ADAY ÖĞRETMENLERİN ÖĞRENME-ÖĞRETME İLKELERİNİ UYGULAMA YETERLİKLERİ Kırşehir Örneği

Bu çalışmada, aday öğretmenlerin ders sürecinde öğrenme-öğretme ilkelerini uygulama yeterliklerini belirlemek amaçlanmıştır. Araştırma, eğitim fakültesi son sınıf öğrencilerinin aday öğretmen olarak katıldıkları“Öğretmenlik Uygulaması” dersinde yapılmıştır. Veriler, Sosyal Bilgiler Programıson sınıf öğrencilerinin staj uygulamalarında arkadaşlarının gözlemleri ile toplanmıştır. Verilerin toplanmasında, araştırmacıtarafından geliştirilen gözlem formu kullanılmıştır. Verilerin çözüm ve yorumlanmasıiçin aritmetik ortalama, Pearson’s r, tek yönlü varyans analizi ve Scheffe testi değerlerinden yararlanılmıştır. Araştırma sonunda aday öğretmenlerin; dersin giriş, geliştirme ve sonuçlandırma aşamalarındaki öğrenme-öğretme ilkelerinden yeterli düzeyde yararlanabildikleri ama belirli yetersizliklerinin de bulunduğu belirlenmiştir. Ayrıca ilkelerden yararlanabilme yönüyle dersin aşamalarıarasında anlamlıve pozitif bir ilişki bulunmuştur. Aday öğretmenler 6. sınıflarda, 7. ve 8. sınıflardaki öğretim uygulamalarına göre öğrenme-öğretme ilkelerinden daha düşük düzeyde yararlanabilmişlerdir.

Anahtar Kelimeler:

Aday öğretmen, öğrenme-öğretme ilkeleri, ders süreci

In this study, it was aimed to define candidate teachers’ adequacy of application the teachinglearning principles during of lesson process. The research has been done in the lesson “Application of Teaching” in which the students of the last class from educational faculty participate. Datums have been collected with the observations of their friends in the applications of teaching of the last class students from social studies teacher branch. In collection of datums, the observation form which was developed by researher has been used. To be analyze and interpreted of datums, arithmetic mean, Perarson’s r an done-way anova analysis and Scheffe tes were utilized. At the end of research, it was defined that candidate teachers can apply the teaching-learning principles at the introduction, improve and conclude phases of lesson at adequate level but some inadequacy can be as well. Besides, some positive and meaningful relationship is reached between the way of application the principles and the phases of lesson. Candidate teachers could apply from the teaching-learning principles at lower in 6th classes than the teaching applications in the 7th and 8th classes

Keywords:

