ÇOCUK MERKEZLİ OYUN TERAPİSİNİN ENGELLİ ÇOCUKLARA YÖNELİK SOSYAL HİZMET UYGULAMALARI AÇISINDAN ÖNEMİ

Oyun, her yaş grubu için farklı özellikler ve etkiler göstermekle birlikte, özellikle çocuklar için aslında önemli bir iletişim ve sağaltım aracı olarak görülebilir. Engelli çocuklar özelinde de düşünüldüğünde, bu çocukların kendilerini daha rahat ifade edebilmeleri, sorun ve gereksinimlerinin belirlenmesi ve bunların çözümüne yönelik ne gibi beklentilerinin olduğunun anlaşılması konularında oyundan yararlanılması önemlidir. Engelli çocuklara yönelik sosyal hizmet uygulamalarının da oyun ile desteklenmesi, sosyal hizmet uzmanı ile çocuk arasındaki iletişimi güçlendirecek, çocuğun anlaşılmasını kolaylaştıracak ve çocuğun kendisini daha iyi hissetmesini sağlayacaktır. Engelli çocuklarda benlik saygısı ve sosyal uyum başta olmak üzere pek çok gelişimsel ve sosyal özelliğin geliştirilebilmesi açısından çocuk merkezli oyun terapisinin önemine yer veren bu çalışmada, öncelikle oyun ve oyun terapisi kavramlarına, daha sonra da oyun terapisine ilişkin bazı yaklaşımlara kısaca yer verilmekte ve bu yaklaşımlardan çocuk merkezli oyun terapisi üzerinde ayrıntılı biçimde durulmaktadır. Son olarak ise, engelli çocuklar özelinde çocuk merkezli oyun terapisinin olumlu etkilerine, bu konuya ilişkin bazı araştırma bulgularına değinilmekte, sosyal hizmet uygulamaları açısından çocuk merkezli oyun terapisinin engelli çocuklar açısından kullanımının önemine ilişkin önerilerle çalışma sonlandırılmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk merkezli oyun terapisi, engelli çocuklar, sosyal hizmet

The Importance of Child-Based Play Therapy in Social Work Practice with Children with Disability

Even though play shows different characteristics and effects for every age group, it can be considered as an important tool for communication and therapy. When considering children with disabilities, it is essential to make use of play as these children can express themselves more comfortably through play. Moreover, one can have a better understanding of the children’s problems and needs, and the solutions for these problems through the usage of play. Reinforcement of social work practice with play can strengthen the relationship between the social worker and the child, make the child more comprehensible, and make the child feel better. This study focuses on the importance of child-centered play therapy in terms of improving some developmental and social abilities like self-esteem and social cohesion in children with disabilities. Firstly, the concepts of play and child-centered play therapy as well as some approaches to these concepts are mentioned briefly, and then child-centered play therapy is focused on in detail. Finally, the positive effects of child-centered play therapy for children with disabilities, some research findings related to the issue, and the importance of child-centered play therapy for children with disabilities are mentioned in terms of social work practice.

Keywords:

