Dünya üzerinde var olan toplumları birbirine bağlayan ve farklı desenleri ile çeşitlendiren en önemli unsurlardan birisi kültürdür. Kültür geçmişten günümüze toplumların yaşamlarıyla yoğrulan, geleneklerin, ahlaki değerlerin ve toplumsal yaşanmışlıkların bir bütünü ve süzülerek gelen özüdür. Her toplumun kendine özgü ahlaki değerleri, yaşam kriterleri ve gelenekleri olduğu gibi her toplumun benimsediği ve tüm toplumlar tarafından katkılarla oluşturulan genel bir kültür anlayışı da geçmişten günümüze yer almaktadır. “Tahtacı” sözcüğü Osmanlı’dan beri orman işçiliği yapan ve kimliği “Alevi” olan gruplar için kullanılmaktadır. Genel kabule göre bu adlandırma yapılan bir işin, mesleğin adı olmaktan çok, ağırlıklı olarak yaşanan bir inancı ifade etmektedir (Biçen: 2005). Türkçede “ağaç kesen, tahta biçen ve kereste işleriyle uğraşan kimse” anlamına gelen Tahtacı ve bir meslek adı olan tahtacılık, zamanla kendilerine özgü bir mezhep inanışının varlığına inanan bu topluluğu karşılar duruma gelmiştir. Tahtacı adına yazılı kaynaklarda ilk olarak 16. yüzyıla ait Osmanlı tapu tahrir defterlerinde arşiv vesikalarında “cemaat-i tahtaciyan” şeklinde rastlanmaktadır (Çıblak: 2005). Bu araştırma, nitel araştırma yöntemlerinin kullanıldığı betimsel bir çalışmadır. Araştırmaya veri sağlamak amacıyla yapılandırılmış görüşme formu uygulanmıştır. Araştırmanın evrenini, Ege bölgesinde yerleşmiş Muğla, İzmir, Denizli ve Aydın çevrelerindeki Tahtacı Türkmen toplulukları ve topluluğa önder olmuş “Dede”ler  (önder, yol gösteren kişiler) ve Cem törenlerinde nefes ve semahlara eşlik eden “Güvender” (Sazender, Sazandar, Zakir, Sazcı, Çalgısıyla nefeslere ve semahlara yol gösteren, eşlik eden kişi) ile adı geçen Tahtacı geleneklerine ait bilinmeyen “Nefesler ve Semahlar” oluşturmaktadır