Turistik mekânlar, toplumsal anlamda sundukları kültürel, ekonomik ve siyasi işlevsellikleriyle olduğu kadar fiziki mekânsal koşullarının göstergebilimsel anlamda ayırt edilebilirliğiyle de mimarlık bağlamında özel bir kesit sunarlar. Bu yönleriyle, mimari temsiliyet sorunu tartışmaları içinde belirginleşerek, yerel ve evrensel ölçeklerde izlenip anlamlandırılması gereken mimari gösterge üretimlerine yönelik tasarım ve uygulama araştırmaları için verimli bir zemin oluştururlar. Bu tespitlerden hareketle makalenin konusu, UNESCO’nun kültürel ve doğal miras listesindeki jeo-arkeolojik bir alan olan Pamukkale-Hierapolis’in turistik mekân göstergelerini, alanın söz konusu jeolojik ve arkeolojik özelliklerini sembolize ederek birer göstergeye dönüştüren örnekler üzerinden ve cephe düzleminde incelemektir. Amacı ise turizm ve mimarlık arakesitindeki pratiklerin kaynaklık ettiği “turistik mekân” kavramını, makalenin sınırlı kapsamı için seçilen yöntemle değerlendirmektir. Ayrıca hedeflenen, turistik mekân göstergeleri üzerinden üretilen özne ve deneyimini tartışmaya açabilmektir. Söz konusu çerçevede, tartışmanın kuramsal güzergahını cephe düzeyindeki turistik mekân göstergelerini tespit etmek, bunların sahip olduğu kodları anlamlandırmak için göstergebilim oluşturmaktadır. Bu güzergahtaki ana uğraklar Umberto Eco’nun “Mimarlık Göstergebilimi” (2019), Roland Barthes’ın “Göstergebilim İlkeleri” (1979), John Urry’nin “Turist Bakışı” (2009) ve Beatriz Colomina’nın “Mahremiyet ve Kamusallık, Kitle İletişim Aracı Olarak Modern Mimari” (2011) çalışmalarının ortaya koyduğu kuramsal açılımlardır.

In the context of architecture, touristic places present a special cross-section with their cultural, economic and political functionality they offer in social sense, as well as with the semiotic distinguishability of their physical spatiality. With these aspects, they become evident in the discussion of the architectural representation problem and form fertile ground for design and application studies to produce architectural signs. Based on these determinations, the subject of the article is to examine the touristic place indicators of Pamukkale-Hierapolis, through examples that symbolize the geological and archaeological features of the area and turn them into indicators. Its purpose is to evaluate the concept of “touristic space” with the method chosen. In this framework, semiotics constitutes the theoretical route of the discussion in order to identify the signs of touristic places at the façade level and to make sense of the codes they have. The main stops on this route are Umberto Eco's “Architectural Semiotics” (2019), Roland Barthes's “Principles of Semiotics” (1979), John Urry's “Tourist Gaze” (2009) and Beatriz Colomina's “Privacy and Publicity, Modern Architecture as a Mass Media’’ (2011) are the theoretical expansions put forward by the studies.