The Views of Educational Constituencies about the Compulsory Religious Culture and Morality Education Course

In this qualitative study aiming to identify the views of educational constituencies (teachers and academics)about compulsory Religious Culture and Morality Education (RCME) course. The study was designed as a casestudy and the study group constituted 53 participants, who are graduate teachers and postgraduate students whoare studying at the Graduate School of Education. The data of the study were gathered through face to face interviews using semi-structured interview forms. The results of the study suggest that the view of the participants regarding religion education is parallel to the general discussions and critics in the society. In this sense, thestudy has demonstrated that while some of the participants support the current practice compulsary religion education; a great majority of the participants do not approve both the current practice and the content of the course and they suggested that RCME course should be taught electively in accordance with the demands of students ortheir parents and the content of the course should be enlarged in a way to include different religions, beliefs anddenominations. Accordingly, RCME course should be revised in terms of both its content and status of delivery.

Zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersine İlişkin Eğitimci Görüşleri

Bu nitel çalışmada, zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi (DKAB) dersine yönelik eğitimcilerin (öğretmen ve akademisyenlerin) görüşlerini ortaya koymak amaçlanmıştır. Çalışmada durum çalışması deseni kullanılmıştır. Araştırmanın katılımcıları öğretmenler ve bir üniversitenin eğitim bilimleri enstitüsünde lisansüstü öğrenim gören 53 eğitimciden oluşmuştur. Araştırma verileri, yarı-yapılandırılmış bir görüşme formu kullanılarak yüz yüze görüşmelerle toplanmıştır. Araştırma sonucunda, eğitimcilerin görüşlerinin din eğitimine yönelik genel tartışma ve eleştirileri yansıttığı ve katılımcıların bazılarının din eğitiminin zorunlu olarak gerçekleştirildiği mevcut uygulamayı desteklerken; katılımcıların büyük çoğunluğunun DKAB dersinin hem uygulanma biçimini hem de içeriğini onaylamadıkları gözlenmiştir. Yine, katılımcıların büyük çoğunluğu, DKAB dersinin öğrencilerin ve ebeveynlerinin talepleri dikkate alınarak seçmeli ders şeklinde verilmesini ve dersin içeriğinin farklı dinleri, inançları mezhepleri ve inanmayanları da kapsayacak biçimde genişletilmesi gerektiğini ifade etmiştir. Bu doğrultuda, DKAB dersinin hem uygulanma biçiminin hem de içeriğinin gözden geçirilmesi gerekir.

PDF

___

Acedo, C., Ferrer, F. & Pamies, J. (2009). Inclusive education: Open debates and the road ahead Prospects (2009) 39, 227–238.

Akbulut, O. & Usal, Z. O. (2008). Parental religious rights vs. compulsory religious education in Turkey. International Journal on Minority and Group Rights, 15: 433-455.

Akyüz, Y. (1999). Türk eğitim sistemi (başlangıcından 1999’a). İstanbul: Alfa Yayınları.

Alp, S. & aştan, N. (2011). Türkiye’de ırk veya etnik köken temelinde ayrımcılığın gizlenmesi raporu: 1 Ocak 31 Temmuz 2010. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi. Retrieved on 05.03.2018 from http://insanhaklarimerkezi.bilgi.edu.tr/media/uploads/2015/02/24/ Irk_veya_Etnik_Koken_Izleme_Raporu.pdf.

Aratemur-Çimen, C. & Bayhan, S. (2018). Değişen ders kitaplarında sekülerizm ve toplumsal cinsiyet eşitliği sonuç raporu. Retrieved from https://www.researchgate.net/publication/327907153_Ders_Kitaplarinda_Sekulerizm_ve_Toplumsal_Cinsiyet_Esitligi_Arastirmasi_Sonuc_Raporu Armenian Culture and Solidarity Association. (2013). Biz o konuyu daha görmedik: eğitim sistemi ve temsiliyet. İstanbul: Ermeni Kültür ve Dayanışma Derneği.

Arslan, S. (2016). Çokkültürlü eğitim ve Türkiye: Mevcut durum, beklentiler ve olasılıklar. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 15(57), 412-428.

Aslanargun, E., Kılıç, A. & Bozkurt, S. (2014). Parental expectation and religious education in state schools in Turkey: The case of Imam Hatip High Schools. International Journal of Instruction, 7(1), 135-150.

Başbay, A. & Bektaş, Y. (2009). Çokkültürlülük bağlamında öğretim ortamı ve öğretmen yeterlikleri. Eğitim ve Bilim, 34(152), 30-43.