Candidate teacher, teachin-learning principles, lesson process,

PDF

___

Bloom, B.J. (1995). İnsan Nitelikleri ve Okulda Öğrenme. (Çev.: D.A. Özçelik). Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınevi.
Bümen, N.T. (2005). Çoklu Zeka Kuramı ve Eğitim. Eğitimde Yeni Yönelimler. (Editör: Ö. Demirel). Ankara: PegemA Yayıncılık.
Büyükalan Filiz, S. (2002). Soru-Cevap Yöntemine İlişkin Öğretimin Öğretmenlerin Soru Sorma Düzeyi ve Tekniklerine Etkisi, (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Ankara: GÜ Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Büyükkaragöz, S.S. & Cuma Çivi (1997). Genel Öğretim Metotları. İstanbul: Öz Eğitim Yayınları.
Demirel, Ö. (1999). Öğretme Sanatı. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Doğan C. (2004). Sınıf Öğretmenlerinin Derslere İlişkin Görüşleri ve Tercih Ettikleri Öğretim Yöntemleri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi. 2, 193-203.
Fidan, N. (1996). Okulda Öğrenme ve Öğretme. Ankara: Alkım Yayınevi.
Gagné, R.M. & Glaser, R. (1987). Foundations in Learning Research. Instructional Technology: Foundations. (Edit. R.M. Gagné). New Jersey:Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Gagné, R.M., Briggs, L.J. & Wager, W.W. (1992). Principles of Instructional Design. Orlando: Rinehart and Winston Inc.
Galton, M., Simon, B., Croll, P. Jassman, A. & Willcocks, J. (1990). Inside The Primary Classroom. New York: Routledge.
Good, T.L. & Brophy, J.E. (2000). Looking in Classrooms. New York: Longman, Inc.
Hesapçıoğlu, M. (1992). Öğretim İlke ve Yöntemleri. İstanbul: Beta Basım Yayım.
Kauchak, D.P. & Eggen, P.D. (1998). Learning and Teaching. London: Allyn and Bacon A Viacom Company.
Kıncal, R.Y. (2004). Öğretmenlik Mesleğine Giriş. Ankara: Nobel Yayınevi.
Küçükahmet, L. (1997). Eğitim Programları ve Öğretim. Ankara: Gazi Yay.
Moore, K.D. (1999). Middle and Secondary School Instructional Methods. New York: McGraw-Hill College.
Moore, K.D. (2000). Öğretim Becerileri. (Çev. N. Kaya). Ankara: Nobel Yay.
Morgan N. & Saxton, J. (1994). Asking Better Questions. Ontario: Pembroke Publishers.
Öncül, R. (2000). Eğitim ve Eğitim Bilimleri Sözlüğü. Ankara: MEB.
Özabacı, N. & Acat, B. (2005). Öğretmen Adaylarının Kendi Özellikleri İle İdeal Öğretmen Özelliklerine Dönük Algılarının Karşılaştırılması. Kuramdan Uygulamaya Eğitim Yönetimi Dergisi,42, 211-236.
Özkal, N., Güngör, A. & Çetingöz, D. (2004). Sosyal Bilgiler Dersine İlişkin Öğretmen Görüşleri ve Öğrencilerin Bu Derse Yönelik Tutumları. Kuramdan Uygulamaya Eğitim Yönetimi Dergisi. 40, 600-615.
Reigeluth, C.M. & Curtis, R.V. (1987). Learning Stuations and Instructional Models. Instructional Technology: Foundations. (Edit. R.M. Gagné). New Jersey:Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Senemoğlu, N. (1997). Gelişim, Öğrenme ve Öğretim. Ankara: HÜ Eğitim Fakültesi
Sönmez, V. (1993). Öğretmen Elkitabı. Ankara: Adım Yayıncılık.
Şahinel, M. (2005). Etkin Öğrenme. Eğitimde Yeni Yönelimler. (Editör: Ö. Demirel). Ankara: PegemA Yayıncılık.
Taşdemir, M. (2003). Eğitimde Planlama ve Değerlendirme. Ankara: Ocak Yay.
Yeşil, R. (1996). Sosyal Bilgiler Programının Niteliği, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Konya: Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Yeşil, R. (2005). Sosyal Bilgiler Öğretmenlerinin Öğrenme-Öğretme İlkelerinden Yararlanma Yeterlikleri. XIV. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi (28-30 Eylül 2005). Denizli: Pamukkale Üniv. Eğitim Fak.
Yeşil, S. (2002). Eğitim Fakültesi Son Sınıf Öğrencilerinin Hayat ve Sosyal Bilgiler Öğretimi Becerilerine Sahiplik Düzeyleri, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Van: YYÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü.
YÖK. (1998). Eğitim Fakültesi Öğretmen Yetiştirme Lisans Programları. Ankara: Yüksek Öğretim Kurulu Başkanlığı. (Taslak Metin).
YÖK/Dünya Bankası. (1998). Fakülte-Okul İşbirliği. Ankara: YÖK Bşk.
YÖK-Dünya Bankası. (1999). Türkiye’de Öğretmen Yetiştirmede Standartlar ve Akreditasyon. Ankara: MEB Öğretmen Eğitimi Dizisi.
Yurdakul, B. (2005). Yapılandırmacılık. Eğitimde Yeni Yönelimler. (Editör: Ö. Demirel). Ankara: PegemA Yayıncılık.