“KLASİK” KAVRAMI EKSENİNDE TÜRK MÜZİĞİ VE BATI MÜZİĞİ KÜLTÜRÜNDEKİ BENZERLİKLER/FARKLILIKLAR ÜZERİNE GENEL BİR DEĞERLENDİRME

Müzik sanatında klasik denildiğinde öncelikle, ait olduğu türün kurallar silsilesini bünyesinde barındıran, üzerinden zaman geçtiği halde değerini yitirmeyen ayrıca zaman içerisinde belleklere yerleşerek süregelen müzik ürünleri akla gelmektedir. Herhangi bir müzik eserinin klasik olarak adlandırılabilmesi için, belirli müzikal unsurlara sahip olmasının ayrıca kuramsal/duyuşsal açılardan tanımlanmasını sağlayacak çeşitli iç dinamikleri bünyesinde barındıran bir kimliğe sahip olmasının gerekli olduğu söylenilebilir. Klasik kavramının yoğun olarak kullanılan müzik türlerinin başında, köklü bir gelenek örgüsünde hayat bularak dimağlara yerleşmiş olan Klasik Batı Müziği ve Klasik Türk Sanat Müziğinin olduğunu söylemek mümkündür. Araştırmada, Türk ve Batı Müzik Kültüründe klasik kavramının kullanım hususiyetleri genel bir bakış açısıyla değerlendirilmiştir. Araştırma, betimsel bir durum değerlendirmesi yapmayı hedeflemektedir. Araştırma sonuçlarından bahsedilecek olursa, klasik kavramının her iki müzik kültüründe de yaygın kullanımı ve müziksel süreçleri ifade eden zaman dilimlerine klasik adının verilmesine rağmen; eğitim/öğretim yaklaşımları, icra özellikleri, ses dizisi özellikleri ve daha birçok yönden farklılıklar sergilediği ilk aklımıza gelenler olacaktır.

Anahtar Kelimeler:

Klasik, Türk Müziği, Klasik Batı Müziği

PDF

___

1. AÇIN, C. (2002), “Tuşlu Sazlar Tarihçesi ve Tanıtımı”, Piyano Yapım ve Bakımı, İstanbul 1999, (181-202 s.). 2. BEHAR, C. (1998), “Zaman Mekan ve Müzik”, 1998, Afa Yayınları, İstanbul. 3. CAN, M. C. (2001), “XV. Yüzyıl Türk Musıkisi Nazariyatı” (Ses Sistemi), Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İslam Tarihi ve Sanatları Anabilim Dalı, Doktora Tezi, İstanbul, s.1. 4. ELİOT, T.S. (1944), “What is a Classic” Faber &Faber Limited, 24 Russel Square, London. 5. GERÇEK, İ.H. (2008), “Geleneksel Türk Sanat Müziğinde Meşk Sisteminden Notalı Eğitim Sistemine Geçişle İlgili Bazı Düşünceler”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi Sayı 38, Erzurum. (151-158. s.). 6. IŞIK, S.T. ve USLU, R. (2012), “Türk Müziğinde Ağaç ve Çalgı Yapım Bibliyografyası“ Acta Turcica, Yıl IV, Sayı 2-2, Temmuz 2012 (24-41 s.). 7. KAYGUSUZ, N. (1999), “Enderundan Konservatuara Türk Mûsıkîsi Eğitiminde Dönüm Noktaları”, Müzikoloji Derneği Sempozyumu, İstanbul 1999 (s.8). 8. LEVENDOĞLU, O. (2005), Tarih İçinde Geleneksel Türk Sanat Müziği ve Diğer Kültürlerle Etkileşimleri, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Sayı: 19 Yıl: 2005/2 (253-262 s.) 9. MALM, P. W. (1967), Music Cultures of the Pacific, The Near East, and Asia, Prentice-Hall, New Jersey, s. 115. 10. TURA, Y. (1988). “Müzikte Standardizasyon,” Birinci Müzik Kongresi Bildirileri, 14-15 Haziran, Ankara 1988, (83-84 s.). 11. TURA, Y. (1988). “Türk Mûsıkîsinin Meseleleri”, İstanbul 1998, (27 s.). 12. USLU, R. (2015), “Türk Müziği Tarihinde Yeni Bir Dönemlendirme Önerisi” Medeniyet Sanat, İMÜ Sanat ve Tasarım Fakültesi Dergisi, Cilt:1, Sayı: 2, 2015, (91-109.s.).