Ortaöğretim Tarih, Türkiye Cumhuriyeti İnkılâp Tarihi ve Atatürkçülük Dersleri Öğretim Programlarında Milliyetçilik

Bir ülkede yaşayan tüm insanların eşitliği ve bütünlüğü için önemli olan milliyetçilik, birçok ülkenin kuruluşunun temelini oluşturmuştur. Milliyetçilik ayrıca, Türkiye Cumhuriyetinin de temelini oluşturmuştur. Atatürk ve arkadaşları, Amasya genelgesinde milliyetçilik ile ilgili bir ilkeye yer vermişlerdir. Atatürk tarafından tanımlanan milliyetçilik, Türkiye Cumhuriyeti’nin milliyetçilik anlayışını yansıtmaktadır. Atatürk’ ün milliyetçiliği Türk tarihine, Türk olan herkesin birlik ve bütünlüğüne saygıyı, etnik ayırımcılığı ret ederek ülkede yaşayan tüm insanların eşitliğini vurgular. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası ve Türk Millî Eğitim Temel Kanunu Türkiye Cumhuriyeti’nin temel özelliklerinden birinin milliyetçilik olduğunu belirtir... Bunun sonucu olarak, Türkiye’deki ilkokul ve liselerde uygulanan programların milliyetçilik ile ilgili genel amaçları ve kazanımları içermesi gerekmektedir. Bu çalışmada Ortaöğretim Tarih ve Türkiye Cumhuriyeti İnkılâp Tarihi ve Atatürkçülük Dersleri Öğretim Programları milliyetçilik açısından değerlendirilmiştir. Çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden doküman incelemesi kullanılmıştır. Çalışmada doküman olarak ortaöğretimde uygulanan Tarih ve T.C. İnkılâp Tarihi ve Atatürkçülük Dersleri Öğretim Programları incelenmiştir. Araştırma programların milliyetçilik ile ilgili genel amaçları ve kazanımları ile sınırlandırılmıştır. Araştırma sonucunda Ortaöğretim Tarih Dersi Öğretim Programının genel amaçları arasında milliyetçilik ile ilişkili amaçlar bulunmasına karşın programın kazanımları arasında yeterli sayıda ve içerikte kazanıma yer verilmediği bulunmuştur. Araştırma bulgularına göre Ortaöğretim Türkiye Cumhuriyeti İnkılâp Tarihi ve Atatürkçülük Dersi Öğretim Programının milliyetçilik ile ilişkili birçok genel amaç ve kazanım içerdiği bulunmuştur. Ayrıca programların milliyetçilikle ilişkili genel amaç ve kazanımları program tasarısı ilkeleri açısından yorumlanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Milliyetçilik; tarih programı; genel amaç; kazanım; ortaöğretim.

Nationalism in the High School History and the History of Turkish Revolution and Kemalism Course Programs

Nationalism, important for the unity and equality of all people living in a country, was to be bases for the many foundations of many countries. Also, nationalism was to be base for the Republic of Turkey. Ataturk and his friends issued a protocol related to the nationalism in Amasya. The nationalism defined by Atatürk reflects the philosophy of the nationalism of the Turkish Republic. Atatürk's Turkish Nationalism emphasizes a respect to the Turkish history, the unity and solidarity of the Turkish people, equality of all the people living in the country and refusing ethnic separatism. The Constitutions of the Republic of Turkey and the Basic Law of National Education indicate that nationalism is one of the main characteristics of the Republic of Turkey. As a result, the school programs implemented elementary and high schools in Turkey have to have goals and objectives related to nationalism. In this study, the goals and objectives of History and The History of Turkish Revolution and Kemalism Course Programs implemented in high schools were evaluated in terms of nationalism. Document analysis, qualitative research method, used in the study. These were History and The History of Turkish Revolution and Kemalism Course Programs. This study was limited with the goals and objectives of the programs. The results of the study showed that the goals of History Course Program include nationalism whereas the objectives of the program were not. The History of Turkish Revolution and Kemalism Course Program includes many goals and objectives related to nationalism. Furthermore, the goals and objectives about nationalism were evaluated in terms of principles of program design.

