MENKABET-İ İMAMAN-I DİN VE MÜCTEHİDAN-I İLM-İ YAKİN

İmam Ebu Hanife, İmam Şafii, İmam Malik ve İmam Hanbel, İslam dünyasının en büyük mezheplerinin isim babasıdır. İslam tarihinde gördükleri öğrenim, ortaya koydukları çalışmalarla ve hayat hikâyeleriyle müslümanlara önderlik etmiş kişilerdir. Dini bilimlerin yanı sıra tarihin konusu içerisine giren hayat hikâyeleri elbette edebiyatın da konusu haline gelmişti. Gerek Arap edebiyatında, gerek Türk edebiyatında bu kişilerin sahip oldukları ilim mertebesi ve ahlaki değerleri çokça ele alınmıştır. Çoğunlukla çeşitli eserlerin içerisinde bir ya da birkaç beyitle veya bir şiirin içerisinde kendilerinden bahsedilmiştir. Bu makalede ele alınan mesnevide ise bu dört büyük imamın faziletleri ve ilim mertebelerinin yücelikleri ele alınmıştır. Bu konuda müstakil ve manzum bir eser olması açısından önemlidir. Çalışmada menkıbenin ne olduğu, bu dört şahsın kişilikleri ve söz konusu olan mesnevi incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Eski Türk Edebiyatı, menkıbe, İmam Ebu Hanife, İmam Şafii, İmam Malik

PDF

___

AÇA, Mehmet vd. (2009). Başlangıçtan Günümüze Türk Edebiyatında Tür ve Şekil Bilgisi, İstanbul: Kriter Yayınları.
AYBAKAN, Bilal (2010). “Şafii”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 38, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 223-233.
GÜNEŞ, Mustafa (2011). Klasik Türk Edebiyatında Menakıpnameler ve Menâkıb-ı Akşemseddin, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, Cilt: 4, Sayı: 16, s.165-171.
KANDEMİR, M. Yaşar (1989). “Ahmed b. Hanbel”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 2, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 75-80.
KARATAŞ, Turan (2001). Ansiklopedik Edebiyat Terimleri Sözlüğü, İstanbul: Perşembe Kitapları.
ÖZEL, Ahmet (2003). “Malik b. Enes”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 27, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 506-513.
UZUNPOSTALCI, Mustafa (1994). “Ebu Hanife”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 10, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 131-138.