Mehmet SAĞLAM, Mehmet KIVRAK, Tahir BAYSAL

EBEVEYN AYRILIĞININ ÇOCUKLARIN SUÇA SÜRÜKLENMESİ ÜZERİNDEKİ ETKİSİNİN İNCELENMESİ

Öz Toplumun çekirdeğini oluşturan aile kurumu, çocuk açısından ilk ve en önemli sosyal çevredir. Çocukların gelişim sürecinin en etkili unsuru olarak aile kurumunun işlevini yerine getirememesi nedeniyle, çocukların ihtiyaç duyduğu ebeveyn desteğinden mahrum kalması, çocuklar üzerinde olumsuz etki yapmaktadır. Bu durumdan hareketle çalışmada, boşanma, ayrı yaşama vb olayların çocukların suça sürüklenmesi üzerindeki etkisi incelenmiştir. 2011-2015 yıllarına ilişkin resmi istatistiklerinden elde edilen verilerin kullanıldığı çalışma kapsamında, Türkiye’deki kaba evlenme hızı verileri, kaba boşanma hızı verileri ile suça sürüklenen çocuklara ait veriler istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Kaba evlenme hızı ile kaba boşanma hızı arasındaki ilişkinin belirlenmesi amacıyla yapılan korelasyon analizi sonucunda, negatif yönde anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir. Suça sürüklenen çocuklar içerisinden ailesi ile birlikte yaşayanlar ve diğerleri olmak üzere oluşturulan iki grubun ortalamaları arasındaki farkı görebilmek için önce shapiro-wilk testi ardından suça sürüklenen çocuk gruplarının ortalamalarını karşılaştırmak için t testi yapılmıştır. Aynı zamanda Levene Testi kullanılarak grupların varyans homojenliği incelenmiştir. Grupların oransal olarak farklılığını karşılaştırmak için ise iki oran testi yapılmıştır. Yapılan istatistiksel analizler sonucunda, verilerin normal dağılım sergilediği ve homojen olduğu tespitinden hareketle, ebeveynleri ayrı olan çocukların suça sürüklenme eğiliminin ebeveynleri birlikte yaşayan çocuklardan daha yüksek olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Aile, Boşanma, Suça sürüklenen çocuk

PDF

___

Aksu, H., Demirkaya, S. K., Özgür, B. G., ve Gün, B. (2013). Aydın ilinde bir yıldaki çocuk ve ergen adli olguların değerlendirilmesi.

Anadolu Psikiyatri Dergisi, 14: 369, 377.

Arıkan, Ç. (1996). Halkın Boşanmaya İlişkin Tutumları. Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları.

Baktır, S. (2003). Aile Mahkemeleri, İzmir: Yetkin Yayınları.

Barczyk, A.N., Montgomery, K., Thompson, J.S. ve Matai, S. (2010). Risk and Protective Factors in Youth Violence and Aggression: Promising Family Based Prevention Models, In Youth Violence and Juvenile Justice: Causes Intervention and Treatment Programs, Ed: C.R. Morrison and N.A. Ramsay, New York: Nova Science Publishers, p: 66-91.

Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemleri, Ankara: PEGEM Akademi.

Büyüköztürk, Ş. (2016). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı, 22.Baskı, Ankara: PEGEM Akademi.

Çankaya, H.İ. (2009). Okul Güvenliği Üzerine Teorik Bir Çözümleme, Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2: 97-103.

Doğan, N., Arıcan, A., Ay, M., Topçu, K. ve Zayimoğlu Öztürk, F. (2011). Yetiştirici Sınıf Öğretim Programı El Kitabı, Ankara: MEB Yayınları.

Durmuş, B., Yurtkoru, E. S., & Çinko, M. (2013). Sosyal Bilimlerde SPSS'le Veri Analizi, 5.Baskı, İstanbul: Beta.

GÖCEN, G. (2016). Kadirşinaslık ve Öznel İyi Oluş: Suça Sürüklenen Çocuklar Üzerine Nicel Bir Araştırma. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 5 (4), 966-990.

Gönültaş, B.M. ve Sağlam, A. (2011). Çocuk Suçluluğunu Önleme Çalışmaları Adına Örnek Bir Proje: Yaşam Koçlarıyla Umut Yıldızı Projesi, Ankara: Suç Önleme Sempozyumu.

