___

• AKAR, A. (2006). Türk Dili Tarihi, İstanbul: Ötüken Neşriyat.
• ALİBEKİROĞLU, S. (2013). “Türkçede Ön Ses y”, Turkish Studies, 8/1: 685-710.
• ALİMOV, R. & K. TABALDİEV (2005). “A Newly Found Old Turkıc Runic Inscription on a Boulder From Talas”, Journal of Turkish Studies, 30/1: 121-125.
• ALYILMAZ, C. (2013). “Karı Çor Tigin Yazıtı”, TEKE: Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 2/2: 1-61.
• ALYILMAZ, C. (2018). “Köktürkçe ve Eski Uygurca Dersleri Adlı Kitaptaki Orhun Yazıtları’na Ait Metinlerin Kaynağı Hakkında”, TEKE: Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 7/1: 1-52.
• ARIKOĞLU, E. (2007), “Greenberg’in Avrasyatik Dil Teorisi ve Türkçe”, Dil Araştırmaları Dergisi, 1/1: 109-114.
• ATA, A. (2017a). “Köktürkçe Gramer (Söz Yapımı)/Söz Yapımı”, (Ankara Üniversitesi Açık Ders Malzemesi).
• ATA, A.(2011). Orhun Türkçesi, Ed. G. GÜLSEVİN & M. M. TULUM, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayını.
• ATA, A.(2017b). “Köktürkçe Gramer (İsim, Zamir)/İsim, Zamir”, (Ankara Üniversitesi Açık Ders Malzemesi).
• ATMACA, E. (2013). “Eski Oğuz Türkçesinden Günümüz Türkiye Türkçesine Eşgösterenlilik “, Dil Araştırmaları, 12: 117-138.
• AYDEMİR, A. (2009). “Oğuz Adı Üzerine”, Türk Dünyası Tarih Dergisi, 274: 56-59.
• AYDIN, E. & G. GÜNER (2007). “Kök Türk Harfli Metinler ve Kök Türklerle İlgili Türkiye’de Yayımlanmış Çalışmalar Bibliyografyası (Deneme)”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten, 2007/I: 33-82.
• AYDIN, E. (2013). “Yenisey Yazıtlarındaki Tek Örnekler”, Türkbilig, 26: 37-49.
• AYDIN, E. (2015). Orhon Yazıtları (Köl Tegin, Bilge Kagan, Tonyukuk, Ongi, Küli Çor), (3. Baskı), Konya: Kömen Yayınları.
• AYDIN, E. (2019). “Türk Runik Bibliyografyası’na Ek I”, Journal of Old Turkic Studies, 3/1: 6-40.
• BARUTÇU-ÖZÖNDER, S. (1992). “Eski Türkçe Kaltı ve Nelük Kelimeleri”, Türkoloji Dergisi, 10/1: 71-76.
• BARUTÇU-ÖZÖNDER, S. (2002). “Türk Dilinin Tarihî Dönemleri Üzerine Birkaç Söz”, Türkbilig, 3: 203-210.
• BAŞDAŞ, C. (2014). “Türkçede Üçüncü Şahıs İyelik Eki ve Zamir N’si”, The Journal of Academic Social Science Studies, 30: 147-161.
• BİRAY, N. (2014). “Söz Varlığımızda Yılan”, Avrasya Terim Dergisi, 2/1: 25-49.
• BLAŽEK, V. (2019). Altaic Languages: History of Research, Survey, Classification and a Sketch of Comparative Grammar (in Collaboration With M. SCHWARZ & O. SRBA), Brno: Masaryk University Press.
• BOMBACI, A. (1974). “On the Ancient Turkish Title Şad”, Guruıjamanjarika, Studi in Onore di Giussepe Tucci, Napoli: 167-193.
• BRENDEMOEN, B. (1998). “Turkish Dialects”, The Turkic Languages, Eds. L. JOHANSON & É. Á. CSATÓ, London-New York: Routledge.
• CEYLAN, E. Y. (1991). “Ana Türkçede Kapalı E Ünlüsü”. Türk Dilleri Araştırmaları, 1: 151-165.
• CEYLAN, E. Y. (1992). “İlk Türkçe *d Foneminin Çuvaşça ve Macarcada Gelişimi”, Türk Dilleri Araştırmaları, 2: 109-120.
• CEYLAN, E. Y.(1997). Çuvaşça Çok Zamanlı Ses Bilgisi, Ankara: Türk Dil Kurunu Yayınları.