Child-based play therapy, children with disability, social work,

PDF

___

Ayling, P. (2012). Learning throughplaying in highereducation: Promotingplay as a skillforsocialworkstudents, SocialWorkEducation, 31 (6), s.764-777.
Astramovich, R. L.,Lyons, C. ve Hamilton, N. J. (2015). Play therapyforchildren withintellectualdisabilities. Journal of Child andAdolescentCounseling, 1 (1), s. 27-36.
Baker, K. ve Donelly, M. (2010). Thesocialexperiences of childrenwithdisabilityandtheınfluence of environment: A frameworkforintervention.Disability&Society, 16 (1).
Bannink, F.,Stroeken, K., Idro, R. ve Hove, G.(2015). Communityknowledge, beliefs, attitudes, andpracticestowardschildrenwithSpinaBifidaandHydrocephalus in Uganda. International Journal of Disability, Development andEducation, 62 (2).
Boerner, K. (2004). Adaptation todisabilityamongmiddle-agedandolderadults: The role of assimilativeandaccommodativecoping. TheJournals of Gerontology. Series B, PsychologicalSciencesandSocialSciences, 59 (1), s. 35-42.
Booth, P. B. veJernberg, A.M. (2010). Theraplay: HelpingParentsandChildren BuildBetterRelationships Through Attachment-Based Play.(3. Basım). San Francisco: Jossey-Bass.
Brodin, J. (2005).Diversity of aspects on play in childrenwithprofoundmultiple disabilities.Early Child Development andCare, 175 (7-8), s. 635-646.
Bratton, S. C., Ray, D., Rhine, T. veJones, L. (2005). Theefficacy of playtherapy withchildren: A meta-analyticreview of treatmentoutcomes. Professional Psychology: ResearchandPractice, 36, s. 376–390.
Davis,E. S. ve Pereira, J. K. (2014). Child-centeredplaytherapy: A creative approachtoculturallycompetentcounseling. Journal of Creativity in Mental Health, 9 (2), s. 262-274.
Feldman, M. A.,Battin, S. M., Shaw, O. A. ve Luckasson, R. (2013). Inclusion of childrenwithdisabilities in mainstreamchilddevelopmentresearch. DisabilityandSociety, 28 (7).
IFSW. (2014). http://ifsw.org/get-involved/global-definition-of-social-work/; Erişim Tarihi: 19.11.2016. Homeyer, L. ve Sweeney, D. (2011). Sandtraytherapy: A practicalmanual (2. Basım). New York, NY: Routledge.
Jinnah-GhelaniH. A. ve Stoneman, Z. (2009). Elementsof successfulinclusionforschool-agechildrenwithdisabilities in childcaresettings.Child Care in Practice, 15 (3).
Kargı, E. (2007). Oyun: Çocuklar için hastalıkla baş etme sürecinde güçlü bir psiko- sosyal destek aracı. Toplum ve Hekim, 22 (5).
Kargı, E. ve Akın, Y. (2005). Playand toy needschildren'swithchronicillness in hospital. V. National Child CultureCongress: Popular Cultureand Child. 12- 14October, Ankara, Türkiye.
Kargın, T. ve Demir, T. Ş. (2004). Üç altı yaş grubundaki işitme engelli çocukların oyun davranışlarının incelenmesi. 4. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Kitabı. Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
Landreth, G.L. (2002). Therapeutic limit setting intheplaytherapyrelationship. Professional Psychology: ResearchandPractice, 33, s. 529-535.
Landreth, G. L. (2012). Play therapy: The art of therelationship. (3. Basım). Florence,KY: Accelerated Development.
Landreth, G. L. veSweeney, D. S. (2009). Child-centeredplaytherapy. In K. J.Lefevre, M.,Tanner, K. veLuckock, B. (2008). Developingsocialworkstudents’ communicationskillswithchildrenandyoungpeople: A model forthe qualifyinglevelcurriculum. Child andFamilySocialWork, 13 (2), s. 166-176.
Mitchell, R. A.,Zhou, D., Lu, Y. veWatts, G. (2009).Community-BasedRehabilitation: Does it changecommunityattitudestowardspeoplewithdisability?DisabilityandRehabilitation,15 (4).
Mountain, V. (2016). Play Therapy-respectingthespirit of thechild.International Journal of Children'sSpirituality.
Munro, E. (2011).TheMunroReview of Child Protection: Final Report. A Child CentredSystem,HMSO, London.
Öztürk, S. (2006). İşitme, görme ve ortopedik engelli ilköğretim öğrencilerinin benlik kavramlarının özel eğitim okullarına veya kaynaştırma eğitimine devam etme durumlarına göre incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Programı.
Piaget, J. (1962). Play, dreams, andimitation in childhood. New York:Routledge.
Pişkin, Ü. (1993). Otistik çocuklarda oyun. Özel Eğitim Dergisi, 1 (3), s. 43-46.
Porter, M. L.,Hernandez‐Reif, M. ve Jessee, P. (2009). Play therapy: A review. Early Child Development andCare, 179 (8), s. 1025-1040.
Ramirez, S.Z.,Flores-Torres, L.L., Kranz, P. L. ve Lund, N.L. (2005). Using Axline’seightprinciplesof playtherapywithMexican-Americanchildren. Journal of InstructionalPsychology, 32, s. 329–337.
Russ, S. W. (2003). Play andCreativity: DevelopmentalIssues, Scandinavian Journal of EducationalResearch, 47 (3).
Schaefer,C. E. (2013). Oyun terapisinin temelleri. İkinci Basımdan Çeviri. Çeviren Uzm. Psik. Banu Tortamış Özkaya. Ankara: Nobel Yayınevi.
Serafica, F. C. ve Harway, N. I. (2009).Socialrelationsand self‐esteem of childrenwithlearningdisabilities.Journal of Clinical Child Psychology, 8 (3).
Vygotsky, L. S. (1981). Theinstrumentalmethod in psychology. İçinde:Theconcept of activity in Sovietpsychology. J. V. Wertsch (Ed.), (s.134-144). Armonk, NY: M.E. Sharpe.
Wickman, K.,Nordlund, M. ve Holm, C. (2016).Therelationshipbetweenphysicalactivityand self-efficacy in childrenwithdisabilities.Sport in Society.
Winnicott,D. W. (1982). Playingandreality.London: Routledge.