İslâm’dan Önce Tâif

Öz: Bu makale Hicâz’ın üç önemli şehrinden biri olan Tâif ’in İslâm öncesi siyasî, iktisadî,içtimaî ve dinî hayatı hakkında bilgiler vermeyi hedeflemektedir. Tâif, coğrafikonumu, ziraî üretimi, ticarî mevkii ve önemli yolların kesişme noktasında bulunmasındandolayı stratejik açıdan önemli bir yerdeydi ve Haremeyn’e açılan doğu kapısıözelliğine sahipti.Hicâz bölgesinde sıcak çöl hükümlerinin geçerli olduğu Tâif, kış aylarının en sert yaşandığıbir şehir olmasına rağmen yaz mevsimindeki mutedil havasından dolayı Mekke eşrafınınilgi ve itibarına mazhar olmuş; günümüze kadar sayfiye yeri olma özelliğini sürdürmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Tâif, Sakîf, Hicâz, Lât, Kureyş, Mekke, Medine, Vec, Yesrib, Kays Aylân, Hevâzin, İyâd, Kasî b. Münebbih, Gaylân b. Seleme

Al-Tā’if in the Pre-Islamic Period

This article’s aim is to provide much needed data about the political, economic,social, and religious life of al-Tā’if, which is one of the three most prominentcities of al-Hidjāz, in the pre-Islamic period. Al-Tā’if has always yielded a strategicallyimportant place in al-Hidjāz due to its geographical location, agricultural production,commercial significance and it being located in the junction of important routes. Moreover,it also presented a gateway to al-Haramayn from the east.Even though al-Tā’if was dominated by hot desert climate and despite having severe winterconditions, it was appreciated by the notables of Mecca due to its pleasant weatherin the summer, and since the historical period, this city has been a summer resort untilthe present day.There are various reports about when

PDF

___

el-Amed, İhsan Sıdkî. Haccâc b. Yusuf es-Sekâfî. Beyrut: Dâru’s-Sekâfe, 1973.
el-Askerî, Ebû Hilâl. el-Evâil (nşr. Muhammed Seyyîd el-Vekîl). Tanta: Dâru’l-Beşîr, 1408/1987.
Aycan, İrfan. “Sakîf Kabilesi ve Tâif Şehrine İslâm Tarihi Açısından Bir Bakış.” AÜİFD, XXXIV, 1993, s. 209- 235.
Aydın, Mehmet Âkif – Muhammed Hamîdullah. “Köle.” DİA, XXVI, 237-246.
Azizova, Elnure. “Ukâz.” DİA, XLII, 61-62.
el-Belâzürî, Ahmed b. Yahya. Ensâbü’l-eşrâf (nşr. Süheyl Zekkâr-Riyaz ez-Ziriklî). I-XIII, Beyrut: Dâru’l- Fikr, 1417/1996.
----------. Fütûhu’l-Büldân. Beyrut: Dâr ve Mektebetü’l-Hilâl, 1988.
Berrû, Tevfîk. Târîhu’l-Arabi’l-kadîm. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1422/2001.
el-Beyzâvî, Nâsırüddîn Ebû Saîd (Ebû Muhammed). Envârü’t-tenzîl esrârü’t-te’vîl (nşr. Muhammed Abdurrahman el-Mar‘aşlî). I-V, Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 1418/1998.
Bozkurt, Nebi. “Deri.” DİA, IX, 174-175.
----------. “İçki.” DİA, XXI, 455-456.
Buhl, F.. “Lât.” İA, VII, 18-19.
Cevâd Ali. el-Mufassal fî târîhi’l-Arab kable’l-İslâm. I-XX, Beyrut: Dâru’s-Sâkî, 1422/2001.
el-Cûdî, Sâlih b. Gâzî. et-Tâif beyne’l-mevrûsât ve’l-müsteceddât. Tâif: Dâru’l-Hârisî, 1413/1992.
Çağatay, Neşet. İslâmdan Önce Arap Tarihi ve Cahiliye Çağı. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları, 1957.
ed-Dârekutnî, Ebü’l-Hasan Ali b. Ömer. el-Mü’telif ve’l-muhtelif (nşr. Muvaffak b. Abdullah b. Abdülkâdir). I-V, Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslâmî, 1406/1986.
Demircan, Adnan. “Câhiliyye Araplarında Kız Çocuklarını Gömerek Öldürme Âdeti.” İSTEM: İslâm, San’at, Tarih, Edebiyat ve Mûsıkîsi Dergisi, II, sy. 3, Konya 2004, s. 9-29.
Dussaud, Rene. el-Arab fî Suriye kable’l-İslâm (trc. Abdülhamîd ed-Devâhilî). Kahire: Lecnetü’t-Telif ve’t-Terceme ve’n-Neşr, 1959.
Ebû Nuaym el-İsfahânî, Ahmed b. Abdullah. Ma‘rifetü’s-sahâbe (nşr. Âdil b. Yûsuf el-Azzâzî). I-VII, Riyad: Dâru’l-Vatan, 1419/1998.
Ebû Ubeyd el-Bekrî, Abdullah b. Abdilazîz. el-Mesâlik ve’l-memâlik (nşr. A. P. Van Leeuwen-A. Ferre). I-II, Kartaca: Dâru’l-Arabiyye li’l-Kitâb, 1992.