Mehmet KANDEMİR, Müjdat AVCI, Tahsin İLHAN, Mehmet PALANCI

Sınıf Tekrarı Yapan Öğrencilerin Akademik Erteleme Nedenleri

Araştırmanın amacı ise, sınıf tekrarı yapan lise 1 ve 2. sınıf öğrencilerinin akademik erteleme davranışını, kendini toparlama, yaşam doyumu, akademik özdeşleşme ve motivasyon değişkenleriyle oluşturulan bir model kapsamında test etmektir. Nedensel karşılaştırmalı yönteminin kullanıldığı araştırmada, 2013-2014 eğitim öğretim yılında, sınıf tekrarı yapan 234 lise öğrencisi üzerinde yapılmıştır. Araştırma grubundaki öğrencilerin 92 (%40)’si erkek ve 140 (%60)’ı kız öğrencidir. Veri toplama aracı olarak; Aitken (1982) tarafından, geliştirilmiş, Balkıs (2007) tarafından Türkçeye uyarlanmış, Akademik Erteleme Ölçeği; Terzi (2006) tarafından geliştirilmiş Kendini Toparlama Gücü Ölçeği; Diener (2004) tarafından geliştirilen ve Köker (1991) tarafından Türkçe’ye uyarlanan Yaşam Doyumu Ölçeği; Bozanoğlu (2004) tarafından geliştirilen Akademik Güdülenme (Motivasyon) Ölçeği; Balkıs, Duru ve Buluş (2009) tarafından geliştirilmiş Akademik Özdeşleşme Ölçeği araştırmada kullanılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, nihai modele ilişkin elde edilen uyum katsayıları kabul edilen sınırların oldukça üzerinde çıkmıştır. NFI, CFI, GFI, IFI, TLI’ nın .90’ın üzerinde çıkması o modelin iyi uyum gösterdiğini işaret etmektedir. Ki-Kare (X2 /sd=3.33/2) 1.67 ve RMSEA .048 bulunmuştur. Aynı zamanda, motivasyon değişkeninin akademik ertelemeye doğrudan, anlamlı ve negatif yönlü etki yaptığı görülmektedir (t=-5.74, p<.01). Motivasyonun akademik ertelemeye doğrudan etki değeri β =-.40 olduğu görülmektedir. Buna göre, öğrencilerin motivasyonun artması ile birlikte, akademik erteleme davranışlarının azaldığını söylenebilir.

Anahtar Kelimeler:

Akademik Erteleme, Kendini Toparlama, Yaşam Doyumu, Akademik Özdeşleşme ve Motivasyon

PDF

___

Aitken, M. E. (1982). A personality profile of the college student procrastinator. University of Pittsburgh: Pro Quest Dissertations and Theses. Retrieved March 21, 2012 fromhttp://search.proquest. com/docview/303242158?accountid=11054. Allen, L. R. ve Hurtes, K. (1999). Making an Impact. Parks ve Recreation, 34 (11) Balkıs, M. (2006). Öğretmen adaylarının davranışlarındaki erteleme eğiliminin, karar verme tarzları ile ilişkisi. Yayınlanmamış Doktora Tezi. İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Balkıs, M. (2007). Üniversite öğrencilerinin davranışlarındaki erteleme eğiliminin, karar verme stilleri ile ilişkisi. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 1, (21), 67-83. Balkıs, M. ve Duru, E. (2009). Akademik erteleme davranışının öğretmen adayları arasındaki yaygınlığı, demografik özellikler ve bireysel tercihlerle ilişkisi. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 5(1), 18-32. Balkıs, M., Duru, E., Buluş, M. ve Duru, S. (2009). Akademik erteleme eğilimi-akademik başarı ilişkisinde akademik özdeşleşme ve kişisel sorumluluğun rolü. 18. Ulusal Eğitim Bilimleri Kurultayı, İzmir Binder, K. (2000). The effect of an academic procrastination treatment on student procrastination and subjective well-being. Unpublished MA, Carleton University, Canada. Bollen, K. A. (1989). A new incremental fit index for general structural equation models. Sociological Methods & Research, 17(3), 303-316. Bozanoğlu, D. (2004). Akademik güdülenme ölçeği: Geliştirilmesi, geçerliği ve güvenirliği. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 37, 83-98. Browne, M. W. ve Cudeck, R. (1993). Alternative ways of assessing model fit. Sage Focus Editions, 154, 136-136. Burka, J. B., ve Yuen, L. M. (1983). Procrastination: Why you do it, what to do about it. Reading, MA: Addison-Wesley. Byrne, B. M. (2010). Structural equation modeling with AMOS: Basic concepts, applications, and programming (2nd ed.). New York: Taylor & Francis. Clark, J. L., ve Hill, O. W. (1994). Academic procrastination among African- American college students. Psychological Reports, 75, 931-936. Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş.(2012). Sosyal bilimler için çok değişkenli SPSS ve LİSREL uygulamaları. Ankara: PegemA Yayıncılık.