1923 yılında Lozan Antlaşması ile uluslararası açıdançözümlenmiş olan “Ermeni Sorunu”nun şiddetli bir şekilde yenidenortaya çıkması, Ermenilerin Türk hükümetine karşı mücadelesindedevamlılık olduğunu iddia eden bir söylem içerisine bilinçli bir şekildeyerleştirilmiştir. Bu hareket Ermeni şiddetini tetikleyen bir seri olay vebu şiddetin ortaya çıkmasını sağlayan daha genel daha genel faktörlerebağlanmaktadır. Ancak bu söylem hatalıdır. Bu makale Ermeni gençlikörgütlerinin 1970’li yıllardaki radikalleşmesinin, Türklere yönelik yüzyıllık bir öç duygusundan değil, Ermeni toplumu içerisinde bir güç veetkinlik kazanma mücadelesinden kaynaklandığını iddia etmektedir.Ayrıca Ermeni gruplar arasında Lübnan Beyrut’ta başlayan veuluslararası Alana sıçrayan bu şiddet hareketinin tarihçiler tarafındanbüyük ölçüde gözardı edildiği öne sürülmektedir

The violent re-emergence of the “Armenian Question” morethan 50 years after being internationally settled by the Treaty ofLausanne in 1923, has conveniently been placed in a narrative thatproves continuity in the Armenians’ struggle against the Turkishgovernment. It is attributed to a series of specific events that triggeredthe Armenian violence and a number of more general factors thatfacilitated its emergence. This narrative, however, is flawed. This papersuggests that the origins of the radicalization of Armenian youthgroups in the early 1970s was not a product of a century-old vendettaagainst the Turks, but resulted from an internal struggle for power andinfluence within the Armenian community. We also argue that thisintra-Armenian violence, which began in Beirut, Lebanon and thenspread internationally, has largely been overlooked by historians