İsmail KIZILIRMAK, Fazıl KAYA, Salih YILDIZ, Zeynep KURTULAY

YEREL PAYDAŞLARIN EKOTURİZME YÖNELİK YAKLAŞIMLARI: ERZİNCAN DESTİNASYONU ÖRNEĞİ

Dünyada gelişen kitlesel turizm hareketleri, ekolojik değerler üzerinde bozulmalara yol açarken, bu kaynakların sonsuz olmadığı ve korunması gerektiğini gündeme getirmiştir. Kitle turizmine alternatif olarak ortaya çıkan ekoturizm, ekolojik alanların sürdürülebilir bir şekilde kullanılmasını ve korunmasını amaçlayan anlayışın sonucunda gelişen bir turizm türüdür. Çalışmanın uygulama alanı olan Erzincan ili, coğrafi açıdan çeşitlilik gösteren, genelde dağlar ve platolarla kaplı olması sebebiyle dağcılık ve tırmanış gibi doğa sporları başta olmak üzere rafting, kano, yamaç paraşütü, kayak, buzul tırmanışı, kampçılık, trekking, dağ bisikleti, offroad, cirit, motorkros ve base jump açısından da ekoturizm potansiyeli taşıyan alanlara sahiptir. Bu çalışmanın amacı; Erzincan ilinin ekoturizm potansiyelini yerel paydaşların fikirleri çerçevesinde değerlendirilmektir. Araştırmada, nitel araştırma yöntemlerinden olan yarı yapılandırılmış görüşme tekniği kullanılmıştır. Araştırma kapsamında, yerel paydaşların görüşleri sonucunda elde edilen verilere göre; Erzincan’ın ekoturizm açısından zengin bir coğrafya olduğu ancak sahip olunan bu potansiyelin yeterince harekete geçirilemediği sonucuna varılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Ekoturizm, Yerel Paydaşlar, Erzincan

