Vehbi mahlaslı iki divan şairimiz bulunmaktadır. Bunlardan ilki 1674- 1736 arasında yaşayan Seyyid Vehbi, ikincisi ise 1718 - 1809 yılları arasında yaşayan Sünbülzade Vehbi'dir. Her iki şair de değişik şehirlerde kadılık görevlerinde bulunmuşlardır. Seyyid Vehbi, Halep kadısı iken Sünbülzade Vehbi'nin babası Raşid Efendi kadı yardımcısıdır. Bir oğlunun doğduğunu söyleyince Seyyid Vehbi, kendi adının takılmasını ister. Böylece Mehmet yanında oğluna ikinci ad olarak Vehbi adı takılmış olur. Her iki Vehbi de 76 yıl arayla Manisa kadılığında bulunmuşlardır. Seyyid Vehbi'nin Manisa özlemiyle yazdığı bir gazelini Sünbülzade Vehbi tahmis etmiştir. Bu yazı bu iki şiirin yorumudur.

There were two poets who had the same pen name - Vehbi, in Divan Literature. The fırst one of them who had lived between the years 1674- 1736 was Seyyid Vehbi and the second one who lived between the years 1718 - 1809 was Sünbülzade Vehbi. Both poets worked as "kadı"s in different towns. When Seyyid Vehbi was the "kadı" in Halep, Sünbülzade Vehbi's father- Raşid Efendi was the assistant of the "kadı". Seyyid Vehbi wanted Sünbülzade's father to give his son his name when he learnt that Raşid Efendi had a new-born son. Therefore a second name, Vehbi was added to his name- Mehmet. Sünbülzade Vehbi became the "kadı" in Manisa 76 years after Seyyid Vehbi. Seyyid Vehbi wrote a ghazal (in couplets) ina deep yearning for Manisa, and then Sünbülzade Vehbi arranged it as tahmis (in fıve verses) by adding ghazal 3 verses more. This paper is the interpretation of these two poems.