Hastalık ve Hastaneye Yatmaya Tepkileri ve Başetme Yöntemleri. Editör: Çavuşoğlu H. Çocuk Sağlığı Hemşireliği. 8. Baskı. Sistem Ofset Basımevi, 2004, s. 58-67.
21. Öztaş D. Barışı düşleyen çocuklar. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi. 1996; 5(5): 172-174.
22. Hıncal F, Erkekoğlu P. Kimyasal biyolojik savaş ve terörizmin farklı boyutları. Ulusal Tıbbi NBC Savunması Sempozyumu Kitabı, GATA Basımevi Müdürlüğü, 2003, s. 125-128.
23. Kayahan C. NBC yaralılarına yapılacak ilkyardım, resüsitasyon ve tedavi. Ulusal Tıbbi NBC Savunması Sempozyumu Kitabı, GATA Basımevi Müdürlüğü, 2003, s. 154-172.
24. Özışık T, Baykal B, Özışık L, Kalemoğlu M, Kayahan C. Kimyasal silahlarla yaralanmalarda dekontaminasyon ve tedavi. Acil Tıp Dergisi. 2003; 3(3): 46-50.
25. Porche DJ. Biological and chemical bioterrorism agents. Journal of the Association of Nurses in Aids Care. 2002; 13(5): 57-64.
26. Dizer U. Biyolojik savaş ajanlarından korunma yöntemleri. Ulusal Tıbbi NBC Savunması Sempozyumu Kitabı, GATA Basımevi, 2003, s. 87-95.
27. Ortatatlı M. Biyolojik savaş etkenlerinin kliniği, tedavi ve korunma yolları. Acil Tıp Dergisi. 2003; 3(3): 33-40.
28. Radosavljevic V, Jakovljevik B. Bioterorism types of epidemics, new epidemiological paradigm and levels of prevention. Public Health. 2007; 121: 549-557.
29. Görenek L. Biyolojik savaş ve atalarda acil tedavi. Acil Tıp Dergisi. 2003; 3(3): 41-45.
30. İnal A. Biyolojik savaşta immünizasyon. Acil Tıp Dergisi. 2003; 3(3): 55-60.
31. Baysallar M. Biyolojik savunmada müdahale ve tanısal yaklaşım. Ulusal NBC Sempozyumu Kitabı. 2007. s. 34-42.
32. Redlener I, Markenson D. Disaster and terroism preparedness: what pediatricians need to know. Dis Mon. 2004; 50: 1-40.
33. Secor-Turner M, O’Boyle C. Nurses and emergency disaster: What is known. Am J Infect Control. 2006; 34(7): 414-420.