PDF

___

Akpınar , E. (2004). Doğu Anadolu Bölgesi’nde Alternatif Turizm Merkezi Olmaya Aday Bir İlçe: Kemaliye. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 207-236.
Anka Havacılık. (2016, Şubat 10). Uçuş Tepelerinin Özellikleri. http://www.ankahavacilik.net/turkiye-yamacparasut-ucus-tepeleri/ adresinden alındı.
Arslan, Y. (2005). Erdek ve Çevresinin Ekoturizm Açısından Değerlendirilmesi. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 29-53.
Bolton, M. (1997). Loving Them and Leaving Them: Wildlife and Ecotourism. Conservation and the Use of Wildlide Resources. içinde Londra: Chapman & Hall Pres.
Bozok, D., & Yılmaz, G. (2008). Eko-Turizm. N. Hacıoğlu, & vd. içinde, Turistik Ürün Çeşitlendirilmesi (s. 111-137). Bursa: Nobel Yayın Dağıtım.
Budowski, G. (1976). Tourism and conservation: conflict, coexistence or symbiosis. Environmental conservation , 27-31.
Ceballos-Lascurain, H. (1987). The future of ecotourism. Mexico Journal, s.y.
Cheıa, G. (2013). Ecotourısm: Defınıtıon And Concepts. Revısta de Turısm, 56-60.
Çakar, U. (2013). Ekolojik Örgüt Üzerine Epistomolojik Bir Yaklaşım . Ankara : Detay Yayıncılık .
Demirhan, G. (1990). Doğa Turizmi ve Düşündürdükleri. Anatolia: Turizm Araştırmaları Dergisi, 35-44.
Ekoturizm ve Sürdürülebilir Turizm Derneği. (2015, 12 9). Ekoturizm Nedir? Ekoturizm Derneği. http://www.ekoturizmdernegi.org/tr.asp?sayfa=5 adresinden alındı.
Erdoğan, N. (2003). Çevre ve (eko)turizm. Ankara : Erk .
Erzincan Valiliği. (2016a, Şubat 11). Doğa Sporları. http://www.erzincan.gov.tr/kultur-ve-turizm/doga-sporlari/ adresinden alındı.
Erzincan Valiliği. (2016b, Şubat 20). Erzincan ilinin Coğrafi Yapısı. http://www.erzincan.gov.tr/erzincan/cografi-yapisi/ adresinden alındı.
Haberal, H. (2015). Turizmde Alternatif Ekolojik Turizm-Doğa Turizmi-Kırsal Turizm-Yayla Turizm. Ankara : Detay Yayıncılık.
İbret, B. Ü., & Cansı, E. (2016). Kanyon Turizmi ve Ekoturizm Açısından Değerlendirilmesi Gereken Bir Yöre: Küre Ersizlerdere -Karacehennem kanyonu. Marmara Coğrafya Dergisi, 107-117.
İsayeva, S., & Kasalak, M. (2016). Sürdürülebilir Turizm Yönetimi Kapsamında Yer Alan Örnek Ekoturizm Uygulamaları. Uluslararası Turizm ve Sosyal Araştırmalar Dergis, 183‐200.
Kaypak, Ş. (2010). Ekolojik Turizmin Sürdürülebilirliği. Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 2(2), 93-114.
Kızılırmak, İ., Kaya, F., & Şişik , L. (2015). Kırsal Turizm Açısından Doğu Karadeniz Bölgesindeki Konaklama İşletmelerinin İncelenmesi. Uluslararası Sosyal ve Ekonomik Bilimler Dergisi , 4 (2) 26-36.
Kızılırmak, İ., Çifçi , İ., & Kaya , F. (2015). Sürdürülebilir Turizm Kapsamında Alternatif Konaklama İşletmelerinin Kullanılması: Yayla Evleri Örneği. Gümüşhane Üniversitesi Sosyal Bilimler Elektronik Dergisi , 99-109.
Kozak, N., Kozak, M., & Kozak, M. (2010). Genel Turizm. Ankara: Detay Yayıncılık.
Küçükaslan, N. (2007). Özel İlgi Turizmi. Ankara : Ekin.
Laarman, J. G., & Patrick , B. (1987). Nature travel in the tropics. Journal of Forestry , 43-46.
Luzar, E., Assane, D., Christopher, G., & Brenda, R. (1995). Evaluating Nature-based Tourism Using the New Environmental Paradigm. Journal of Agricultural and Applied Economics, 544-555.
Mahanta, G. D. (2014). Ecotourism and Dibru-Saikhowa National Park . Journal of Agriculture and Life Sciences, 91-94.
McKercher, B., & Chan, A. (2005). How Special is Special Interest Tourism? Journal of Tourism Research, 21-31.
Mehmetoğlu, M. (2005). A Case Study of Nature-based Tourists: Specialists Versus Generalists . Journal of Vacation Marketing, 357-369.
Mundt, J. W. (1990). Çevreye Duyarlı Turistin Ortaya Çıkışı Alman Piyasasındaki Eğilim ve Gelişmeler. Turizm ve Çevre Konferansı (s. 49-74). İzmir : Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını.
Newsome, D., Dowling, R. K., & Moore, M. S. (2005). Aspects of Tourism: Wildlife Tourism. Kanada: Channel View Publications.
Olalı, H. (1986). Turizm. İstanbul : Hürriyet.
Orams, M. B. (1995). Towards a More Desirable Form of Ecotourism. Tourism Management, 3-8.
Özdemir, Ş. (1997). Temel Ekoloji Bilgisi ve Çevre Sorunları . Ankara : Hatiboğlu.
Özel, M. A. (2010). Turizmin Çeşitlendirilmesini Bağlamında Doğa Turizmi: Ankara İli Örneği. Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı Araştırma ve Eğitim Genel Müdürlüğü.
Regmi, K. D., & Walter, P. (2016). Modernisation theory, ecotourism policy, and sustainable development for poor countries of the global South: perspectives from Nepal. International Journal of Sustainable Development & World Ecology, 1-15.
Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the Empowerment of Local Communities. Tourism Management, 245-249.
Sezgin, M., & Gumus, M. (2016). The Evaluation of Beysehir Lake National Park (Konya-Turkey) in the Framwork Ecotourism. Jounral of Advanced Management Science, 342-346.
Şahin, İ. F. (2009). Erzincan İli’nin Turizm Potansiyeli ve İldeki Ekoturizm Uygulamaları. Doğu Coğrafya Dergisi, 69-88.
T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı. (2007). Türkiye Turizm Stratejisi 2023: Eylem Planı 2007-2013. Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı.
TÜRSAB. (2013). Erzincan. İstanbul: Türkiye Seyahat Acentaları Birliği. Uçar, M., Çeken, H., & Ökten, Ş. (2010). Kırsal Turizm ile Kırsal Kalkınma (Fethiye Örneği). Ankara: Detay.
UNWTO. (2016). Tourism Highlights 2016. Madrid: World Tourism Organization.
Ünal, T. (1990). Turizmin Gelişmesinde Çevrenin Önemi . Turizmin ve Çevre Konferansı (s. 11-19). İzmir: Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını .
Valentine , P. (1992). Review. NatureBased. M. Smith, N. Macleod , & M. Robertson içinde, Special Interest Tourism. London: Belhaven Press.
Weaver, D. B. (2001). Ecotourism as Mass Tourism: Contradiction or Reality? Cornell Hotel and Restaurant Administration Quarterly, 104-112.
Yeğen, Y., Ayartepe, S., Sümerkan, R., & Kırmızı, H. (2007). Ekodiyalog Projesi: Çevre ve Ekoturizm. Ankara: Mattek Matbacılık.