Bu makalemizin amacı, Searle’ün zihin-beden problemine yaklaşımının özgünlüğünün değerlendirilmesidir.Searle söz konusu probleme yönelik yaklaşımını, felsefede yaygın olaniki görüşün eleştirisinden hareketle geliştirir: Materyalizm ve düalizm. Ona göre, evrendebiri zihin diğeri madde olmak üzere iki tözün mevcudiyetini savunan düalizm kadar, zihinselnitelikleri fiziksel niteliklere indirgeyen versiyonu içinde materyalizm de hatalıdır. Buitibarla da Searle’ün yaklaşımı, materyalizm-düalizm ikileminden kaçınan, ama bununlabirlikte iki düşünme yolunun da haklı yönlerini sentezleyen bir özgünlük sergiler. Ona göre,indirgemeci ya da eleyici versiyonları dışında materyalizm, bilince ve çeşitli zihinsel durumlarabeyindeki süreçlerin neden olduğunu kabul etmesi bakımından haklıdır. Düalizmise, iki ayrı töz varsayımının hatasına rağmen, zihinsel olanın indirgenemezliğine yaptığıvurgu bakımından haklıdır. Searle beyindeki süreçlerin zihinsel durumlara neden olmasındaki“nedensellik” türü yanında, zihinsel durumların nesnelere yöneltilmesine neden olanikinci bir “nedensellik” türünü açığa çıkarır: Yönelimsel nedensellik. Özetlediğimiz bu çerçeveiçinde, Searle’ün zihin-beden problemine, fizikalizmin indirgemeci ve eleyici olmayanbir versiyonunu ortaya koymak suretiyle çözüm aradığını gösterdik.

The aim of this article was to evaluate the originality of Searle’s approach to the body-mindproblem. Searle bases his approach on the critique of two common positions in philosophy:Materialism and dualism. To Searle’s prospect, a reductionist version of materialism, whichsubjugates mental properties to physical ones, is as mistaken as the dualism that supportsthe existence of two substances in the universe, namely mind and matter. In this sense, avoidingthe materialism-dualism dilemma but synthesizing the justifiable aspects of both waysof thinking, Searle’s approach proves a certain originality. Its reductionist or eliminativeversions put aside, the materialist position seems right to him in acknowledging cerebralprocesses as cause of conscience and mental states. Dualism, on the other hand, can be justifiedin its emphasis on the irreducibility of what is mental, despite its unfounded presumptionof two distinct substances. In addition to the type of “causality” where the processesin the brain provoke mental states, Searle reveals a second type of “causality” which makesmental states lean towards objects: The intentional causality. This is the framework in whichwe have summarized a non-reductionist and non-eliminative version of physicalism thatSearle offers as a solution the body-mind problem.