The Turkish aorist and progressive: Present tense, future tense, or what?

Bu çalışmada Türkçe konuşma dilinde geniş ve şimdiki zamanın kullanımlarını araştırmak amaçlanmıştır. Bu amaçla, Sözlü Türkçe Derlemi deneme sürümü, EXMARaLDA programı kullanılarak, incelenmiştir. Toplamda geniş zaman 206 kez ve şimdiki zaman da 628 kez kullanılmıştır. Geniş zamanın en yaygın ilk iki kullanımı varsayımlar ve sözler kullanımların %56'sını oluşturur ve bu iki kullanımın anlam olarak gelecek zamanı ifade eder. Şimdiki zamanın %96'sını da üç işlev oluşturur. Bunlar, sürekli (olay), sürekli (durum) ve alışkanlıklar ifade eden kullanımlardır. Bunlardan, alışkanlıklar, şimdiki zaman kullanımlarının %16,26'sını oluşturur. Bu iki zamanın birbirlerinin yerine kullanılabildikleri durumlarda ise bu tür kullanımların %76'sının şimdiki zamanda olduğu görülmüştür. İlk bakışta düşünülebilenin aksine, bu tür anlatımlar geniş zamandan çok şimdiki zamanda kullanılmıştır ve geniş zaman da en çok geleceğe gönderim yapan anlamlarda kullanılmıştır. Sözlü Türkçe ile ilgili bu bulgular önemlidir ancak kullanımlar yazılı Türkçede farklılık gösterebilir. Sonuçlar, müfredat ve materyal geliştirmeyle öğretim uygulamaları açısından önemlidir.

Türkçede geniş ve şimdiki zaman: Şimdi mi, gelecek mi ya da ne?

This paper investigates the uses of the aorist and the progressive tenses in spoken Turkish and the extent to which they are used interchangeably. Demo version of Spoken Turkish Corpus was analyzed using EXMARaLDA software. The tokens were divided into the categories of uses. Results indicate that there were a total of 206 tokens of the aorist and 628 occurrence of progressive tense. Assumptions and commitments are the most common uses and they account for the 56% of the uses of the aorist. These functions have indefinite future meaning. Three functions of the progressive, namely progressive (event), progressive (state) and repetitive/habitual, on the other hand, account for 96% of all its uses. Of these, repetitive/habitual is used 19.26% of the times. When interchangeable functions are considered, analysis revealed that 76% of them are expressed in the progressive tense. Results have implications for curriculum and materials development and teaching practices.

PDF

___

Aksan, Y., Aksan, M., Koltuksuz, A., Sezer, T., Mersinli, Ü., Demirhan, U. U., Yılmazer, H., Kurtoğlu, Ö., Atasoy, G., Öz, S. & Yıldız, İ. (2012). Construction of the Turkish National Corpus (TNC). Proceedings of the Eight International Conference on Language Resources and Evaluations, Istanbul, Turkey. Retrieved from http://www.lrec-conf.org/proceedings/lrec2012/pdf/ 991_Paper.pdf
Alyılmaz, S. (2010). Türkçede olumsuz fiillerin geniş zaman biçimbirimi. Turkish Studies, 5(4), 87-118. Retrieved from http://www.turkishstudies.net/Makaleler/ 1347336692_ 4Aly%c4%b1lmaz_Semra.pdf
Benzer, A. (2008). Fiilde zaman görünüş kip ve kiplik. (Unpublished doctoral dissertation). Marmara University, Istanbul.
Dilaçar, A. (1974). Türk fiilinde "kılınış"la "görünüş" ve dilbilgisi Kitaplarımız. Retreived from http://turkoloji.cu.edu.tr/DILBILIM/ 1973_1974_7_Dilacar.pdf
Göksel, A. & Kerslake, C. (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London, UK: Routledge.
Hatipoğlu, Ç. & Karakaş, Ö. (2010). Sözlü derlem çeviriyazısını standart dil ve ağıza göre ölçünleştirme. In Ç. Sağın-Şimşek & Ç. Hatipoğlu (Eds.), 24. Ulusal Dilbilim Kurultayı Bildiri Kitabı (pp. 444-454). Retreived from http://std.metu.edu.tr/ wp/wp-content/uploads/2009/05/ _ve_digerleri _yuvarlak_ masa.pdf
Johanson, L. (1989). Aorist and Present Tense in West Oghuz Turkic. Journal of Turkish Studies, 13, 99-105.
Karadaş, D. Ç. & Ruhi, Ş. (2009). Features for an internet accessible corpus of spoken Turkish. Working Papers in Corpus-based Linguistics and Language Education, 3, 311-320. Retrieved from http://cblle.tufs.ac.jp/assets/files/publications/working_papers_03/ section/311-320.pdf
Lewis, G. (2000). Turkish grammar. Oxford, UK: Oxford University Press.
Nakipoğlu-Demiralp, M. (2002). The referential properties of the implicit arguments of passive constructions. In T. E. Erguvanlı (Ed.), The verb in Turkish (pp. 129-182). Philadelphia, PA: John Benjamins Publishing Company.
Öztopçu, K. (2009). Elementary Turkish: A complete course for beginners. Ankara, Turkey: Kebikeç Yayınları-Sanat Kitabevi.
Reichenbach, H. (2005). The tenses of verbs. In I. Mani, J. Pustejovsky & R. Gaizauskas (Eds.), The language of time: A reader (pp. 71-78). Oxford, UK: Oxford University Press (Original work published 1947).
Ruhi, Ş. (2010). Türkçe için genel amaçlı sözlü derlem oluşturmada metaveri, çeviriyazı ölçünleştirmesi ve derlem yönetimi. In Ç. Sağın-Şimşek & Ç. Hatipoğlu (Eds.), 24. Ulusal Dilbilim Kurultayı Bildiri Kitabı (pp. 463-466). Retrieved from http://std.metu.edu.tr/wp/wp -content/uploads/2009/05/ ruhi_ve_digerleri_yuvarlak_masa.pdf
Ruhi, Ş., Schmidt, T., Wörner, K., & Eryılmaz, K. (2011). Annotating for precision and recall in speech act variation: The case of directives in the spoken Turkish corpus. The Biennial Conference of the German Society for Computational Linguistics and Language Technology. Hamburg, Germany. Retrieved from http://www.corpora.uni-hamburg.de/ gscl2011/downloads/AZM96.pdf
Tekin, T. (1995). Relics of Altaic stem-final vowels in Turkic. In B. Kellner-Heinkele & M. Stachowski (Eds.), Laut- und Wortgeschichte der Türksprachen (pp. 173-188). Berlin: Harrassowitz Verlag.
Underhill, R. (1976). Turkish grammar. Cambridge, MA: The MIT Press.
Yavaş, F. (1979). The Turkish Aorist. Kansas Working Papers in Linguistics, 4, 41-49. Retrieved from http://kuscholarworks.ku.edu/dspace/bitstream/1808/656/1/ ling.wp.v14.n1.paper4.pdf