Beycioğlu, K (2013). Making Sense of Social Justice: School Leader Perspectives In Turkey. Paper presented at ECER 2013, İstanbul, September, 10-13.

Boyle, K. & Sheen, J. (1997). Freedom of Religion and Belief: A World Report. Routledge: London.

Cesur, R. & Mocan, N. (2014). does secular education impact religiosity, electoral participation and the propensity to vote for Islamic Parties? Evidence from an education reform in a Muslim country, IZA Discussion Paper, No. 8017, Institute for the Study of Labor (IZA), Bonn.

Cohen, L., Manion, L. & Morrison, K. (2007). Research methods in Education. London: Routledge.

Creswell, J. W. (2007). Qualitative inquiry and research design: choosing among five approaches. Thousand Oaks, CA: Sage.

Çarkoğlu, A. & Toprak, B. (2007). Religion, society and politics in a changing Turkey. TESEV: İstanbul.

Çayır, K. (2014). “Biz” kimiz? Ders kitaplarında kimlik, yurttaşlık, haklar. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.

Çayır, K. (2015). “Citizenship, nationality and minorities in Turkey’s textbooks: From politics of non-recognition to ‘difference multiculturalism”. Comparative Education, 51(4), 519-536.

Çelik, R. (2017). Adalet, kapsayıcılık ve eğitimde hakkaniyetli fırsat eşitliği. Fe Dergi, 9(2), 17-29.

Çınar, Ö.H. & Yıldırım, M. (2014). Introduction, Ö.H. Çınar & M. Yıldırım (Eds.), In Freedom of religion and belief in Turkey (pp. 1-10). UK: Cambridge Scholars Publishing

Çimen-Aratemur, C. & Bayhan, S. (2018). Secularism and gender in Turkey’s new textbooks research, Executive summary. Research Project Report, Comparative Education Society, Turkey.

ERI [Education Reform Initiative] (2016). A situation analysis of inclusive education in secondary schools in Turkey. İstanbul: İmak Ofset Basım Yayın

Gözüaydın, İ. (2009). Türkiye’de “Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi” ders kitaplarına insan haklan merceğiyle bir bakış, Tüzün, G. (Ed.), In Ders Kitaplarında İnsan Hakları II Tarama Sonuçları, (pp. 167-193). İstanbul: Tarih Vakfı.

Gürcan, A.E. (2015). The problems of religious education in Turkey: Alevi citizen action and the limits of ECTHR. Fabrika Basım: İstanbul.

Hamurcu, H. & Demirçelik, E. (2015). Çokkültürlü ortaöğretim okulu yönetici ve öğretmenlerinin yönetim-öğretim sürecinde karşılaştıkları güçlüklerin incelenmesi. Milli Eğitim, 207, 24-39

Hull, J. (2001). The contribution of religious education to religious freedom: A global perspective religious education in schools: Ideas and experiences from around the world, Retrieved from http://www.iarf.net/REBooklet/Hull.htm on 07/09/2018.

Hürriyet Gazetesi (2014, December 7). İlkokul 1’lere zorunlu din dersi. Retrieved from http://www.hurriyet.com.tr/gundem/ilkokul-1-lere-zorunlu-din-dersi-27724351

Hungerman, D. (2011). The effect of education on religion: Evidence from compulsory schooling laws, Working Paper 16973, NBER.

İnce, B. (2012). Citizenship education in Turkey: Inclusive or exclusive, Oxford Review of Education, 38(2), 115-131.

Kap, D. (2014). Türkiye’de zorunlu din dersi uygulaması. Akademik Perspektif, 58-61. Retrieved from https://www.ikv.org.tr/images/files/58 Kaplan, S. (2005). Religious nationalism: A textbook case from Turkey, Comparative Studies of South Asia, Africa and the Middle East, 25(3), 665–676.

Kaya, Y. (2014). Öğretmen adaylarının çokkültürlü eğitim hakkındaki bilgi farkındalık ve yeterliliklerinin belirlenmesi. Asya Öğretim Dergisi, 2(1), 102-115.

Kaya, N. (2015). Türkiye eğitim sisteminde renk, etnik köken, dil, din ve inanç temelli ayrımcılık. İstanbul: Tarih Vakfı.

Kayabaş, E. & Kütküt, Ö. M. (2011). Türkiye’de din veya inanç temelinde ayrımcılığın izlenmesi raporu. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi İnsan Hakları Hukuku Uygulama ve Araştırma Merkezi.

