Gezici anaokulunda çocuktan anneye yaklaşımıyla uygulanan iletişim eğitiminin anne çocuk iletişimine etkisi

Bu araştırma, gezici anaokuluna devam eden çocukların annelerine çocuktan anneye yaklaşımı ile verilen iletişim eğitiminin anne çocuk iletişimine etkisinin incelenmesi amacı ile gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu 2015-2016 eğitim öğretim yılında Ankara İli Mamak Belediyesine bağlı gezici anaokuluna devam eden 80 çocuk ve annesi oluşturmuştur. Gezici anaokulunun hizmet verdiği beş mahalleden ikisi rastgele deney gurubu olarak belirlenmiş, geriye kalan üç mahalle ise kontrol grubu olarak seçilmiştir. Deney grubunda 33 çocuk ve annesi yer alırken, kontrol grubunda 47 çocuk ve annesi yer almaktadır. Bu araştırmanın verileri Genel Bilgi Formu ve Anne-BabaÇocuk İletişimini Değerlendirme Aracı ile toplanmıştır. Araştırma süresince deney grubuna araştırmacı tarafından hazırlanan Çocuktan Anneye Yaklaşımıyla Uygulanan İletişim Eğitim Programı sekiz hafta boyunca haftada iki gün uygulanmıştır. Çocuktan Anneye Yoluyla İletişim Eğitim Programının anne-çocuk iletişimi üzerindeki etkisini incelemek için bağımsız grup ve bağımlı gruplarla t-testi kullanılmıştır. Anlamlılık düzeyi olarak .05 belirlenmiştir. Araştırma sonucunda, Çocuktan Anneye Yoluyla İletişim Eğitim Programının, anne-çocuklarının iletişimine olumlu etki ettiği ve bu etkinin kalıcı olduğu saptanmıştır. Araştırma sonuçları doğrultusunda; okul öncesi eğitimi öğretmenlerine, ebeveynlere ve araştırmacılara yönelik öneriler sunulmuştur.

The effect of communication training on mother-child communication applied by "from child to mother approach" in mobile kindergarten

This research was carried out with the aim of examining the impact of communicationtraining based on ‘from the child to mother approach’ on the communication of themothers with their children attending mobile preschools. The sample comprised 80children attending mobile preschool and mothers of those children. Two of the fiveneighborhoods served by the mobile preschool were designated randomly asexperiment groups and the remaining as control groups. There were 33 children andmothers in the experimental group and 47 in the control group. The data was collectedby General Information Form and Parent-Child Communication Evaluation Tool. Duringthe course of the research, the Communication Training Program prepared by theresearcher and based on the Child to Mother Approach was applied to theexperimental group for two days in a week during eight weeks. In order to examinethe impact of Communication Training Program on mother-child communication, t-testwas conducted for both the independent group and the dependent group. Statisticalsignificance was set at .05. As a result of the analyses, it has been determined that theCommunication Training Program has a positive effect on communication betweenmothers and children and this effect is permanent. In line with the results of theresearch, suggestions for preschool education teachers, parents and researchers arepresented.

