Türk şiirinin en güzel şiirleri na’tlardır. Na’t, en genel anlamıyla, Hz. Peygamber’i tavsif eden, medheden şiirlerdir. Bu şiirlerin temelinde sevgi, bağlılık ve hayranlık vardır. Hz. Peygamber’e duyulan sevgi, şairi varlığın merkezine onun manevi şahsiyetini koyarak âlemi anlama ve hayatı anlamlandırma çabasına sevk etmiştir. Böylece o, hemen her divan ve mesnevîde tevhid ve münacaattan sonra na’t yazarak herdem yaşayan ve yenilenen bir sevgi diline de hayat vermiştir. Keza şiir tarihimizde sadece yazdığı na’tlarla tanınan, Yahya Nazîm, Na’tî Mehmet Efendi, Na’tî Mustafa Efendi ve Salâhî mahlasıyla şiirler yazan Abdullah Salâhaddîn-i Uşşâkî gibi şairler de yerlerini almıştır. Bu bakımdan merhum Âmil Çelebioğlu’nun şu değerlendirmesi çok anlamlıdır: “Bütün dünyada hiçbir peygamber, hiçbir din kurucusuna, istisnâsız hiçbir şahsa dâir, Hz. Peygamber’e olduğu kadar, çeşitli şekil ve türlerde, asırlar boyunca muhtelif eserler devamlı bir tarzda teşekkül etmemiştir.”