ÇOCUK OYUNLARININ ÇOCUKLARIN GELİŞİM ALANLARINA YÖNELİK ETKİLERİNİN GEÇMİŞ VE GÜNÜMÜZ BAĞLAMINDA İNCELENMESİ (SİVAS İLİ ÖRNEKLEMİ)

Bu çalışmanın amacı; geçmişten günümüze çocuk oyunlarının çocukların gelişim alanlarına ilişkin etkilerinin belirlenmesidir. Çalışmada nitel araştırma türleri arasında yer alan durum çalışması deseni kullanılmıştır. Araştırma kapsamında Sivas il merkezinde yaşayan 20-82 yaş arasında bulunan 50 kişi çalışma grubu olarak seçilmiştir. Veriler için açık uçlu dört maddelik bir görüşme formu hazırlanmıştır. 51-82 yaş aralığında yer alan 24 katılımcıyla yüz yüze görüşme yapılmış, 20-50 yaş aralığında yer alan 26 katılımcıya yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. 51-82 yaş aralığında bulunan birinci gruba kendi çocukluk dönemlerine ait çocuk oyunlarına ilişkin sorular, 20-50 yaş aralığında bulunan ikinci gruba ise çocuklarının günümüzde oynadığı çocuk oyunlarına ilişkin sorular yöneltilmiştir. Veriler frekans analizi ve içerik çözümleme tekniği kullanılarak analiz edilmiştir. Çalışmada katılımcılardan elde edilen veriler doğrultusunda genel olarak çocuk oyunlarının çocuklarda karakter gelişimi başta olmak üzere çocukların fiziksel becerilerinin gelişimine, etkili sosyal ilişki oluşturmalarına, duygusal ve bilişsel gelişimlerine olumlu katkı sağladığı belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk, çocuk oyunları, gelişim alanları, öğrenme

Games of Children's in The Context of A Study of The Effects of Past and Present for Development Areas of Childrens (Sivas Province Sampling)

The purpose of this research is to determine the effects of past day-to-day children's games on children's development areas. In the study, case study from qualitative research types were used. The study group consists of 50 people living in Sivas province centre and randomly determined ages from 20 to 82. The data were obtained by using an open-ended interview form consisting of four items. 24 people were interviewed in the age range of 52-80, and semi-structured interview form was applied to 26 people in the age range of 20-50. The first group in the age range of 52-80 was asked some questions about games they played during their childhood; the second group in the age range of 20-50 was asked some questions about the games that their children play today. In the analysis of data, frequency analysis and content analysis techniques were used. It has been determined that children's games generally contribute positively to the physical development of children, especially to their character development, to the formation of effective social relations, emotional and cognitive development via the data obtained from the participants in the study.

Keywords:

