Türk edebiyatında manzum ve mensur olarak binlerce eser yazılmıştır. Bunlardan bir kısmı gün yüzüne çıkarken bir kısmı da hâlen araştırılmayı beklemektedir. Üzerinde çalışılması gereken ve bu alanda eksikliği ziyadesiyle hissedilen konulardan biri de mensur hikâyelerdir. Fakat Klasik edebiyatta manzum eserlerin mensur eserlere göre daha çok ilgi görmesi bu konu üzerine gereği kadar durulmamasına neden olmuştur. Bu makalede, Hüdâyî’nin Begzâd ile Ebû Seyf Hikâyesi adlı eseri incelenmiştir. Hikâye, Türk Edebiyatı nesrinin en önemli özelliklerinden biri sayılan manzum-mensur bir yapıda oluşturulmuştur; mensur metnin içerisinde pek çok şiir bulunmaktadır. Hikâyenin konusu Şekâyî ile Selvi Hân arasındaki beşerî aşka dayanmaktadır. Eserin elimizdeki nüshası İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesinde bulunmaktadır. Mensur hikâyeler alanındaki çalışmaların azlığı ve bu boşluğun bir nebze de olsa doldurulması amacıyla bahsi geçen eser üzerinde bir inceleme yapılmış ardından da hikâyenin transkripsiyonlu metni sunulmuştur.