Keywords:

nationalism; history program; goals; objectives; high school.,

PDF

___

Airasian P. W., & Miranda, H. (2002). The role of assessment in the revised taxonomy. Theory Into Practice, 41(4), 249-254.
Alsaadi, A. (2001). A comparison of primary mathematics curriculum in England and Qatar: The Solo Taxonomy. Proceeding of the British Society for Research into Learning Mathematics, 21(3), 1-6.
Anderson, L. W. (2005). Objectives, evaluation, and the improvement of education. Studies in Educational Evaluation, 31, 102-113.
Arı, A. (2013). Bilişsel alan sınıflamasında yenilenmiş Bloom, Solo, Fink, Dettmer taksonomileri ve uluslararası alanda tanınma durumları. Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6(2), 259-290.
Bahar, M., Nartgün, Z., Durmuş, S. ve Bıçak, B. (2006). Geleneksel ve alternatif ölçme ve değerlendirme öğretmen el kitabı. Ankara: PegemA.
Biggs, J., & Collis, K. (1991). Multimodal Learning and the Quality of Intelligent Behaviour. In H. Rowe (Eds.), İntelligence, reconceptualization and measurement (pp. 57-76). New Jersey. Laurence Erlbaum Assoc.
Biggs, J. B. (1992). Modes of Learning, Forms of Knowing, and Ways of Schooling.In Demetriou, A.,Shayer, M., and Efklides, A. (Eds.), Neo‐piagetian theories of cognitive development (pp. 31‐51). London: Routledge.
Biggs, J. (1996). Enhancing teaching throught constuctive alignment. Higher Education, 32, 347-364.
Biggs, J. B. (2003). Teaching for Quality Learning at University. Maidenhead: Open University Press.
Bilen, M. (1999). Plandan uygulamaya öğretim (5. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Brabrand, C., & Dahl, B. (2009). Using the solo-taxonomy to analyze competence progression of university science curricula. Higher Education, 58(4), 531-549.
Burnett, P. C. (1999). Assessing the structure of learning outcom from counselling using the Solo taxsonomy: an exploratory study. Biritish Journal of Guidance & Counselling, 27 (4), 567-580.
Bümen, N.T. (2006). Program geliştirmede bir dönüm noktası: yenilenmiş Bloom taksonomisi. Eğitim ve Bilim, 31(142), 3-14.
Çepni, S. (2012). Araştırma ve proje çalışmalarına giriş. Trabzon: Celepler Matbaacılık.
Dede, Y. (2013). Research Design. Creswell, J. W. (Çeviri Ed. Demir, S.B.). Araştırma deseni: nitel, nicel karma yöntem yaklaşımları. nitel yöntemler (183-213). 4. Baskıdan Çeviri. Ankara: Eğiten Kitap.
Fensham, P., & Bellocchi, A. (2013). Higher order thinking in chemistry curriculum and ıts assessment. Thinking Skills and Creativity, 10, 250-264.
Gazel, A. A. ve Erol, H. (2012). İlköğretim 7. sınıf sosyal bilgiler ders programındaki kazanımların taksonomik açıdan değerlendirilmesi. Kuramsal Eğitim Bilim Dergisi, 5(2), 202-222.
Gezer, M. ve İlhan, M. (2014). 8. Sınıf vatandaşlık ve demokrasi eğitimi dersi kazanımları ile değerlendirme sorularının solo taksonomisine göre incelenmesi. Doğu Coğrafya Dergisi, 19 (32), 193-207.
Gezer, M., İlhan, M., Öner Sünkür, M. ve Çetin, B. (2014, Mayıs). Sosyal bilgiler dersi sınav sorularının solo taksonomisine göre incelenmesi. III. Ulusal Eğitim Programları ve Öğretim Kongresi, Gaziantep Eğitim Fakültesi, Gaziantep, Türkiye.
Gezer, M. ve Şahin, İ.F. (2014, Eylül). 8.Sınıf türkiye cumhuriyeti inkılâp tarihi ve atatürkçülük dersi kazanımları ile temel eğitimden ortaöğretime geçiş sınav (teog) sorularının solo taksonomisine göre analizi. YILDIZ International Conference on Educational Research and Social Studies, Yıldız Teknik Üniversitesi, İstanbul, Türkiye.
