Seda UYAR, Ramazan KIRAÇ, Fatma ÇİFTCİ KIRAÇ

SAĞLIK ÇALIŞANLARINDA ZAMAN YÖNETİMİ İLE İŞ-YAŞAM KALİTESİNİN İLİŞKİSİ

Bu çalışmada örgütsel literatürde sağlık çalışanlarının çalışma ilişkilerini etkilediği düşünülen zaman yönetimi ile iş yaşam kalitesi değişkenlerinin ilişkileri araştırılmıştır. Araştırma Konya’da bulunan bir devlet hastanesinde gerçekleştirilmiştir. Araştırmada Van Laar, Edwards ve Easton (2007) tarafından geliştirilen iş-yaşam kalitesi ölçeği ve Bülbül (2014) tarafından geliştirilen zaman yönetimi ölçeği kullanılmıştır. Söz konusu her iki ölçekte likert tarzında hazırlanmıştır. İş yaşam kalitesinin Cronbach-Alpha değeri 0,852, zaman yönetiminin Cronbach-Alpha değeri 0,819 çıkmıştır. Araştırmada yüz yüze anket yöntemi kullanılarak elde edilen verilen SPSS (Statistical Package for the Social Sciences) programında analiz edilmiş ve yorumlanmıştır. Zaman yönetimi ile iş yaşam kalitesi arasında korelasyon analizi yapılmış olup aralarındaki ilişki anlamlı çıkmıştır (p

Anahtar Kelimeler:

Zaman Yönetimi, İş Yaşamı Kalitesi, Sağlık, Sağlık Çalışanları, Hastane.