Kaymakcan, R. (2006). Türkiye’de din eğitimi politikaları üzerine düşünceler. EKEV Akademi Dergisi, 10(27), 21-36.

Kaymacan, R. (2007). Pluralism and Constructivism in Turkish Religious Education: Evaluation of Recent Curriculum of Religious Culture and Ethical Knowledge Lesson, Educational Sciences: Theory & Practice 7(1), 202-210.

Kaymakcan, R. & Aşlamacı, İ. (2011). İmam Hatip Liseleri literatürü üzerine bibliyografik bir inceleme. Değerler Eğitimi Dergisi, 9(22), 71-101.

Keskiner, E. (2010). Bir insan haklan meselesi olarak din kültürü ve ahlak bilgisi dersleri. M. Ü. ilahiyat Fakültesi Dergisi, 38(1), 5-24.

Köse, T.(2010). Alevi Opening and the Democratization Initiative in Turkey. Policy Report, No. 3. Ankara: Seta.

Kümbetoğlu, B. (2005). Sosyolojide ve antropolojide niteliksel yöntem ve araştırma. İstanbul: Bağlam.

Merriam, S. B. (1998). Qualitative research and case study applications in education. San Francisco, CA: Jossey-Bass

Ministry of National Education[MoNE], (2010). İlköğretim din kültürü ve ahlak bilgisi dersi (4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıflar) öğretim programı ve kılavuzu. Ankara. Retrieved from http://mebk12.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/50/01/702621/dosyalar/2014_09/18085250_dinkltr48.pdf

Oran, B. (2015). Türkiye’de azınlıklar. İstanbul: İletişim.

Özan, M. B & Aküzüm, C. (2010). Okullarda Sosyal Adalet Kavramına İlişkin Öğretmenlerin Ürettikleri Metaforlar. e- Journal of New World Sciences Academy Education Sciences, 5(1), 140-157.

Özdemir, M. & Dil, K.(2013). Öğretmenlerin Çokkültürlü Eğitime Yönelik Tutumları: Çankırı İli Örneği, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 46(2), 215-232.

Öztürk, M. (2009). Ders kitapları ve insan haklarına dair bazı satırbaşları, Tüzün, G. (Ed.), In Ders kitaplarında insan haklan II Tarama Sonuçları, (pp. 243-274), İstanbul: Tarih Vakfı.

Polat, İ. & Kılıç, E. (2013). Türkiye’de çokkültürlü eğitim ve çokkültürlü eğitimde öğretmen yeterlilikleri. YYÜ Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(1), 352-372.

Polat, S. (2015). Eğitim politikalarının sosyal adalet açısından sonuçları konusunda yönetici ve öğretmen görüşleri, Eğitim Bilim Toplum, 13(49), 61-83.

Protestan Kiliseleri Derneği (7 Ocak 2015). 2014 hak ihlalleri raporu. http://www.protestankiliseler.org/?p=787 (Erişim, 15.11.2016).

Sambur, B. (2009). Türkiye’de din özgürlüğü, laisizm ve resmî ideooloji. Liberal Düşünce, 14(55), 41-59.

Taylor, J. (2002). Responses to the United Nation’s study paper on “the role of religious education in the pursuit of tolerance and non-discrimination. In International Consultative Conference on School Education in Relation with Freedom of Religion and Belief, Tolerance, and Non-Discrimination, 23-25 Kasım 2001 (pp. 59-61) Madrid, Spain.

Tomul, E. (2009). İlköğretim Okullarındaki Sosyal Adalet Uygulamalarına İlişkin Yönetici Görüşleri, Eğitim ve Bilim, 34(152), 126-137.

Usal, Z.O. (2011). Compulsory religious education v.s parental religious convictions: the case of Alevis in Turkey. Human Rights in Education Symposium, 24-25 Kasım 2011 Strasbourg.

Ünlü, İ. & Örten, H. (2013). Öğretmen adaylarının çokkültürlülük ve çokkültürlü eğitime yönelik algılarının incelenmesi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 21, 287-302.

Yıldırım, A., Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seç- kin Yayıncılık.

Yin, R. K. (2002). Case study research: Design and methods. Thousand Oaks, CA: SAGE Publications.

Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi-Cover

ISSN: 1300-4832
Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
Başlangıç: 1995
Yayıncı: Pegem Akademi Yayıncılık Eğitim Danışmanlık Hizmetleri Tic. Ltd. Şti.