Ekolojik Turizm Kavramı: Fethiye Örneği

Eko turizm, “çevrenin ve yerel insanların refah düzeylerinin korunmasını, doğal alanlara karşı sorumlu seyahat hareketi ve eğitimi olarak tanımlanmaktadır”. Alternatif bir turizm olan eko turizm, doğal çevreye duyarlı öğrenme veya çevreye saygılı bir şekilde doğal alanları ziyaret etmeyi, yani yerel toplulukların ekonomik ve sosyal kalkınmasını sağlayan doğa deneyimine dayalı bir turizmi içermektedir. Öncelikle doğayı, manzarasını, bitki örtüsünü, faunasını ve yaşam alanlarını keşfetmek ve yeryüzündeki kültürel eserler hakkında bilgi edinmeye odaklanmaktadır. Türkiye, kırsal turizm için elverişli bir coğrafi yapıya, kültürel ve beşerî bir dokuya sahiptir. Sahip olunan bu zengin kaynaklar ile kırsal turizmde artan talep karşılanabilir. Fethiye, özellikle ekolojik turizm olmak üzere çeşitli turizm faaliyetleri için doğal, kültürel özelliklere ve endemik bitki çeşitliliğine sahiptir. Klasik bir turizm ürünü olarak çok önemli bir yere sahip olan bölge aynı zamanda alternatif turizm hareketliliği için de çok önemli bir potansiyele sahiptir. Bu çalışmada, Fethiye ve çevresinde organik tarım, kır hayatı ve turizm faaliyetlerinin birleşmesiyle ortaya çıkan ekolojik turizm kavramı incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Ekolojik turizm, Fethiye, Organik Tarım