• CHOİ, H.-W. (2019). Türkçe, Korece, Moğolca ve Mançu-Tunguzcanın Karşılaştırmalı Ses ve Sekil Bilgisi, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• CLAUSON, S. G. (1972). An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth Century Turkish, Oxford: Oxford University Press.
• COŞKUN, M. V. (2011). “Standart Türkçede Ses Olaylarının Sebep-Sonuç İlişkisi Çerçevesinde Yeniden Sınıflandırılması”, 38. Icanas, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara: 347-367.
• ÇAGATAY, S. (1954) “Türkçede ñ ~ g Sesine Dair”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1954: 15-30.
• ÇALIŞKAN, M. (2018). “A-Shih-Na Kelimesinin Etimolojisine Dair Yeni Bir Fikir”, STAD: Sanal Türkoloji Araştırmaları Dergisi, 3/1: 21-24.
• ÇETİN, E. (2008). On Üçüncü Yüzyıl Öncesi Türkçesinde Soru, Çukurova Üniversi-tesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türk Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı, Adana. (Yayımlanmamış Doktora Tezi)
• DEMİR, E. (2014). “S. Gerard Clauson’un Etmolojk Sözlüğünde Geçen Sağlık ve Tıp-a İlgili Kelimeler”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7/31: 131-148.
• DEMİRCİ, Ü. Ö. (2010). Eski Türkçede Fiiller, Marmara Üniversitesi, Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, Türk Dili ve Edebiyatı Anabilim Dalı, Türk Dili Bilim Dalı, İstanbul. (Yayımlanmamış Doktora Tezi)
• DİLAÇAR, A. (1953). “Batı Türkçesi”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1953: 73-92.
• DOERFER, G. & S. TEZCAN (1980). Wörterburch des Chaladsch (Dialekt von Charrab), Budapest: Akadémie Kiadó.
• EKER, S. (2004). “Talat Tekin, Makaleler 1, Altayistik (Yay. Hazırlayanlar: Emine Yılmaz-Nurettin Demir), Grafiker Yayıncılık:11, Araştırma İnceleme Dizisi: 5, Ankara 2003, Xvı + 384 S.”, Bilig, 29: 228-235. (Tanıtma)
• EKER, S. (2006). Çağdaş Türk Dili, Ankara: Grafiker Yayınları.
• EKER, S. (2007). “Türkçenin Sesbirimleri ve Belirgin Altsesbirimleri”, İlmî Araştırmalar, 24: 23-42.
• EKER, S. (2010). “Orhon Yazıtları: İran Dilleri İle İlk Temaslar ve Benzer Birkaç Öge Üzerine”, “Orhon Yazıtlarının Bulunuşundan 120 Yıl Sonra Türklük Bilimi ve 21. Yüzyıl” Konulu III. Uluslararası Türkiyat Araştırmaları Sempozyumu (26-29 Mayıs 2010), Bildiriler Kitabı I, Ed. Ü. Ç. ŞAVK, Hacettepe Üniversitesi Basımevi, Ankara: 321-332.
• ERALTAY, S. (2019). “Türkçede Ben ve Sen Zamirlerinin Kök Değiştirmesi Üzerine”, Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22/41: 37-46.
• ERASLAN, K. (2000). “Eski Türkçede Yönelme (Dativ) Hâli Ekinin Yapı, Fonksiyon ve İfadeleri”, İstanbul Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 29: 67-76.
• ERDAL, M. (1991). Old Turkic Word Formation, a Functional Approach to the Lexi-con I-II, Wiesbaden: Harrassowitz Verlag.
• ERDAL, M. (2004). A Grammar of Old Turkic, Leiden Brill.
• ERKOÇ, H. İ. (2018) Çin ve Tibet Kaynaklarına Göre Göktürk Mitleri”, Belleten, 293: 51-82.
• ERSOY, H. Y. (2017). “Türkçede Ses Düşmesi/Hece Kaynaşması Problemi: Başkurt Türkçesi Örneği”, Dil Araştırmaları, 20: 35-48.
• ESİN, E. (1978). “İslâmiyet’ten Önceki Türk Kültür Tarihi ve İslâm’a Giriş”, Türk Kültürü El Kitabı II, (Cilt I/B’den Ayrı Basım), İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Matbaası.
• FOY, K. (1900). “Türkische Vocalstudien”, Mitteilungen des Seminars für Orientalische Sprachen, 3: 180-217.
