Yunus Emre ve Mehmet Âkif halkımızın da çok sevdiği iki büyük şairimizdir. Yunus Emre’nin şiirleri asırlar içerisinde her kesimden insanın dilinde varlığını sürdürmüş, Allah sevgisi, öte kaygısı bu şiirlerle dile getirilmeye çalışılmıştır. Mehmet Âkif de yaşadığı dönemin, Meşrutiyet yıllarının odağında toplumun her türden problemini şiirine taşımış, imanını, heyecanını şiirlerine aksettirmiş biridir. İkisinin şiirde ortak noktası halkın dilince söylemeleri ve imanî meseleleri dile getirmeleridir. Bir diğer nokta ise yazdıkları şiirler üzerinden eleştirel bir kaygı taşımalarıdır. Yunus Emre, kendisiyle ilgili menkıbelerden birinde şiirlerini hakikat adına elden geçiren bir Molla Kasım’dan söz eder. Mehmet Âkif ise Asım şiirinin kahramanlarından olan Köse İmam üzerinden şiirine eleştiriler getirir. Bu yazı bu ortaklık üzerinden Mehmet Âkif’in neden şiirini eleştirme ihtiyacı duyduğu üzerinde yoğunlaşmaktadır.