Mehmet YILMAZ, Perviz AHMEDZADE, Mesude YILMAZ

Epoksi reçine ile modifiye edilen bitümlerin fiziksel özellikleri üzerine yaşlanmanın etkisi

Bu çalışmada epoksi reçine ile modifiye edilen bitümler üzerinde kısa süreli yaşlanmanın etkisi araştırılmıştır. Saf bitüm üzerinde epoksi reçinenin etkilerini belirlemek amacıyla B 70/100 sınıfı bitüm ve dört farklı oranda (%0,75 - %1,0 - %2,0 ve %3,0) epoksi reçine kullanılarak hazırlanan modifiye bağlayıcılar üzerinde standart deneyler (penetrasyon, yumuşama noktası, düktilite, Fraas kırılma noktası ve özgül ağırlık) uygulanmıştır. Dönel İnce Film Halinde Isıtma (RTFO) yöntemiyle yaşlandırılmış saf ve modifiye bağlayıcılardan elde edilen numuneler üzerinde yaşlanmanın etkisi tespit edilmiştir. Termogravimetrik Analiz (TGA) ile bütün bağlayıcıların yaşlandırmadan önce ve sonraki bozulma sıcaklıkları tespit edilmiştir. Çalışma sonucunda elde edilen sonuçlardan %2,0 epoksi reçine modifiyeli bağlayıcının düşük ısı dayanımı ve elastikiyet özelliklerinin saf bağlayıcıya göre daha yüksek olduğu belirlenmiştir.

The effect of aging on the physical properties of bitumens modified by epoxy resin

The effect of short term aging on the modified bitumen with epoxy resin was investigated in this study. To determine the influence of epoxy resin on the pure bitumen, the standard test methods (penetration, softening point, ductility, Fraas breaking point and specific gravity) were carried out on the B 70/100 type of bitumen and on the modified bitumens containing epoxy resin in four different quantities (0.75% - 1.0% - 2.0% - 3.0%). The effect of aging was determined on the specimens obtained by aging of pure and modified binders by Rolling Thin Film Oven (RTFO) method. The decomposition temperatures of all binders before and after aging were detected by Thermogravimetric Analysis (TGA). The results of this study indicate that binder modified by 2.0% of epoxy resin has higher low temperature resistance and flexibility properties than pure bitumen.

PDF

___

1. Francken, L.(1998). Bituminous binders and mixes. Rilem Reports. 352 p.
2. Kaya, F. (2005). Ana hatlarıyla plastikler ve katkı maddeleri. 294 s.
3. Whiteoak, D., Read, J. (2003). The shell bitumen handbook. Thomas Telford Ltd., 464 p.
4. Airey G.D. (2002), Rheological evaluation of ethylene vinyl acetate polymer modified bitumens. Constr Build Mater, 473–487 pp.
5. Downes J.W. (1986), Modified binders to the year 2000, 6th International Asphalt Conference, Sidney, Australian, 35–39 pp.
6. Nolan K.L., Hesp Sımon A.M. (1994), Low-temperature fracture toughness of polyethylene modified asphalt binders, In Transportation Research Record 1417, TRB, National Research Council, Washington, DC, 54-59 pp.
7. Bell, C.A. (1989). Aging of asphalt-aggregate systems. Strategic Highway Research Program, A–305. 121 p.
8. TS EN 12607-1 (2003), Bitümler ve bitümlü bağlayıcılar – Sıcaklık ve havanın etkisiyle sertleşmeye karşı direncin tayini – Bölüm 1: RTFOT (Etüvde hareket halinde ince film deneyi) yöntemi, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara.12s.
9. TS 1081 EN 12591 (2003), Bitümler ve bitümlü bağlayıcılar–Kaplama sınıfı bitümler Özellik-ler, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 17 s.
10. [TS 118 EN 1426 (2002), Bitümler ve bitümlü bağlayıcılar – İğne batma derinliği tayini, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 12 s.
11. TS 120 EN 1427 (2002), Bitümler ve bitümlü bağlayıcılar- Yumuşama noktası tayini – Halka ve bilya metodu, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 12 s.
12. TS 119 (1964). Bitümlü maddelerin duktilite deneyi için metot. Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 8 s.
13. TS EN 12593 (2003). Bitümler ve bitümlü bağlayıcılar – Fraas kırılma noktasının tayini, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 15 s.
14. TS 1087 (1972). Bitümlü maddelerde özgül ağırlık tayini (Hidrometre, piknometre ve su içinde tartma metotları ile), Türk Standartları Enstitüsü, Ankara. 8 s.