Holt, S., Buckley, H., Whelan, S. (2006). The Impact of Exposure to Domestic Violence on Children and Young People: An Overview of the Literature, Child Abuse and Neglect, 32: 797-810.

Jenkins, J.M. (2000). Marital Conflict and Children’s Emotions; The Development of an Anger Organization, Journal of Marriage and The Family, 62 (8), 723-736.

Junger-Tas, J. (2009). Young People at Risk: Causal Aspects and Prevention, Kanunla İhtilaf Halindeki Çocuklar: Sorunların Çözümünde Çok Disiplinli İşbirliği ve İyi Uygulama Örnekleri, Ankara: Polis Akademisi Yayınları.

Kaner, S. (1991). Suçlu Çocuklara/Gençlere ve Sorunlarına Genel Bir Bakış, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 1: 169-186.

Karakuş, Ö. ve Tekin, H.H. (2012). Çocuk Koruma Kanunu Uyarınca Haklarında Danışmanlık Tedbiri Uygulanan Çocukların Özellikleri (Konya Örneği), Sosyal Politika Çalışmaları, 29: 29-44.

Kendall, M.G.(1980). Multivariate Analysis, Dunfermline: Better World Books Ltd.

Malmquıst, P.C. (2008). School Violence, Textbook of Violence Assessment and Management, Ed.: Simon, I.R. and K. Tardiff, Washington: American Psychiatric Publishing, p.: 537-554.

Meadows, S. (2010). The Child as Social Person, Child and Parents, New York: Rutledge.

Richardson, S. ve McCabe, M.P. (2001), Parental Divorce During Adolescence and Adjustment in Early Adulthood, Adolescence, 36 (143), 467-489.

Sungur, O.(2005).

SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Uygulamaları, ss.115-117 Özdamar,K.(2004).

Paket Programlar ile İstatistiksel Veri Analizi, Ankara: Nisan Kitabevi.

Sally,L.(2009). Applied Statistical Inference with MINITAB, Chapman and Hall/CRC.

Tamar, D., Ögel, K. ve Çakmak, D. (1997). Uyuşturucu Madde Kullanımının Aile Üstüne Etkisi, Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu, Bilim Serisi 99.

Turan, Z., Doğan, M., Uzuner, K., İftar, G., İftar, E., Kapçı, A., Uzuner, Y., Tanrıdiler, A., Karasu, G., Karasu, P. ve Kaya, P. (2007).

Çocuk Ruh Sağlığı ve Kişilerarası İletişim Becerileri, Çocuğun Ruhsal Gelişimini Etkileyen Ruhsal Yaşam Olayları, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.

TÜİK, (2016a).

Evlenme Boşanma İstatistikleri, 2015, wwweb: http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=21515, İndirilme Tarihi: 3 Ekim 2016.

TÜİK, (2016b).

Evlenme Boşanma İstatistikleri, 2014, wwweb: http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=18628, İndirilme Tarihi: 3 Ekim 2016.

TÜİK, (2016c).

Evlenme Boşanma İstatistikleri, 2013, wwweb: http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=16051, İndirilme Tarihi: 3 Ekim 2016.

TÜİK, (2016d).

Evlenme Boşanma İstatistikleri, 2012, wwweb: http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=13469, İndirilme Tarihi: 3 Ekim 2016.

TÜİK, (2016e).

Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri, wwweb: https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=98&locale=tr, İndirilme Tarihi 3 Ekim 2016.

Türkaslan, N. (2007). Boşanmanın Çocuklar Üzerine Olumsuz Etkileri ve Bunlarla Baş Etme Yolları, Aile ve Toplum Dergisi, 3 (11), 99-107.

UN, (2004). World Youth Report 2003, New York: United Nations Reproduction Section, Erişim Tarihi: 20.04.2015.

Uygur, N., Türkcan, S. ve Geyran, P. (1994). Adli Psikiyatride Çocuk ve Ergen Suçları, Düşünen Adam, 3: 20-24.

Verdugo, R. (1999). Safe Schools: Theory, Data, and Practices, Education and Urban Society, 31: 267-274.

Zengin, E. ve Kesgin, M. (2013). Yerel Yönetimlerin Çocuk Suçluluğunun Önlenmesinde İlgili Kurumlarla Etkileşimi, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 37: 13-32.

Wolf, E. A. (2000). Boşanmanız Şart mıydı?, Ankara: Sistem Yayıncılık.