Bu çalışma, Mario Petrucci'nin Bosco (1999) adlı eserinin ekomerkezci bir okuması üzerinden, insan/insan olmayan ikiliğine atfedilen hiyerarşik düzenin söylemsel inşasını sorgulamayı amaçlamaktadır. Bosco, orman tahribatının yıkıcı sonuçlarını örneklendiren şiirlerden oluşmakla birlikte, ağaçların eyleyici özelliklerini betimleyerek, insandan-daha-fazlası olan dünyanın insanlığın benmerkezci planlarına nasıl tepki verdiğini göstermektedir. Eserde ağaçlar, doğanın maruz kaldığı yıkıma daha fazla sessiz kalamaz ve gezegeni çorak bir alana çevirdiklerini anlatabilmek için insanlara seslenmeye başlar. Her ne kadar verilen ekolojik hasarı bertaraf etmek için artık çok geç olsa da Bosco insanı merkeze konumlandıran zihniyetin kendi kendini yok etme kapasitesini irdeler ve tüm yaşam formlarını tehdit eden nihai yok oluşun her an gerçekleşebileceğine dair uyarıda bulunur. İnsanın yerküre üzerinde bıraktığı izin fiziksel sonuçları göz önüne alındığında, kültürel temsil tarzlarının insan ve insan dışı eyleyiciler arasındaki ilişkinin dinamiklerini yeniden değerlendirmek zorunda olduğu görülmektedir. Dolayısıyla, Antroposen, sadece insanlık tarafından tetiklenen ekolojik krizlerle ilgili değil, aynı zamanda insan ‘öznesinin’ biricikliğine dair eleştirileri da gündeme getiren maddesel-söylemsel bir temel işlevi görür. Bu bağlamda, geleneksel ‘doğa’ şiirlerinin, Antroposen'deki insan-insan olmayan, kültür-doğa ilişkilerinin karmaşıklığını temsil etmede geride kaldığı ve çağdaş ‘doğa’ şiirinin, benmerkezci imalarla lekelenmemiş daha kapsamlı bir terminolojiye ihtiyaç duyduğu çıkarımında bulunulabilir. Böylelikle çağdaş İngiliz şiirinde temsil edilen insan ve doğaya ait girift ilişkilerin çok boyutlu özelliklerini kapsamlı bir şekilde ele almak mümkün olacaktır. Çevreci şiir ve/veya ekoşiir gibi terimler daha az insan merkezli bir konumu belirtmek için kullanılmış olsa da bunların hiçbiri insan-doğa birlikteliğine tam anlamıyla cevap verebilecek ekomerkezci bir tavır geliştirememiştir. Bu nedenle, ‘posthüman şiir’ terimi, insanlığın benmerkezci gururunu beslememekle birlikte ne insanları ne de insan dışı varoluş biçimlerini merkeze ya da çepere konumlandırmayan ve böylece her iki grup ile arasındaki gerekli estetik mesafeyi koruyabilen alternatif bir araç olarak öne sürülmüştür. Tüm bunlardan hareketle, bu çalışma, insan olmayan eyleyicilerin, insan müdahalesinin olumsuz sonuçlarına tepki vermeye dönük içkin kapasitesinden yola çıkarak, Bosco eserinin Antroposen Çağı’nda insanın insandan-daha-fazlası olan dünya üzerindeki tahakkümünün gerekçelerini sorunsallaştıran ekomerkezci bir bakış açısını öncelediğini tartışmaktadır.

This study aims to question the discursive construction of the hierarchical order attributed to the human/nonhuman dichotomy through an ecocentric reading of Mario Petrucci’s Bosco (1999). Bosco consists of poems that represent catastrophic consequences of deforestation, and it demonstrates how the more-than-human world reacts to egocentric schemes of humankind via its delineation of the agential faculties of the trees. In the collection, trees can no longer remain silent about the desolation that has been wrought upon nature, and they start addressing humankind to make them realise that they have long turned the planet into a barren space. Although it is too late to mitigate the ecological loss, Bosco explores the self-annihilating capacity of the anthropocentric mindset and warns against the imminent extinction that threatens all life forms. Given the increasing impact of the human imprint on Earth, therefore, it is seen that cultural modes of representation are bound to re-evaluate the undercurrents of the dialogue between human and nonhuman agents. In this manner, the Anthropocene functions as a material-discursive foundation that raises questions not only about the ecological crises triggered by humankind, but also about the exceptional status of the human ‘subject.’ Relatedly, it can be argued that traditional ‘nature’ poems fall behind in representing the complexity of human-nonhuman, culture-nature relations in the Anthropocene, and that contemporary ‘nature’ poetry needs a more inclusive dictionary that is devoid of egocentric insinuations. In this way, it will be possible to deal comprehensively with the multi-dimensional and intricate features of human-nonhuman relationship(s) in contemporary British poetry. While such terms as environmental poetry and/or ecopoetry have been used to denote a less anthropocentric position, none of them has been able to exhibit a well-developed ecocentric stance that can address the entanglement of human and nature thoroughly. Thus, the term ‘posthuman poetry’ is presented as an alternative tool that does not flatter the egocentric hubris of humankind but keeps the necessary aesthetic distance between humans and nonhumans by putting neither of them in the centre or in the periphery. Within this perspective, this study argues that, exploring the nonhuman agent’s inherent capacity to counter the negative consequences of egocentric mindset, Bosco serves as an ecocentric critique problematising the rationale for human authority over the more-than-human world in the Anthropocene.