• GABAİN, A. von (2013). “Eski Türkçede Zamirler”, Çev. B. AKÇALI, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten, 61/1: 131-142.
• GOLDEN, P. B. (2018). “Ok ve Ogur~Oguz”, Dokuz Oğuzlar ve Oğuzlar Üzerine Araştırmalar, Çev. H. İ. ERKOÇ et al. Gece Kitaplığı, İstanbul: 9-64.
• GÖMEÇ, S. Y. (2006). “Şadapıt Unvanı Hakkında”, Bilge, 48: 11-15.
• GÜLENSOY, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü I-II, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• GÜLSEVİN, G. (1994). “Göktürk Anıtları İle Yaşayan Üç Lehçemizin (Çuvaş Türkçesi, Halaç Türkçesi, Yakut / Saha Türkçesi) Tarihî İlgi Düzeni”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten, 1990: 55-64.
• GÜLSEVİN, G. (2008). “Türkiye Türkçesi Ağızlarında Kıpçakça Denilen Unsurlar Üzerine 2: ç > ş Değişmesi”. Turkish Studies, 3/3: 378-387.
• GÜNEŞ, S. (2002). Türk Dil Bilgisi, İzmir: Altındağ Matbaası.
• GÜVEN, M. (2016). “Kelime Tarihi ve Enkliz “Sığınım”lı Kelimelerin Türkçenin Kelime Tarihindeki Yeri”, Turkish Studies, 11/20: 265-290.
• HACIEMİNOĞLU, N. (1992). Türk Dilinde Edatlar, İstanbul: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• HACIYEV, H.(2010). “Bir Emevî Vâlisi Ve Komutanı: Mesleme B. Abdülmelik B. Mervân Abdülmelik b. Mervân”, İstem, 8/15: 111-142.
• HAYIRSEVER, H. (2018). “Talat Tekin ve Türk Dillerinde Birincil Uzun Ünlüler”, Talat Tekin ve Türkoloji, Ed. E. YILMAZ et al. Nobel Yayınları, Ankara: 267-283.
• HAZAR, M. (2003). “Türk Lehçelerindeki Sözcüklerle Kaynaşmış Bir Çokluk Eki +(I)z Üzerine”, Türk Dünyası Dil ve Edebiyat Dergisi, 15: 131-141.
• İLHAN, N. (2017). “Öksüz Öğüt Üvey Kardeş mi?”, Turkish Studies, 6/1: 473-481.
• İNCE, Y. (2019). “Sebep ve Sonuçlarıyla Tarihî Türk Lehçelerinde t > d Sedalılaşması”, Sosyal Bilimler Dergisi, 6/33: 131-142.
• İPEK, B. (2016). “Türkiye Türkçesinde Enkliz (Eğilti)”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 57: 1535-1544.
• KARADEMİR, F. (2016). “Türk Dilinin Tarihî Dönemlerini Adlandırma Sorunu”, TEKE: Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 5/2: 545-564.
• KARAKURT, D. (2017). Türkçe Sözcük İncelemeleri Türk Dillerinden Seçilmiş Kelimelerle. (E-Kitap)
• KLAŞTORNIY, S. G. (1969). Drevnetürkskaya Nadpis’na Kamennom Izvayanii iz Çoyrena, Pam’atniki Pis’mennosti i Kul’turi Narodov Vostoka, Moskova.
• Kononov, A. N. (1980). Grammatika Yazıka Tyurkskix Runiçeskix Pamyatnikov (VII-IX. vv)], Leningrad: Nauka.
• KORKMAZ, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi), Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• LAMPROPOULOU, M.(2017). “The Verb Forming Suffix -İzo and its Similative Mea-ning”, 22nd International Symposium on Theoretical and Applied Linguistics Istal, 22: 339-357.
• MAKİ, K. (2017). “On The Loss of the Directive Case in Turkic Languages”, Yyu The Journal of Social Sciences Institute, 1/2: 1-8
• MERMER, A. (2009). Dil ve Edebiyat Türkler ve Türkçe Türkçenin Tarihi Gelişimi, Ankara: Kültür Ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
• NALBANT, B. Ö. (2018). “Kür/Kül “Cesur, Kahraman” Sözcüğü Üzerine”, Türkbilig, 35: 155-164.
• OKÇU, C. (2019). “Kırgız Türkçesindeki Farsça Yapım Eklerinin Türkçenin Fonetiği İle Olan İlişkisi”, Sinop Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 3/2: 221-230.
