Avrupa Birliği, iktisadi ve siyasal bütünleşmesini sürdürürken, aynı zamanda bir savunma bütünleşmesi sürecini yaşamaktadır. Savunma bütünleşmesi; iktisadi ve siyasal bütünleşmeden bağımsız tutulamaz. Bu nedenle, Avrupa’nın dış güvenlik ve savunmasının bir iktisadi ayağı vardır ve bu ayağın da hareket noktası doğal olarak savunma bütçesidir. Bu çalışmada, 1992 Maastricht Antlaşması’ndan sonra şekillenmeye başlayan Avrupa’nın savunma politikası ve bu politikada Türkiye’nin rolü, sadece savunma bütçesi temelinde incelenmiştir. AB, entegrasyon sürecinde bir “post-Maastricht” dönemine girmiştir. Maastricht Antlaşması (1992), Avrupa Tek Senedi (1987) ile ilan edilen Ortak Dış ve Güvenlik Politikası’nın hedeflerini ve Batı Avrupa Birliği için savunma boyutunu ortaya koymuştur. Post-Maastricht döneminde, AB de, dış güvenlik ve savunma konseptini ya değiştirdi ya da geliştirdi. “Kutuplaşma” yerine “reorganizasyon” başladı. AB, daha az asker fakat daha büyük paralar ile ortak ve etkin bir savunmaya öncelik verdi. AB ülkeleri bir yandan caydırıcı bir askeri güce sahip olmak isterlerken, öte yandan askeri maliyetlerini ordularını küçültmekten başlamışlardır. Buna karşın, toplamda askeri harcamalarını arttırdıkları gözlemlenmektedir. Savunma harcamalarının GSYİH’ye oranının dünya ortalaması, 2003 yılına göre %2’dir ve bu, aynı zamanda “NATO-Avrupa”nın da ortalamasıdır. Türkiye, sahip olduğu yüksek savunma gücü nedeniyle, AB’nin tam üyesi olmak yönünde bir üstünlük elde etmektedir.

While EU maintains its economic and political integration, at the same time it is living a defence integration process. Defence integration can’t be handle independent from the economic and political integration. So, defence and external security of Europe has an economic base and naturally the movement point of this base is defence budget. In this study, defence policy of Europe which began to take shape after 1992 Maastricht Agreement and the role of Turkey in this policy are examined on the ground of defence budget. EU has entered a “post-Maastricht” period in the integration process. Maastricht Agreement (1992) displayed the targets of Common External Security Policy declared by Single European Act and defence dimension for the West European Union. In the post-Maastricht period, EU either changed or developed the external security and defence concept, too. “Reorganization” was acknowledged instead of “Polarization”. EU gave priority to a common and effective defence with less soldiers but more money. EU countries want to have a deterrent military force on the one hand but they started to minimize their military cost by decreasing army on the other hand. Nevertheless, it has been observed that they increased their military expenditures in the total. The world average ratio of defence expenditure to GDP was %2 in 2003 and this ratio, at the same time, the average of “NATO_Europe”. Turkey has a superiority in the direction of becoming a full membership of EU because of its great defence force.