PDF

___

Adıgüzel, O., Us, C.N. ve Kaya, A. (Kasım, 2014). Strateji belirleme sürecinde zaman yönetimi. 8. Sağlık ve Hastane İdaresi Kongresi, Lefkoşa.
Akar, H. ve Üstüner, M. (2017). İş yaşam kalitesi ölçeğinin Türkçe uyarlaması: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 18(2), 159-176.
Akyüz, İ. (2009). Orman endüstri işletmelerinde zaman yönetimi. International Journal Of Economic And Administrative Studies. 1(3), 1-18.
Almarshad, S. (2015). Quality of work life and organizational commitment in Saudi Arabia: The role of job involvement and sense of efficacy. European Journal of Business and Social Sciences, 4(2), 141-158.
Borg, G. M. (1991). Stressin teaching:Astudy of occupationalstress and its determinants, job satisfaction and career commitment among primary schoolteachers. Educational Psychology: An International Journal of Experimental Educational Psychology. 11(1), 59-75.
Bülbül, A. (2014). Sağlık çalışanlarında zaman yönetimi (Kırklareli Örneği). Yayımlanmış yüksek lisans tezi, İstanbul: Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Büyüköztürk, Ş., Akgün, Ö. E., Demirel, F., Karadeniz, Ş., & Çakmak, E. K. (2015). Bilimsel araştırma yöntemler, (25. Baskı), Ankara: Pegem Akademi.
Coşkun, R., Altunışık, R., Yıldırım, E. (2017). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri, Sakarya: Sakarya Kitapevi.
Covey, S.R., Merrill, A. R. ve Merrill, R. R. (1998). Önemli işlere öncelik. (Çeviren. Osman Deniztekin) İstanbul: Varlık Yayınları.
Danielson, L.E. (1963). Management of time. Management of Personnel Quarterly. 2(1), 14-18.
Drucker, P.F. (1994). Etkin yöneticilik. (Çev. Özden, A., Tunalı, N.) İstanbul: Eti Kitapları.
Erbil, U.D.D. ve Çopur, Z. (2018). Zaman yönetimi, çalışma yaşam kalitesi ve iş doyumu ilişkisinin incelenmesi. Zeugma I. Uluslararası Multidisipliner Çalışmalar Kongresi, Gazintep.
Greene, R. ve Elffers, J. (2000). İktidar; güç sahibi olmanın 48 yasası. (Çev. Babayiğit, Z.), İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi.
Gürbüz, M. Aydın, A.H. (2012). Zaman kavramı ve yönetimi. KSÜ Sosyal Bilimler Dergisi. 9(2), 1-20.
Janes, P. Wisnom, M. (2010). Changes in tourism ındustry quality of work life practices. Journal of Tourism Insights. 1(1), 107-113.
Jayakumar, A. Kalaiselvi, K. (2012). Quality of work life-an overview. International Journal of Marketing, Financial Services & Management Research. 1(10), 140- 151.
Keskin, Y. ve Hasgül, E. (Kasım, 2014). Sağlık çalışanlarının zaman yönetimi becerilerinin iş stresi üzerine etkileri. 8. Sağlık ve Hastane İdaresi Kongresi, Lefkoşa.
Koch R. (1998). The 80/20 principle: The secret of achieving more with less. New York: Bantam Doubleday Dell Publishing Group.
Lewis, R.D., Dahl, T. (1976). Time management in higher education administration: A case study. Higher Education. 4(1), 49-66.
Litchfield, C., Chater, K. (2007). Can I do everything? Time management in neonatal unit. Australian Journal of Advanced Nursing. 25(2), 36–45.
Mackenzie, A. (1989). Zaman tuzağı: Zamanı nasıl denetlersiniz?. (Çev. Güneri, Y.), İs- tanbul: Amacom İlgi Yayınları.
Maleki, Fathollah ve Hasanmoradi, Narges. (2017). Studying the relationship between quality of work-life and efficiency of employees. International Journal of Eco- nomic Perspectives, 11(1), 979-987.
Maleki, F. ve Hasanmoradi, N. (2017). Studying the relationship between quality of work-life and efficiency of employees. International Journal of Economic Perspectives. 11(1), 979-987.
Martel, J.P. ve Dupuis, G. (2006). Quality of work life: Theoretical and methodological problems, and presentation of a new model and measuring instrument. Social Indicators Research. 77. 333-368.
Özer, N. ve Kış, A. (2015). Okul müdürlerinin zaman yönetimi becerileri ile yaşadıkları iş aile çatışması arasındaki ilişki. Eğitim ve İnsani Bilimler Dergisi: Teori ve Uygulama. 6(11), 103-122.
Pors, N.O. ve Johannsen, C.G. (2002). Job satisfaction and motivational strategies among library directors. New Library World. 103(6), 199-208.
Rethinam, G.S. ve Ismail, M. (2008). Constructs of quality of work life: A perspective of information and technology professionals. European Journal of Social Sciences. 7(1), 58-70.
Sayan İ. (2005). Yönetici hemşirelerde zaman yönetimi. İstanbul: Marmara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Bilim Uzmanlığı Tezi.
Sabuncuoğlu Z. ve Paşa, M. (2002). Zaman yönetimi. (1. Baskı). Bursa: Ezgi Kitabevi Yayınları.
Sabuncuoğlu Z., Paşa, M. ve Kaymaz, K. (2010). Zaman yönetimi. (2. Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayın Dağıtım.
Saraji, G.N. ve Dargahi, H. (2006). Study of quality of work life (QWL). Iranian Journal of Public Health. 35(4), 8-14.
Scoot, M. (1997). Zaman Yönetimi. (Çev. Çıngıl Çelik, A.). , İstanbul: Rota Yayınları. Shain, M. and Suurvali, H. (2001). Investing in comprehensive workplace health promotion. National Quality Institute.
Sirgy, M.J., Efraty, D., Siegel, P. ve Lee, D. (2001). A new measure of quality of work life: Based on need satisfaction and spillover theories. Social Indicators Research. 55, 241-302.
Smith, H.W. (1998). Hayatı ve zamanı yönetmenin 10 doğal yasası: Üretkenliği ve iç huzuru artırmak için kanıtlanmış stratejiler. (Çev. Adalet, Ç.) İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Sojka, L. (2014). Specificationya of the quality of work life characteristics in the Slovak economic environment. Sociologia. 4, 283-299.
Suttle, J.L. (1977). Improving life at work: Problem and prospects. In H.R. Hackman and J.L. Suttle (Ed.), Improving Life at Work: Behavioural Science Approaches to Organizational Change (1-29), Santa Barbara, CA: Goodyear.
Swamy, D.R., Nanjundeswaraswamy, T.S., ve Rashmi, S. (2015). Quality of work life: Scale development and validation. International Journal of Caring Sciences. 8(2), 281-300.
Tektaş, M. ve Tektaş, N. (2010). Meslek yüksekokulu öğrencilerinin zaman yönetimi ve akademik başarıları arasındaki ilişki. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 23, 221-29.
Tengilimoğlu, D., Tutar, H., Altınöz, M., Öztürk Başpınar, N. ve Erdönmez, C., (2003), Zaman Yönetimi. H. Tutar. (Editör). Ankara: Nobet Yayın Dağıtım, Tutar H. (2007). Zaman yönetimi. (2. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Ulusoy, İ.T. (1996). Zaman yönetimi ve yönetici açısından zaman yönetiminin araştırılması. Yayınlanmamış doktora tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İşletme Fakültesi.
Van Laar, D., Edwards, J.A. ve Easton, S.(2007). The work related quality of life scale for healthcare workers. Journal of Clinical Nursing. 3(60), 325-33.
Varlamova, V. (2008). The relationship between time management and decision making processes. (Thesis). New Zelland: New University Of Canterbury.
Wyatt, T.A. ve Wah, C.Y. (2001). Perceptions of QWL:Astudy of Singaporean employees development. Research and Practice in Human Resource Management. 9(2), 59-76.
Walton, R.E. (1973). Quality of working life: What is it?. Sloan Management Review. 15(1), 11-21.
Webber, R.A. (1972). Time and management. New York: Van Nostrand Reinhold Comp.
Yeşil, F. (2009). Hastane yöneticilerinin etkili zaman yönetimine ilişkin görüşlerinin incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, İstanbul: Haliç Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü.