TÜRKİYE’DE REGGIO EMILIA YAKLAŞIMI TEMELLİ UYGULAMALAR YAPAN OKULLARDAKİ ÖĞRETMENLERİN DENEYİMLERİ: BİR OLGUBİLİM ÇALIŞMASI

Reggio Emilia yaklaşımı, okul öncesi alternatif eğitim yaklaşımlarından bir tanesidir. Yapılandırmacı, sosyal-yapılandırmacı ve eleştirel pedagoji kuramlarına uygun olan eğitimin savunulduğu bu yaklaşıma göre, çocuklar, merak ettikleri konular hakkında araştırmalar yürüterek, ilgi duydukları konularda projeler üreterek, zengin çevrelerde yaparak-yaşayarak, bilimsel süreç becerilerini kullanarak, görsel sanatlar ve oyun gibi farklı yollar kullanarak bilgilerini yapılandırırlar. Son yıllarda Türkiye’de yaygın olarak kullanılmasına rağmen, uygulamalara ilişkin yeterince araştırma bulunmamaktadır. Bu araştırmanın amacı, Reggio Emilia yaklaşımını temel alarak uygulamalar yapan okul öncesi öğretmenlerinin, yaklaşımı uygulama deneyimlerini nasıl anlamlandırdıklarını keşfetmektir. Araştırmada, amaca uygun olarak nitel araştırma yaklaşımı benimsenmiştir. Nitel araştırma yöntem ve tekniklerinden “olgubilim” deseni kullanılarak veri toplama ve veri analizi gerçekleştirilmiştir. Veriler, yarı-yapılandırılmış görüşmeler ile toplanmıştır. Katılımcılar, amaçlı örnekleme stratejisiyle İstanbul, Ankara ve İzmir illerinde Reggio Emilia yaklaşımını temel alarak uygulamalar yapan gönüllü 20 okul öncesi öğretmeninden oluşmuştur. Veriler, olgubilim araştırma desenine uygun olarak “tematik analiz” tekniği ile çözümlenmiştir. Bu araştırmada, katılımcıların, çocukları, özgür, yaratıcı, sosyal, zeki, meraklı ve yeterli gördükleri ve her çocuğun bireyselliğini göz önünde bulundurdukları tespit edilmiştir. Çocukların öğrenme süreçlerinde, katılımcı öğretmenler farklı rollere girerek, aileler ve çocuklarla işbirliği içinde çalıştıkları bulunmuştur. Katılımcıların, Reggio Emilia yaklaşımını çevre prensibine uygun olarak, çevreyi düzenlendiği tespit edilmiştir. Ayrıca, projeler ve araştırmalar yoluyla, çocukların yaparak-yaşayarak öğrendiği, eğitimin her aşamasında öğretmenlerin dokümantasyon yaptığı, çocukların sorgulama becerileri, çevre bilinci, yaratıcılığı, özgüveni ve problem çözme becerilerinin desteklendiği bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Okul Öncesi Eğitim, Öğretmen, Deneyim, Olgubilim, Reggio Emilia Yaklaşımı.

PDF

___

Akar-Gencer, A. ve Gönen, M. (2015). Examination of the Effects of Reggio Emilia based projects on preschool children's creative thinking skills. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 186, 456-460.
Baldacchino, A. (2011). Localizing Reggio: Adapting the Reggio Emilia approach to early childhood education in three childcare centres on Prince Edward Island (Master Thesis). University of Prince Edward Island, Prince Edward.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2010). Bilimsel araştırma yöntemleri. (7. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Cadwell, L. B. (2011). Eğitimciler ve anne babalar için Reggio Emilia yöntemiyle harika çocuk yetiştirmek. (Çev. A. Akman ve H. Yavuz Topaç). İstanbul: Kaknüs Yayıncılık. (Eserin orjinali 1997’de yayımlandı).
Cadwell, L. ve Fyfe, B. (2004). Conversations with children. In J. Hendrick (Ed.), Next steps toward teaching the Reggio way (pp.137–150). Upper Saddle River, NJ: Pearson Education.
Dang, T. H. (2011). An exploration of Reggio Emilia-inspired practice in China and Vietnam-a meaning making process (Unpublished doctoral dissertation), Mills College.
Edwards, C. P. ve Gandini, L. (2015). Teacher research in Reggio Emilia, Italy: Essence of a dynamic, evolving role. Voices of Practitioner, 89-103.
Edwards, S. (2009). Early Childhood Education and Care a sociocultural approach. New South Wales: Pademelon press.
Gandini, L. (2002). The story and foundations of the Reggio Emilia approach. In R. F. Victoria, A. J. Stremmel, & L. T. (Eds.), Teaching and learning collaborative exploration of the Reggio Emilia approach (pp. 13-21). New Jersey: Pearson Education.
Guidici, C., Rinaldi, C. ve Krechevsky, M. (2001). Appendix D. In C.Guidici, C. Rinaldi & M. Krechevsky (Eds.), Making learning visible children as individual and group learners. Reggio Emilia: Reggio Children.
Hedges, B. (2015). A qualitative interview study examining how parents and educators define quality early childhood education in Waldorf, Reggio inspired, and Head Start programs (Unpublished doctoral dissertation). Mills College.
Helm, J. H. ve Katz, L. G. (2001). Young investigators: The project approach in the early years. NY: Teachers College, Columbia University.
İnan, H. Z. (2007). An interpretivist approach to understanding how natural sciences are represented in a Reggio Emilia-inspired preschool classroom. (Unpublished doctoral dissertation). The Ohio State University, USA.
İnan, H. Z. (2009). Science education in preschool: how to assimilate the Reggio Emilia pedagogy in a Turkish preschool. Asia-Pacific Forum on Science Learning and Teaching, 10(2), 1-10.
İnan, H. Z. (2011). Peer culture processes embedded in natural sciences projects of preschoolers. In D. Fernie, S. Madrid & R. Kantor (Eds.), Educating toddlers to teachers: Learning to see and influence the school and peer cultures of classrooms (pp.143-167). Cresskill, NJ: Hampton Press.
İnan, H. Z. ve Kayır, G. (2015). Reggio Emilia inspired projects conducted in a preschool: an actıon research. The Journal of International Social Research, 38(8), 733- 747.
Malaguzzi, L. (1998). History, ideas and basic philosophy: An interview with Lella Gandini. In C. Edwards, L. Gandini & G. Forman (Eds.), The hundred languages of children: The Reggio Emilia approach-advanced reflections (pp. 49-97). Greenwich: Ablex.
New, R. S. (1998). Theory and praxis in Reggio Emilia: They know what they are doing, and why.InC. Edwards, L. Gandini&G. Forman (Eds.), The Hundred Languages Of Children: The Reggio Emilia Approach-Advanced Reflections (2nd ed.), (pp 261-284). Greenwich, Conn: Ablex.
New, R. S. (2007). Reggio Emilia as cultural activity theory in practice. Theory Into Practice, 46(1), 5-13.
Nguyen, U.A. (2010). Conflicting ideologies in early childhood education: An exploration of Reggio-inspired practice. (Unpublished master thesis). Brock University, Ontario.
Özyürek, A., Çetin, A., Yıldırım, R., Evirgen, N. ve Ergün, Ş. (2016). Farklı kültürlerde aile çocuk etkileşimlerinin öğretmen bakış açısına göre incelenmesi. The Journal of International Social Research, 43(9). 1477-1484
Patton, M. Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri.(Çev. Edt. M. Bütün ve S. B. Demir). Ankara: Pegem Akademi. (Eserin orijinali 2002’de yayımlandı).
Rinaldi,C.(1998).Projected curriculum constructed through documentation-progettazione an interview with Lella Gandini. In C. Edwards, L. Gandini & G. Forman (Eds.), The hundred languages of children: the Reggio Emilia approach-advanced reflections (pp. 113-125). Greenwich: Ablex.
Strickler, J. (2012). The Educator's Perspective: Implementing the Reggio Emilia Approach in the American Classroom. (Unpublished master thesis). University of Central Oklahoma, USA.
Thornton, L. ve Brunton, P. (2015). Understanding the Reggio approach (3rd ed.). London: David Fulton Publishers.
Thornton, L. ve Brunton, P. (2010). Bringing the Reggio Approach to your early years practice (2nd ed.). London: Routledge.
Turner, T. ve Wilson, D. G. (2010). Reflections on documentation: A discussion with thought leaders from Reggio Emilia. Theory into Practice, 49(1), 5-13.
Vajargah, V. F., Arefi, M. ve Taraghija, A. (2010). Teacher's role in the formation of emergent curriculum inspired by the Reggio Emilia Approach (An experience from Iran). New Educational Review 20(1), 206-224.
Van Manen, M. (1990). Researching lived experience. New York: SUNY Press.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (9.Baskı). Ankara: Seçkin yayıncılık.