PDF

___

Aguilar, B.,Sroufe, L. A., Egeland, B., & Carlson, E. (2000). Distinguishing the early onset/ persistent and adolescence-onset antisocial behavior types: From birth to 16 years. Development and Psychopathology, 12(2), 109-132.
Arabacı, N. (2011). Anne-baba-çocuk iletişimini değerlendirme aracının (ABÇİDA) geliştirilmesi ve annebaba-çocuk iletişiminin bazı değişkenler açısından incelenmesi. Unpublished doctorate dissertation, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Arabacı, N. & Ömeroğlu, E. (2016). Anne-baba-çocuk iletişimini değerlendirme aracının (ABÇİDA) geliştirilmesi: geçerlilik güvenirlik çalışması. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7, 1-21.
Ataman, Ü. (2009). Okul öncesi beslenme eğitiminde çocuktan çocuğa eğitim. Unpublished master’s thesis, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Barbato, A. A.,Graham E. E. & Perse E. M. (2003). Communicating in the family: an examination of the relationship of family communication climate and ınterpersonal communication motives. The Journal of Family Communication, 3( 3), 123-148.
Büyüköztürk, Ş. (1998). Kovaryans analizi varyans analizi ile karşılaştırmalı bir inceleme. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 31(1), 91-105.
Büyüköztürk, Ş. (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Çağdaş, A. Arslan, E. Erbay, F. & Orçan, M. (2010). Etkili annelik eğitim programının annelerin benlik saygısına ve anne çocuk ilişkisine etkisinin incelenmesi. Değerler Eğitimi Dergisi, 8(20), 7-23.
Çağdaş, A. (1997). İletişim dilinin 4-5 yaş çocuklarının sosyal gelişimine etkileri. Unpublished doctorate dissertation, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Çağdaş, A. & Seçer, Z. (2004). Anne baba eğitimi. Konya: Eğitim.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G., & Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Pegem Akademi.
Erbay, F., Arslan, E. &Çağdaş, A. (2011). An analysis of theeffect of communication skills training provided on the mother of six year old children on the social skills of children.Us China Education Review, 8(3), 384-392.
Evirgen, S. (2002). Okul öncesi eğitim çerçevesinde okul destekli anne eğitim programının anneler üzerindeki etkilerinin incelenmesi. Unpublished master’s thesis, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Fazlıoğlu, Y. (2012). Çocuktan çocuğa yaklaşımı. InZ. F. Temel (Ed.) Erken çocukluk eğitiminde yaklaşımlar ve programlar. (pp. 229-260). Ankara: Vize.
Ferreira, T.,Cadima, J., Matias, M., Vieira, J. M., Leal, T., &Matos, P. M. (2016). Preschool children’s prosocial behavior: the role of mother–child, father–child and teacher–child relationships. Journal of Child and Family Studies, 25(6), 1829-1839.
Gerrits, M. H.,Goudena, P. P., & Van Aken, M. A. (2005). Child–parent and child–peer interaction: Observational similarities and differences at age seven. Infant and Child Development, 14(3), 229- 241.
Gezgin, (2009). Gezici anaokulu projesi’nin ilköğretim öğrencilerine etkisi. E- Journal of New World Sciences Academy.
Güler Yıldız, T. (2014). Okul öncesi eğitimde ailenin önemi ve okul aile işbirliği. InG. Haktanır (Ed.) Okul öncesi eğitime giriş,(pp. 279-306). Ankara: Anı.
Gültekin, M. Deveci, H. & Gürdoğan Bayır, Ö. (2009). Çocuktan çocuğa öğretim yaklaşımı ile değerler eğitimi. Paper presented at IV.Sosyal Bilimler Eğitimi Kongresi, Marmara Üniversitesi, İstanbul, Retrievedfromhttps://www.pegem.net/Akademi/kongrebildiri_detay.aspx?id=106278
Haktanır, G. Akgün, E. Karaman, G.&Duman, G. (2012). “Topluma hizmet uygulamaları dersi” ve “Meb mobil anaokulu projesi”nin birlikte yürütülmesi ile çocukların gelişimlerinin desteklenmesi: Peçenek Köyü örneği. Kastamonu Eğitim Dergisi, 21, 69-82.
Hanbury, C. (1993). Child to child and children living in camps (paperback).London: The Child to Child Trust.
Lindsey, E. W.&Mize, J. (2001). Interparental agreement, parent‐child responsiveness, and children's peer competence. FamilyRelations, 50(4), 348-354.
Maccoby, E. (1980). Social Development: Psychological Growth and the Parent-Child Relationship. New York: Harcourt Brace Jovanovich.
Madden, J.,O’Hara, J. & Levenstein, P. (1984). Home again: Effects of the mother-child home program on mother and child. Child Development, 55(2), 636–647.
Marti, M.,Bonillo, A., Jane, M. C., Fisher, E. M. &Duch, H. (2015). Cumulative risk, the mother–child relationship, and social-emotional competence in latino headstart children. Early Education and Development, 27(5), 590-622.
Nutton, G.,Bell, J., Fraser, J., Elliott, A., Andrews, R., Louden, W. &Carapetis, J. (2011). Extreme preschool: mobile preschooling Australia’s northern territory', (Paper presented to the 24th International Congress for School Effectiveness and Improvement, 4-7January 2011, Limassol, Cyprus)Retrieved August 25, 2011. From http://www.icsei.net/icsei2011/Full%20Papers /0187 .pdf
Office of Child Development (OCD), (2005). Understanding Common Problem Behaviors In Young Children, Special Report. University of Pittsburg.
Oktay, A. (2007). Okul öncesi dönemde disiplin. In A. Oktay & Ö. P. Unutkan (Eds.). Okul öncesi eğitimde güncel konular. (pp. 181-188). İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
Öğretir, A. D. & Demiriz, S. (2009). Anne ev ziyareti eğitim programının annelerin tutumlarına ve empatik eğilimlerine etkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 42(1), 421-433.
Önder, A., Balaban Dağal, A. & Şallı, D. (2015). 60-68 Aylık çocuklara iletişim becerilerinin kazandırılmasında iletişim becerileri programının etkisinin incelenmesi. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 4, 355-362.
Özyürek, A., Yavuz, N. F., Begde, Z., Gürleyik, S., Karadayı, N., Akça, F. & Atalay, D. (2016). Çocuktan çocuğa diş sağlığı eğitiminin değerlendirilmesi. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 5(3), 46-59.
Pasiak, C. (2011). The effect of mother-child interactional synchrony: Implications for preschool aggression and social competence. Unpublished master’s thesis, University of Windsor, Ontario.
Pianta, R. C. (1997). Adult-child relationship processes and early schooling. Early Education and Development, 8(1), 11-26.
Tuijl C. V. & Leseman, P. P. M. (2004). Improving mother– child interaction in low-incomeTurkish–Dutch families: A study of mechanisms mediating improvements resulting from participating in a homebased preschool intervention program. Infant and Child Development, 13, 323-340.