Teaching Typically Developing Children to Help Their Peers with Various Special Needs via Simulation Activities

Bu çalışmanın amacı, normal gelişim gösteren çocuklara özel gereksinimli akranlarına yardım etme becerilerinin öğretilmesinde simulasyon yönteminin etkililiğini sınamaktır. Dokuz yaşında ikişer öğrenciden oluşan üç grup araştırmanın denek grubunu oluşturmuştur. Her bir grupta öğren- cilerden biri rol oynayan (özel gereksinimli rolü), diğeri ise, rehber (rol oy- nayana değişik etkinlikler öğreten) olmuştur. Her bir özür grubu için seçilen etkinlikler şunlardır: (a) zihin özürü için domino oynama, (b) fizik- sel özür için süeter giyme, ve (c) görme özürü için yüzey eşleme. Araştır- manın bağımlı değişkenleri: (a) görme özürlü öğrencinin sırasına gitmesine ve yüzeyleri eşlemesine, (b) fiziksel özürlü öğrencinin süeter giymesine ve (c) zihin özürlü öğrencinin domino oynamasına rehberlik yapma davranış- larıdır. Araştırmanın bağımsız değişkeni ise, simulasyon yöntemiyle öğre- timdir. Araştırma sonucunda normal gelişim gösteren öğrencilerin simu- lasyon yoluyla yapıla öğretim ile, özel gereksinimli akranlarına gereksinim duydukları zaman gerektiği kadar yardımcı olma davranışını kazandıkları ve bu davranışları öğretimin tamamlanmasından üç hafta sonra da sürdürdükleri gözlenmiştir.

Normal Gelişim Gösteren Çocuklara Çeşitli Özür Gruplarından Akranlarına Yardım Etmeyi Simulasyon Yoluyla Öğretimin Etkililiği

The purpose of the present study was to evaluate the effectiveness of simulation activities to teach helping behaviors to typically developing children. Three dyads of nine years old regular education students participated in the study. In every dyad, one of the students was the role player (who played the role of the child with various special needs) and the other was the guide (who taught different activities to the role player). The activities chosen for each special needs type were as follows: (a) playing dominos for mental retardation, (b) wearing a sweatshirt for physical impairment, and (c) matching patterns for blindness. A multiple probe design across behaviors was used to teach the skills to the participants. The dependent variables of the study were: (a) guiding the student with visual impairment to go to the desk and then to match different patterns, (b) guiding the student with physical impairment to wear a sweatshirt, and (c) guiding the student with mental retardation for playing domino. The independent variable of the study was the simulation based instruction. The results of the study revealed that three guides learned to provide appropriate help to their peers playing the role of a child with special needs. Also, simulation activities were found to be effective while teaching to be guides of children with special needs.

PDF

___

Allan, J. & Sproul, G. (1985). Mainstreaming Readings and Activities for Counsellors and Teachers. Toronto: University of Toronto.
Antonak, R. F. & Harth, R. (1994). Psychometric analysis and revision of the Mental Retardation Attitude Inventory. Mental Retardation, 32, 272-280.
Batu, S. (2000). Özel gereksinimli ogrencilerin kaynastirildigi bir kiz meslek lisesindeki ogretmenlerin kaynastirmaya iliskin gorus ve onerileri [Opinions and suggestions of teachers working in a vocational secondary school about inclusion]. Eskisehir: Anadolu University Publications.
Bentz, J. L. & Fuchs, L. S. (1996). Improving peers’ helping behavior to students with learning disabilities. Learning Disability Quarterly, 19, 202-215.
Forlin, C. & Cole, P. (1994). Attributions of the social acceptance and integration of children with mild intellectual disability. Australian and New Zealand Journal of Developmental Disabilities, 20, 11-23.
Krajevski, J. & Flaherty, T. (2000). Attitudes of high school students toward individuals with mental retardation. Mental Retardation, 38, 154-162.
Lewis, A. (1995). Children’s understanding of disability. London: Routledge. Link, M. P. (1991). Is integration really the least restrictive environment?. Teaching Exceptional Children, 5, 43-54.
Meijer, C. J. W., Pijl, S. J. & Hegarty, S. (1994). New perspectives in special education. London: Routledge.
Remus, M. L. & Adcock, B. (1998). More than shared classrooms: Educating kids with and without disabilities together successfully. Salt Lake City: Mariah Management.
Roberts, C. M. & Smith, P. R. (1999). Attitudes and behavior of children toward peers with disabilities. International Journal of Disability, Development and Education, 46, 35-49.
Salend, S. J. (1998). Effective mainstreaming. New Jersey: Merrill. Smith, T. E. C., Polloway, E. A., Patton, J. R. & Dowdy, C. A. (1995). Mental retardation. New York: MacMillan College Publishing Company.
Stainback, W. & Stainback, S. (1992). Controversial ıssues confronting special education divergent perspectives. Boston: Allyn and Bacon.
Tawney, W. J. & Gast, L. D. (1984). Single subject research in special education. Columbus: Merrill Publishing company.
Tekin, E. & Kircaali-Iftar, G. (2001). Ozel egitimde yanlissiz ogretim yontemleri (Errorless teaching procedures in special education). Ankara, Turkey: Nobel Yayinevi.
Tiegerman-Farber, E. & Radziewics, C. (1998). Collaborative decision making. New Jersey: Merrill.