• ÔSAWA, T. (2011). Eski Türk Devletinin Asıl Soyadı Ashina mı, Yoksa Ashinas mi?”, Mahmūd al-Kāşgarî’nin 1000. Doğum Yıldönümü Dolayısıyla Uluslararası Dîvānu Lugāt’t-Türk Sempozyumu (5-7 Eylül 2008), Ed. H. DEVELİ et al. Kitap Matbaası, İstanbul: 253-288.
• ÖLMEZ, M. (1995). “Eski Türk Yazıtlarında Yabancı Öğeler (1)”, Türk Dilleri Araştırmaları, 5: 227-229.
• ÖLMEZ, M. (1997). “Eski Türk Yazıtlarında Yabancı Öğeler (2)”, Türk Dilleri Araştırmaları, 7: 175-186.
• ÖLMEZ, M. (1998). “Eski Uygurca Odug Sak İkilemesi Üzerine”, Türk Dilleri Araştırmaları, 8: 35-47.
• ÖLMEZ, M. (1999). “Eski Türk Yazıtlarında Yabancı Öğeler (3)”, Türk Dilleri Araştırmaları, 9: 59-65.
• ÖZÇELİK, S. (2002). “Aykırılaşma Terimi, Tanımı ve Örneklerinin Tasnifi Üzerine”, İlmî Araştırmalar, 14: 131-144.
• ÖZDEMİR, H. (2019). “Eski Türk Yazıtlarında (Tonyukuk, Köl Tegin, Bilge Kağan, Ongi, Küli Çor) İlgi Durum Eklerinin Kullanımları ve Kökenleri Üzerine”, Karadeniz Araştırmaları, 16/61: 154-165.
• ÖZEK, F. (2013). “Tarihî Türk Lehçelerinde Uzun Ünlülere Bağlı Olarak Oluşmuş Ses Olayları”, The Journal of Academic Social Science Studies, 6/4: 649-666.
• ÖZTÜRK, J. (2017). “Türk Dilinde Daha Çok Çaba İsteyen Değişimler”, TEKE: Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 6/4: 2182-2208.
• ÖZYETGİN, A. M. (2005), Orta Zaman Türk Dili ve Kültürü Üzerine İncelemeler, İstanbul: Ötüken Yayınları.
• ÖZYETGİN, A. M. (2006). “Tarihten Bugüne Türk Dili Alanı”, (Konferans Metni, Çin).
• PEKACAR, Ç. & F. M. UÇAR. (2011). “Nevşehir ve Diğer Anadolu Ağızlarında Fiillerin Teklik 3. Şahıs Çekimlerinde /n/ Sesi”, I. Uluslararası Nevşehir Tarih ve Kültür Sempozyumu Bildirileri, Nevşehir Üniversitesi Yayınları, Nevşehir: 2 225-236.
• POPPE, N. (2008). “Altay Dillerinde Çokluk Ekleri”, Çev. C. KERİMOĞLU, Dil Araştırmaları Dergisi, 2, 93-110.
• RADLOFF, W. (2006). Sibirya’dan Seçmeler, Çev. A. TEMİR, İstanbul: Selenge Yayınları.
• RAMSTEDT, G. J. (1957). Einführung in die altaische Sprachwissenschaft I: Lautlehre, Helsinki: Mémoires de la Société Finno-Ougrienne.
• REZAEİ, M. (2017). “Avrasyatik Dil Teorisi Bağlamında Türkçe ve Farsça’nın Konumu”, Türkbilig, 25: 27-38.
• REZAEİ, M. (2018). “Ķa Zamiri Ve Onun Türevleri Hakkında Bazı Tespitler”, Söylem Filoloji Dergisi, 3/2: 272-283.
• Róna-Tas, A. (2013). Türkolojiye Giriş, Çev. İ. Sarı, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• SARI, İ. (2013). “Dil Etkileşimi Bağlamında Ses-Anlam Eşlemesi ve Türkçedeki Örnekleri”, Türk Kültürü, 1: 1-27.
• SCHARLİPP, W. E. (2004). “The Decipherment of the Turkish Runic Inscriptions and its Effects on Turkology in East and West”, Journal of Turkish Civilization Studies, 1: 303-318.
• SERTKAYA, A. (2014). “Köl Tigin, Tunyukuk, Bilge Kağan, Ongi, Taryat, Şine Usu Gibi Göktürk Harfli Yazıtlarda ‘Aykırı Genizleşme (Denazalizasyon)’ Örnekleri”. Gazi Türkiyat, 1: 1-12.