Child, child plays, development areas, learning,

PDF

___

Adak Özdemir, A. & Ramazan, O. (2012). Oyuncağa çocuk, anne ve öğretmen bakış açısı. Eğitim Bilimleri Araştırma Dergisi, 2(1), 2-16.
And, M. (1974). Çocuk oyunlarının kültürümüzdeki yeri. Ulusal Kültür, 618,4.
Artar, M. (1998). Ankara'da açık alanlarda çocuk oyunları. Eğitim ve Bilim, 22(107), 23-27.
Artar, M. (2004). Okul öncesi öğretmenlerinin çocukların “oyun hakkı”na ilişkin tutumları. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar içinde. (s. 78-83). Ankara: Kök Yayıncılık.
Aziz, A. (2014). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri. (8. Basım). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Başal, H. A. (2010). Geçmişten günümüze Türkiye’de geleneksel çocuk oyunları. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları
Bayar Çelebi, D. (2007). Türkiye ve Azerbaycan’daki çocuk oyunları ve oyuncaklarının karşılaştırmalı incelemesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Muğla Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çağdaş Türk Lehçeleri Ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Muğla.
Canlı, G. A. (2014). Gelişen dünyada çağdaş çocuk oyun alanları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Çınar, A. A. (2008). Muğla çocuk folkloru. Muğla: Karaca Matbaacılık.
Çolak, F. (2009). Geleneksel Kayseri çocuk oyunları ve halkbilimsel incelemesi. (1. Baskı). Konya: Kömen Yayınevi.
Davey, L. (1991). The application of case study evaluations. Practical Assessment, Research & Evaluation, 2(9), 1-2.
Egemen, A., Yılmaz, Ö. & Akil, İ. (2004). Oyun, oyuncak ve çocuk. ADÜ Tıp Fakültesi Dergisi, 5(2), 39-42.
Gander, M. J. & Gardiner, W. H. (1998). Çocuk ve ergen gelişimi, (ss. 229-296). (3. Baskı). İmge Kitapevi, Ankara.
Gökşen, C. (2014). Oyunların çocukların gelişimine katkıları ve Gaziantep çocuk oyunları. A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi [TAED] 52, 229-259.DOI: http://dx.doi.org/10.14222/Turkiyat1241
Huizinga, J. (1995). Homo ludens. M. A. Kılıçbay. (Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Kaptan, S. (1973). Bilimsel araştırma teknikleri. Ankara: Rehber Yayınevi.
Kayar, P. (2008). Van’ın geleneksel çocuk oyunları ve bu oyunların eğitsel yönden incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türkçe Eğitimi Anabilim Dalı, Van.
Landreth, G., Homeyer, L. & Morrison, M. (2006). Play as the language of children’s feelings. Play from birth to twelve. Contexts, perspectives and meanings. D. P. Fromberg & D. Bergen (Ed.). (pp. 47–52) New York, NY: Routledge.
Nutku, Ö. (1998). Oyun, çocuk, tiyatro. İstanbul: Özgür yayınları.
Oksal, A. (2004). Kuşaklararası oyun: yetişkin ve çocuk kültürü arasında bir köprü. Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar içinde. (s. 102-106). Ankara: Kök Yayıncılık.
Onur, B. & Güney, N. (2004). Giriş. B. Onur ve N. Güney (Ed.). Türkiye’de Çocuk Oyunları: Araştırmalar içinde. (s. 7-15). Ankara: Kök Yayıncılık.
Özhan, M. (1997). Türkiye’de Çocuk Oyunları Kültürü. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
Sağlam, T. (1997). Türk çocuk oyunlarında ritüel öğeler. Çocuk kültürü. Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.
Saracho, O. N. (2003). Young children play and cognitive style. Contemporary perspectives on play in early childhood education. O. N. Saracho & B. Spodek(Ed.). (pp. 75-96) United States of America: Age Publishing Inc.
Schuster, C. S. & Ashburn, S.S. (1980). Play during childhood: the process of human development. Brown and Company, s.290-310.
Sevinç, M. (2004). Erken çocukluk gelişimi ve eğitiminde oyun. Ankara: Morpa Kültür Yayınları.
Smith, P. K. & Cowie, H. (1989). Understanding Children’s Development. Oxford: Basil Blackwell
Sönmez, V. & Alacapınar, F. G. (2011). Bilimsel araştırma yöntemleri. (1. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Sutton-Smith, B. (1988). The domestication of early childhood play. Play Rights, 10(3), 270-297.
Thompson, J. (1990) Playing at work. Community Outlook, April:15-17.
Tören, A. (2011). Erzincan’dan derlenen çocuk oyunlarının çocuk eğitimindeki yeri. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Erzincan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Türkçe Eğitimi Anabilim Dalı, Erzincan.
Tuğrul, B. (2010). Oyun temelli öğrenme. Okul öncesinde özel öğretim yöntemler. R. Zembat (Ed.). (ss. 187-220.). Ankara: Anı Yayıncılık.
Turan, L. (2007). Çocuğun dünyasında oyun, hayal ve merak unsurları. Ö.Yılar ve L. Turan, (Ed.). Eğitim fakülteleri için çocuk edebiyatı içinde (1. Baskı). (ss. 16-27). Ankara: Öncü Basımevi.
Uluğ, H. (2007). Kuzey Adana’daki çocuk oyun alanlarının bitki seçimi yönünden irdelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Çukurova Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Peyzaj Mimarlığı Ana Bilim Dalı, Adana.
Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.