Sûfilerin seyr u sülük ve yogilerin meditasyon usulleri arasında birçok benzerlikler vardır. Bu benzerliklere ilk defa şahitlik eden nesil; iki usûlün de temelde Hindistan menşeli olduğu ve daha sonra İslam ülkelerine yayıldığı hususunda mesnetsiz iddiâlarda bulunmuşlardır. Bu iddiâ Kültürel yayılma (Cultural diffusion) kavramına yapılan vurguyu kuvvetlendirmiş gibi gözüküyor. Haddizatında; Tasavvufî uygulamaların kökenlerinin yogaya dayandığına dair tarihi bir bilgi ya da belge bulmak çok zor. Kültürel yayılma (Cultural diffusion) teorisine karşı ilgi çekici bir alternatife göre ise insanın zihninde ve bedeninde gizlenen imkânlar; dînî geleneklerde tabii bir şekilde mevcut olan meditasyon tekniklerine kâfi miktarda devâm edildiği takdirde keşfolunabilirler. Fakat bu noktada bir başka sorun daha ortaya çıkmakta ki bütün bu usullerin neşet ettiği farklı teolojik temel mevcut. Bu makalede, tasavvuf ve yoga arasında bir karşılaştırmada bulunulmakta, vecdin psikofizyolojisi ile modern bir kavram olan nöropsikoloji ve beyin arasındaki irtibat tesis etmenin imkânını sorgulanmaktadır.

Sufi and yogic meditation techniques have a number of similarities, which caused early observers to speculate that they were essentially one system that originated in India and spread to Muslim countries. That suggestion seems to reinforce the concept of cultural diffusion. In fact, it is difficult to marshal historical evidence for a yogic basis for Sufi practice. According to another another alternative to cultural diffusion, the hidden potentialities in the mind and body can be unlocked by sufficently prolonged use of meditative techniques that naturally arise in religious traditions. But there arise another problem that the practitioners of these systems have different theologies that their meditation techniques are based on. The article compares Sufism and Yoga and questions the case of relationship of the psychophysiology of the ecstasy to modern concepts of neurophysiology and the brain