Derya DOĞAN GÜMÜŞ, Meltem KIVILCIM, Mahir SERBES, Sinem CANALOĞLU KORTAY

Pediatri Asistanlarının ve Tıp ÖğrencilerininÇocuk ve Ölüm'' ile İlgili Tutumlarının Değerlendirilmesi

Giriş: Bu çalışmada pediatri asistanları ve tıp öğrencilerinin ölümle karşılaşançocuğa ve çocuğunu kaybeden aileye yaklaşımla ilgili deneyimlerinin vetutumlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya İnönü Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve HastalıklarıAnabilim Dalında çalışan asistan ve tıp öğrencilerinden oluşan 50 kişi katılmıştır.Katılımcılara yazarlar tarafından geliştirilen çocuk ölümleriyle karşılaşmasıklıklarının, kötü haber verme konusunda yeterlilik düzeylerinin ve çocuk veyaailesine ölümün anlatılması ile ilgili tutumlarının sorgulandığı 5 bölümden oluşanbir değerlendirme formu uygulanmıştır. Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması; 26,9±4,0 yıl olup, %56sı erkektir.Katılımcıların çocuk ölümleriyle karşılaşma oranı %92 idir. Katılımcıların yaklaşık%80i kendilerini kötü haber verme konusunda yeterli bulmadıklarını ifadeetmiştir. Asistanların %68i, öğrencilerin %76sı daha önce ölüm veya ölümcülhastalığa yaklaşım konusunda eğitim almadıklarını belirtmiş, katılımcıların tamamıbu konuda eğitimin gerekli olduğunu savunmuşlardır. Katılımcıların %46sıçocukların 6-7 yaşlarında iken ölümü anlamaya başladıklarını düşünmektedir. Sonuç: Bu çalışmada, çocuk ölümleriyle karşılaşma sıklığının artmasıyla birliktekötü haber vermede kendini yeterli bulma oranının artmadığı ve kötü habervermede zorlanmanın ise azalmadığı saptanmıştır. Toplumlarda çocuğa ölümkavramının anlatılması ve çocuk kaybı yaşayan ailenin teselli edilme şekliyle ilgilibir takım yanlış inanışlar mevcuttur. Çalışmanın sonuçları, hekimlerin ölümle sıkkarşılaşmalarının kötü haber vermede yeterliliklerinin artmasında tek başına etkiliolmadığını ve eğitimin önemli bir yer tuttuğunu göstermektedir. Hekimler tıpeğitimleri sırasında çocukta ölüm kavramının gelişimsel özelliklerini öğrenmelive kaybın ardından yaşanan süreci yönetme konusunda gerekli bilgi ve becerileresahip olmalıdır.

Evaluation of the Attitudes of Pediatric Residents and Medical Students TowardsChild and Death

Introduction: The aim of this study was to determine the experiences andattitudes of pediatric residents and medical students about approaching to childwho encounters with death and to the family who have lost their child. Materials and Methods: Totally 50 pediatric residents and medical students fromthe Department of Pediatrics at İnonü University included in this study. A 5-partevaluation form that was prepared by the authors was applied. These parts consistof questions about frequency of experiences with child death, competency levelsrelated to sharing bad news and explaining death to children and family. Results: The mean age of the participants was 26.9±4.0 years and 56% of themwere males. The percentage of experiencing child death was 92%. Of the respondents 80% reported that they didn t feel adequatelytrained about sharing bad news. 68% of the residents and 76% of the students stated that they haven t been trained on approachesondeathand on fatal disease and all of the participants agreed on necessity of taking education. Of the respondents 46% considerthat children begin to perceivedeathissue at ages of 6-7. Conclusions: In this study, it was detected that with the increase of frequency of experiencing child death, the rate of competencylevel wasn t rising as well as having difficulty with sharing bad news wasn t decreasing. There are misconceptions in communitiesabout how to explaindeathconcept to child and how to console families who have lost their child. The results of this study showedthat experiencingdeathfrequently alone isn t effective in increasing the competency level on sharing bad news but educationconstitutes a significant part. Physicians should learn the developmental characteristics ofdeathduring medical education andshould have necessary knowledge and skills to manage the process after loss.

PDF

___

1. Unicef; Millenium Development Goals, Child Mortality. http:// www.unicef.org/mdg/index_childmortality.htm (alındığı tarih: 18.03.2014)
2. Türkiye İstatistik Kurumu, Ölüm İstatistikleri Verileri. 2012, http://www.tuik.gov.tr
3. Coleman WL, Richmond JB. After the death of a child: helping bereaved parents and brothers and sisters. In: Carey WB, Crocker AC, Coleman WL, editors. Developmental Behavioral Pediatrics. 4th ed. Philadelphia: Elsevier Foundation, 2009;366-72.
4. Janet R. Serwint. Loss, separation and bereavement. In: Kliegman RM, Behrman RE, Jenson HB, Stanton BF, editors. Nelson textbook of pediatrics. 19th ed. Philadelphia: Elsevier Foundation, 2011;45-6.
5. Kıvılcım M, Doğan D. Çocuk ve Ölüm. J Turgut Ozal Med Cent 2014;21:80-5.
6. Ekşi A. Çocuklarda ölüm algısı ve terminal dönem. Ekşi A, editör. Ben hasta değilim. 2. Baskı. İstanbul. Nobel Tıp Kitapevleri, 2011:508-23.
7. American Academy of Pediatrics, Committee on Hospital Care. Family centered care and the pediatricians role. Pediatrics 2003;112:691-4.
8. American Academy of Pediatrics. Committee on Psychosocial Aspects of Child and Family Health: The pediatrician and childhood bereavement. Pediatrics 2000;105:445-7.
9. Trozzi M, Dixon S. Stressful events: separation, loss, violence and death. In: Trozzi M, Dixon S, editors. Encounters with children: pediatric behavior and development. 4th ed. Philadelphia, 2006:675-700.
10. Bagatell R, Meyer R, Herron S, Berger A, Villar R. When children die: a seminar series for pediatric residents. Pediatrics 2002;110:348-53.
11. Özkıriş A, Güleç G, Yenilmez Ç, Musmul A, Yanaş M. Hekim tutumları üzerine bir çalışma: ölüm ve ölümcül hastaya yaklaşım. Düşünen Adam: Psikiyatri ve Nörolojik Bilimler Dergisi 2011;24:89-100.
12. McCabe ME, Hunt EA, Serwint JR. Pediatric residents clinical and educational experiences with end-of-life care. Pediatrics 2008;121:731-7.
13. Tubbs-Cooley HL, Kang TI, Feinstein JA, Hexem KR, Feudtner C. Pediatric nurses individual and group assessments of palliative end of life and bereavement care. J Palliat Med 2011;14:631-7.
14. Yıldırım G, Aksu M. Tıp öğrencilerinin yaşamın son dönemi ile ilgili tutumları. Cumhuriyet Tıp Derg 2010;32:140-8.
15. Gökler B. Ölümcül hastalık karşısında çocuk, aile ve hekim. Katkı Pediatri Dergisi 1996;17:921-4.
16. Black D. Psychological reactions to life threatening and terminal illnesses and bereavement. In: Rutter M, Taylor E, Herso VL. Blackwell, editors. Child and Adolescent Psychiatry. Science 1994;776-93.