• SERTKAYA, O. S. (2011). “Kışkırtmak Kelimesinin Kökeni Üzerine”, Türk Dili, 717: 233-239.
• SEVER, Z. (2019). “Semen Ulyanoviç Remezov’un Sibirya Atlası (Çertejnaya Kniga Sibiri)”, Genel Türk Tarihi Kaynakları Ordu Çalıştayı Bildirileri, Ed. M. ALPARGU et al. Ordu Büyük Şehir Belediyesi Kültür Yayınları, Ordu: 283-293.
• SEVİNÇLİ, V. & S. ÇİÇEK (2019). “Türkçede Ses Türemesi, Orhun Yazıtlarından Evliya Çelebi Seyahatnamesine Kadar”, Bingöl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9 18: 1233-1272.
• SOYDAN, S. (2017). “Orhon Kitâbelerinde Kök Halinde ve Türemiş Olan Bazı Kelimelerde Olumlu ve Olumsuz Anlam”, International Journal of Languages’ Education and Teaching, 5/4: 869-885.
• STACHOWSKİ, M. (2011). Etimoloji, Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları.
• TAMİR, F. (2003). “Türkiye Türkçesi Açısından Kazak Türkçesine Bir Bakış”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 13: 321-331.
• TEKİN, Ş. (2001). İştikakçının Köşesi, İstanbul: Simurg Yayınları.
• TEKİN, T. & M. ÖLMEZ (2003). Türk Dilleri-Giriş, İstanbul: Yıldız Dil ve Edebiyat Ya-yınları.
• TEKİN, T. (1968). A Grammar of Orkhon Turkic, Bloomington: Indiana University.
• TEKİN, T. (1975). Ana Türkçede Aslî Uzun Ünlüler, Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayınları.
• TEKİN, T. (1979). “Once More Zetacism and Sigmatism Main Pillars of the Altaic Theory “, Central Asiatic Journal, 30/1-2: 141-160.
• TEKİN, T. (1987). Tuna Bulgarları ve Dilleri, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• TEKİN, T. (1993). Japonca ve Altay Dilleri, Ankara: Doruk Yayınları.
• TEKİN, T. (2000): Orhon Türkçesi Grameri, Ankara: Simurg.
• TEKİN, T. (2003). Orhon Türkçesi Grameri, İstanbul: Kitap Matbaası.
• TEKİN, T. (2004). Irk Bitig, Eski Uygurca Fal Kitabı, Ankara: Öncü Kitap.
• TEKİN, T. (2010). Orhon Yazıtları, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• TOKER, M. (2013). “Köktürkçede Yön Bildiren Kelimeler ve Bunların Okunuşuna Farklı Bir Bakış”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları, 34: 1-10.
• TUNA, O. N. (1983). Altay Dilleri Teorisi, İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
• TUNA, O. N. (1988). “Göktürk Yazılı Belgelerde ve Uygurcada Uzun Vokaller”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1960: 213- 282.
• TUNA, O. N. (1990). Sümer ve Türk Dillerinin Tarihî İlgisi ile Türk Dilinin Taşı Meselesi, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• TURAN, A. (1991). “Törelerimizde ‘Kalın’ (Başlık) Âdeti”, Millî Folklor, 12: 39-42.
• TURAN, Z. (2012). “Eski Türkçe Döneminde Bir Morfofonetik Karşıtlık Sorunu”, TEKE: Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1/1: 69-80.
• ÜNLÜ, S. (2013). Çağatay Türkçesi Sözlüğü, Konya: Eğitim Yayınevi.
• ÜSTÜNER, A. (2015). Türkçenin Tarihî Gelişmesi, İstanbul: Bilge Kültür Sanat Yayınları.
• WALLACE, V. A. (2020). Sources of Mongolian Buddhism, London: Oxford Press.
• YILMAZKAYA, E. (2017). “Eskicil/Eskicillik Kavramları ve Çuvaşça Üzerine”, The Journal of Academic Social Sience Studies, 55: 145-152.
• ZENGİN, A. & Ü. YAMAN (2018). “Eski Uygur Türkçesi Metinleri Üzerinden Budizm ve Maniheizm’in Savaşa Bakışı”, İstanbul Üniversitesi Türk Dili Ve Edebiyatı Dergisi, 58/1: 175-216.