PDF

___

Kaypak, Ş. (2012). Ekolojik Turizm ve Sürdürülebilir Kırsal Kalkınma. KMÜ Sosyal ve Ekonomi̇k Araştırmalar Dergi̇si (14).
BAKA (Batı Akdeniz Kalkınma Ajansı), 2012 Eylül, Ekoturizm Sektör Raporu, (s. 4)
Şerefoğlu, C. (2009). Kalkınmada Kırsal Turizmin Rolü- 2007-2013 Yılları Arasında Ülkemizde Uygulanacak Olan Ipard Kırsal Kalkınma Programındaki Yeri, Önemi Ve Beklenen Gelişmeler. Ankara: Tarım ve Köyişleri Dış İlişkiler ve Avrupa Birliği Koordinasyon Dairesi Başkanlığı.
F.Soykan. (1999, Mayıs, Haziran ). Doğal Çevre ve Kırsal Kültürle Bütünleşen Bir Turizm Türü: Kırsal Turizm. Anatolia: Turizm Aratırmaları Dergisi , s.68.
K. Esengün, H. A. (2001). Kırsal Alanların Kalkınmasında Kırsal Turizmin Rolü. Standart Dergisi , s.31.
Comission, E. (2003). Fact Sheet. Rural Development in the European Union . Brussels.
Ahipaşaoğlu, S. ve Çeltek, E. (2006). Kırsal Turizm. Ankara: Fersa.
Politikaları ve Kırsal Turizm. Ankara : Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, (s. 82)
Küçükaltan, D. (1997). Trakya Ekonomisi İçin Bir Bölgesel Kalkınma Modeli: Kırsal Turizm. İzmir, 7. Ulusal Bölge Bilimi Bölge Planlama Kongresi: Pro-Ofset Matbaacılık.
Pratiwi. (2000). Understanding Local Community Participation in Ecotourism Development: A Critical Analysis of Select Published Literature. Michigan State University.
Cengiz Demir, A. Ç. (2006). Ekoturizm Yönetimi. Ankara: Nobel Yayın No: 859.
Lincorish, L. J. (1991). Developing Tourism Destinations. Hong Kong: Longman.
World Travel & Tourism Council. (2002). Turkey: The İmpact of Travel nd Tourism on Jobs and The Economy , 7.
Bakırcı, M. (1995). Avrupa Birliğine (AB) Uyum Sürecinde Türkiye Ve Avrupa’da Dağlık Sahaların Kullanımına Yönelik Perspektifler (Avrupa Dağlık Bölgeler Şartı’nın Esasları). Doğu Coğrafya Dergisi (13), 291-310.
Morgül, Ş. M. (2006). Trakya Bölgesinde Kırsal Turizm Potansiyelinin Değerlendirilmesine İlişkin Analiz: Kırklareli Örneği. Edirne: Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Baloğlu Ş., M. W. (1999). U.S. International Pleasure Travelers’ Images of Four Mediterranean Destinations: A Comparison Of Visitors And Non-Visitors”, Journal of Travel and Tourism Research. Canada: Sage Publications.
Kozak M., K. N. (2001). Genel Turizm: İlkler – Kavramlar. Ankara : Detay Yayıncılık. (s.155-158)
Çağatay, v. (2002). Eko-turizm için Mekansal ve Yerel Toplulukların Katılımının Planlanması (Akseki-İbradi Havzası Örneği). Turizm Şurası Bildirileri.
Tuna, M. (2007). Turizm, Çevre ve Toplum (Marmaris Örneği). Ankara : Detay Yayıncılık.
Şen, D. (2010). Turizmin Çevresel Etkileri ve Bir özüm Olarak Ekoturizm. Yayınlamamış Yüksek Lisans Tezi, Mersin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
TKDK, (. v. (2010). Kırsal Ekonomik Faaliyetlerin Çeşitlendirilmesi ve Geliştirilmesi, Kırsal Turizm.
Kiper, T. (2006). Safranbolu Yörükköyü Peyzaj Potansiyelinin Kırsal Turizm Açısından Değerlendirilmesi. Yayınlamamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
BAKA (Batı Akdeniz Kalkınma Ajansı), 2012 Eylül, Ekoturizm Sektör Raporu, (s. 7)
Metin Uçar, v. (2012). Kırsal Turizmin Sosyo- Ekonomik Yapıya Etkisi ve Fethiye Örneği. KMÜ Sosyal ve Ekonomi̇k Araştırmalar Dergi̇si (14). (s.77-78)
A. Tunç, F. S. (1998). Genel Turizm Gelişim ve Geleceği. Ankara: Detay Yayıncılık.
H., Y. (2008). Turizm Çeşitlendirilmesi Kapsamında Ekoturizm Ürünü Olarak Tatil Çiftikleri: Türkiye’deki Tatil Çiftliklerine Yönelik Swot Analizi. Afyon: Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Civelek M., T. D. (2013, 05 25). Agro-Turizm ve Sürdürülebilirlik İlişkisi: Muğla Yöresindeki TaTuTa Çiftliklerinde Bir Araştırma. Journal of Tourism and Gastronomy Studies. (s.24-25)
Şenol, F. (2008). Kamp ve Karavan Turizmi. (N. H. Avcıkurt, Dü.) Ankara: Nobel Yayınları. (s. 481)
Aktaş, A. (2002). Turizm İşletmeciliği ve Yönetimi. Antalya: Detay Yayıncılık.
Akpınar E., Y. B. (2010, Mayıs 20-22). Ülkemizde Alternatif Turizm Bir Dalı Olan Ekoturizmi Çeşitlerinin Bölgelere Göre Dağılımı ve Uygulama Alanları. (I. U. Kongresi, Dü.)
Oktayer N., N. S. (2007). Türkiye’de Turizm Ekonomisi. İstanbul: Elma Basım.
Güner İ., M. E. (2005). Fethiye’de Yaylalar ve Yaylacılık. Doğu Coğrafya Dergisi. (s. 147).
Yavuz, C. (1996). Konya İlinin Turistik Arz Potansiyeli ve Konya İlindeki Turizm İşletmelerinin Pazarlama. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler 19 Enstitüsü, Konya.
Anonim1. (2017, 4 10). www.likyayolu.org. 04 10, 2017 tarihinde http://www.likyayolu.org/2015/06/fethiyealternatif- yuruyus-parkurlar.html adresinden alındı.