Hattie, J. A., & Purdie, N. (1994). Using the SOLO Taxonomy to Classify Test Items. Unpublished manuscript, University of Western Australia, Graduate School of Education, Perth, Aus.
Hattie, J. A., & Purdie, N. (1998). The SOLO model: Addressing fundamental measurement issues. In B. Dart & G. Boulton-Lewis (Eds.), Teaching and learning in higher education (pp. 145-176). Melbourne, Aus: ACER.
Hattie, J. A. C., & Brown, G.T.L. (2004, September). Cognitive processes in as TTle: The SOLO taxonomy. asTTle Technical Report #43, University of Auckland, Ministry of Education.
Imrie, B. W. (1995). Assessment for learning and taxonomies. Assessment & Evaluation in Higher Education, 20(2), 175-189.
Kanuka, H. (2011). Interaction and the online distance classroom: Do instructional methods effect the quality of interaction? Journal of Computing in Higher Education, 23(2- 3), 143-156.
Leung, C. F. (2000). Assessment for learning: Using solo taxonomy to measure design performance of design & technology students. International Journal of Technology and Design Education, 10, 149-161.
McMillan, J. H., & Schumacher, S. (2010). Research in education: evidence-based ınquiry. (7th ed.). Boston, MA: Pearson.
MEB (2005). İlköğretim sosyal bilgiler öğretim programı. http://ttkb.meb.gov.tr/program2.aspx?islem=1&kno=38 adresinden 10.08.2014 tarihinde erişilmiştir.
MEB (2014). İlköğretim sosyal bilgiler ders kitabı (4-7. sınıf). http://www.meb.gov.tr/2014-2015-egitim-ogretim-yilinda-okutulacak-ilk-ve-orta-ogretim-ders-kitaplari/duyuru/7013 adresinden 10.08. 2014 tarihinde erişilmiştir.
Minogue, J., & Jones, G. (2009). Measuring the ımpact of haptic feedback using the solo taxonomy. International Journal of Science Education, 31(10), 1359-1378.
NCSS, (1992). What is Social Studies? Washington DC: Naitonal Council for the Social Studies. www.socialstudies.org/standarts/introduction adresinden 15.08.2014 tarihinde erişilmiştir.
Padiotis, I., & Mikropoulos, T.A. (2010). Using SOLO to evaluate an educational virtual environment in a technology education setting. Educational Technology & Society, 13(3), 233–245.
Pegg, J., & Davey, G. (1998). Interpreting student understanding in geometry: A Synthesis of two models. In R. Lehrer & D. Chazan (Eds.), Designing learning environments for developing understanding of geometry and space (pp. 109–135). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
Scouller, K. (1998). The influence of assessment method on students’ learning approaches: multiple choice question examination versus assignment essay. Higher Education, 35, 453-472.
Semenderoğlu, A. ve Gülersoy, A.E. (2005). Eski ve yeni 4-5. sınıf sosyal bilgiler öğretim programlarının değerlendirilmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 18, 141-152.
Smith, G. H., Wood, L. N., Coupland, M., Stephenson, B., Crawford, K. & Ball, G., (1996). Constructing mathematical examinations to assess a range of knowledge and skills. International Journal of Mathematical Education in Science and Technology, 27(1), 65-77.
Sönmez, V. (2005). Program geliştirmede öğretmen el kitabı. Ankara: Anı Yayıncılık.
Tekin, H. (2009). Eğitimde ölçme ve değerlendirme. Ankara: Yargı Yayınevi.
Van Rossum, E. J. & Schenk, S. M. (1984).The relationship between learning conception, study strategy and learning outcome. British Journal of Educational Psychology, 54, 73-83.
Yıldırım, A. ve Şimşek H. (1999). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınevi.