ÇEVRE EĞİTİMİ MODÜLER ÖĞRETİM PROGRAMININ AKADEMİK BAŞARI ÜZERİNDEKİ ETKİSİ

Çevre ve çevre eğitimine verilen önemin gün geçtikçe artmasına bağlı olarak modüler öğretim programları da önem kazanmaktadır. Bu önemden yola çıkarak çalışmada tasarlanan çevre eğitimi modüler öğretim programının “İnsan ve Çevre Ünitesi” üzerindeki etkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Yarı deneysel yöntem kullanılan çalışmanın örneklemini Gümüşhane il merkezinde yer alan ortaokulların farklı şubelerinde öğrenim gören 60 yedinci sınıf öğrencisi oluşturmaktadır. Çalışmanın veri toplama aracı “İnsan ve Çevre Ünitesi”ne yönelik hazırlanmış 50 adet çoktan seçmeli sorudan oluşan başarı testidir. Verilerin analizinde bağımsız t-testi, bağımlı t-testi ve tek yönlü varyans analizi (One-Way ANOVA) kullanılmıştır. Elde edilen bulgular, çevre eğitimi modüler öğretim programının çevre eğitimine yönelik özgün bir öğretim programı olması, içeriğinde çevre eğitimine yönelik daha fazla kazanım ve öğretim materyallerinin yer alması, sürdürülebilir bir geleceğe, sosyo-bilimsel ve güncel konulara önem vermesi gibi nedenlerden dolayı başarılı olduğunu göstermektedir. Çevre eğitiminin modüller halinde verilmesinin akademik başarının yanında çevre bilincinin oluşturulması ve sürdürülebilir çevre eğitiminin sağlanması açısından kullanımı önerilmektedir

Anahtar Kelimeler:

Çevre Eğitimi, Çevre Eğitimi Modüler Öğretim Programı, İnsan ve Çevre Ünitesi

-

Much significance is being attributed to modular instruction curriculums as the importance devoted to environment and environmental education increases gradually. Based on this significance, this paper aims at revealing the effect of designed modular instruction curriculum on “Human and Environment Unit”. To this end, semi-experimental method was used. Sample of the study includes 60 students (7thgrade) studying in various classes of a primary school in Gümüşhane. Data collection tool is an achievement test comprised of 50 multiple choice questions. They were prepared considering “Human and Environment Unit”. Independent and dependent t-tests and One-Way ANOVA were used to analyze data. In accordance with the results, it was detected that modular instruction curriculum is more effective than present curriculum due to various reasons: it is a curriculum devoted to environmental education, it has educational attainments regarding environmental education as well as teaching materials, it places emphasis on a sustainable future and finally it attaches importance to socio-scientific and contemporary issues. It is projected that teachers should employ modular instruction curriculum for environ

Keywords:

-,

PDF

___

Afacan, Ö. ve Güler, M.P.D. (2011). Sürdürülebilir çevre eğitimi kapsamında tutum ölçeği geliştirme çalışması. 2nd International Conference on New Trends in Education and Their Implications, 27–29 April, Antalya-Turkey, 904–913.
Aktepe, S. ve Girgin, S. (2009). Comparison of eco-schools and other primary schools in terms of environmental education. Elementary Education Online, 8(2), 401–414.
Alım, M. (2006). Avrupa birliği üyelik sürecinde Türkiye’de çevre ve ilköğretimde çevre eğitimi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 14(2), 599–616.
Artun, H. (2013). Yedinci sınıf öğrencilerinin çevre eğitimine yönelik tasarlanan modüler öğretim programının etkililiğinin araştırılması. Doktora Tezi, KTÜ, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Trabzon.
Artun, H. ve Coştu, B. (2013). Effect of the 5E model on prospective teachers’ conceptual understanding of diffusion and osmosis: A mixed method approach. Journal of Science Education and Technology, 22(1), 1–10.
Atasoy, E. ve Ertürk, H. (2008). İlköğretim öğrencilerinin çevresel tutum ve çevre bilgisi üzerine bir alan araştırması. Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(1), 105–122.
Atasoy, E. ve Yüksel, S. (2006). The role and effects of elementary environmental educa- tion and environmental consciousness during globalization in Turkey. International Scientific Conference “Global Changes and Regiopnal Challenges” St. Kliment Ohridski University of Sofia, 28–29 April, Sofia, Bulgaria.
Aydın, G. (2010). Fen-teknoloji-toplum-çevre öğrenme alanının çevre bilinci kazandırma- sına ilişkin sınıf öğretmenlerinin görüşleri. Yüksek Lisans Tezi, Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Balgopal, M.M. and Wallece, A.M. (2009). Decisions and dilemmas: Using writing to learn activities to increase ecological literacy. The Journal Of Envıronmental Education, 40(3), 13–26.
Büyüköztürk, Ş. (2006). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı, 7. Baskı, Ankara, PegemA Yayıncılık.
Coca, D.M. (2013). The influence of teaching methodologies in the learning of thermody- namics in secondary educatıon. Journal of Baltıc Science Education, 12(1), 59–72.
Cohen, L. and Manion, L. (1989). Research methods in education. Third Edition, Routledge Publication, New York.
Çepni, S. (2010). Araştırma ve Proje Çalışmalarına Giriş. Genişletilmiş 5. Baskı, Üçyol Kültür Merkezi, Trabzon.
Erdoğan, M. ve Özsoy, A. M. (2007). Graduate students’ perspectives on the human-en- vironment relationship. Türk Fen Eğitimi Dergisi, 4(2), 21–30.
Erdoğan, M., Kostova, Z. ve Marcinkowski, T. (2009). Components of environmental li- teracy in elementary science education curriculum in Bulgaria and Turkey. Eurasia Journal of Mathematics, Science and Technology Education, 5(1), 15-26.
Farmer, J. Knapp, D. and Benton, G.M. (2007). An elementary school environmental education field trip: long-term effects on ecological and environmental knowledge and attitude development. The Journal of Environmental Education, 38(3), 33–42.
Kalaycı, Ş. (2009). SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Teknikleri, 4. Baskı, Ankara, Asil Yayıncılık.
Kaykı, İ.E. (2008). Modüler öğretim yöntemi ve uygulamalı dersler. Yüksek Lisans Tezi, Beykent Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Köse, E. Ö. (2010). Lise öğrencilerinin çevreye yönelik tutumlarına etki eden faktörler. Türk Fen Eğitimi Dergisi, 7(3), 198–231.
Köse, S., Gencer, A.S., Gezer, K., Erol, G. H. ve Bilen, K. (2011). Investigation of un- dergraduate students’ environmental attitudes. International Electronic Journal of Environmental Education, 1(2), 85–96.
Manolas, E. and Filho, W.L. (2011). The use of cooperative learning ın dispelling student mis- conceptions on climate change. Journal of Baltic Science Education, 10(3), 168–182.
MEB (Milli Eğitim Bakanlığı) (2006). İlköğretim Programı, MEB Yayınları, Ankara.
Mosothwane, M. (2002). Pre-service teachers’ conceptions of environmental education. Research in education, 68, 26–40.
Okur, E. ve Yalçın-Özdilek, Ş. (2011). Environmental attitude scale developed by structural equation modeling. Elementary Education Online, 11(1), 85–94.
Özsevgeç, T. ve Artun, H. (2012b). Çevre eğitimi neden ayrı bir öğretim programına sahip olmalıdır? 11. Ulusal Sınıf Öğretmenliği Eğitimi Sempozyumu, 24–26 Mayıs, Rize.
Özsevgeç, T. ve Artun, H. (2012a). Çevre eğitimi dersi modüler programının geliştirilmesi ve değerlendirilmesi: Ekosistem Ünitesi örneği. X. Ulusal Fen Bilimleri ve Mate- matik Eğitimi Kongresi, 27–30 Haziran, Niğde.
Ramadoss, A. and Poya-moli, G. (2011). Biodiversity conservation through environmental education for sustainable development - a case study from puducherry, India. Inter- national Electronic Journal of Environmental Education, 1(2), 97–111.
Sadık, F. ve Çakan, H. (2010). Biyoloji bölümü öğrencilerinin çevre bilgisi ve çevre sorunla- rına yönelik tutum düzeyleri. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19(1), 351–365.
Sadık, F. ve Sarı, M. (2010). Student teachers’ attitudes towards environmental problems and their level of environmental knowledge. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(39), 129–141.
Seçgin, F. Yalvaş, G. ve Çetin, T. (2010). İlköğretim 8. sınıf öğrencilerinin karikatürler aracılığıyla çevre sorunlarına ilişkin algıları. International Conference on New Trends in Education and Their Implications, 11–13 November, Antalya-Turkey, 391–398.
She, H. C. (2002). Concepts of a higher hierarchical level require more dual situated learning events for conceptual change: A study of air pressure and buoyancy. International Journal of Science Education. 24 (9), 981–996.
She, H. C. (2004). Fostering radical conceptual change through dual-situated learning model. Journal of Research in Science Teaching. 41 (2), 142–164.
Şahin, N.F., Cerrah, L., Saka, A. ve Şahin, B. (2004). Yüksek öğretimde öğrenci merkezli çevre eğitimi dersine yönelik bir uygulama. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24(3), 113–128.
Şimşekli, Y. (2001). Bursa’da “uygulamalı çevre eğitimi” projesine seçilen okullarda yapılan etkinliklerin okul yöneticisi ve görevli öğretmenlerin katkısı yönünden değerlendirilmesi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 14(1), 73–84.
Şimşekli, Y. (2004). Çevre bilincinin geliştirilmesine yönelik çevre eğitimi etkinliklerine ilköğretim okullarının duyarlılığı. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(1), 83–92.
Şimşekli, Y. (2010). The original activities for environmental education and their effects on students (A Case Study in Bursa). Elementary Education Online, 9(2), 552–560.
Taş, G. ve Seçken, N. (2009). İlköğretimde “maddenin içyapısına yolculuk” konusunun öğretiminde yapılandırmacı yaklaşımın etkisi. e-Journal of New World Sciences Academy, 4(2), 520–533.
Teyfur, E. (2008). İlköğretim öğrencilerinin akademik başarılarının ve çevre kulübü ça- lışmalarının çevreye yönelik tutumlarına olan etkisi (İzmir Örneği). Ege Eğitim Dergisi, 9(1), 131–149.
Uzun, N., Sağlam, N. ve Uzun, F.V. (2008). Yeşil sınıf modeline dayalı uygulamalı çevre eğitimi projesinin çevre bilinci ve kalıcılığına etkisi. Ege Eğitim Dergisi, 9(1), 59–74.
Veeravatnanond, V. and Singseewo, A. (2010). A developmental model of environmental education school. European Journal of Social Sciences, 17(3), 391–403.