Muammer İPEK

KUR’AN’A GÖRE İNSANIN YARATILIŞ HİKMETİ VE SORUMLULUĞU

Dinin gayesi, tüm insanlığa dünya ve ahiret mutluluğuna giden yolu göstermektir. Yüce Allah, insanlığın doğuşundan itibaren hiçbir milleti dinsiz bırakmamış, kendilerine dinlerini tebliğ etmek üzere zaman zaman peygamber göndermiştir. Söz konusu peygamberler, din mensuplarının görev ve sorumluluklarını bildirmişlerdir. Nitekim Yüce Allah, Din kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’de, insanların ve hatta cinlerin de kendisine karşı sorumluluklarını hatırlatmakta ve şöyle buyurmaktadır:“ Ben cinleri ve insanları başka değil sırf bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zariyat, 51/56.) (Biz makalemizde âyet meâllerini DİB.nın ; Kaynakçada belirtilen “Kuran Yolu” adlı yayınından aldık.) İnsan sorumlulukları millî, ahlâkî ve manevî yönlerden olmak üzere geniş bir alanı içine alır. Bu, millî, ahlâkî, insanî, manevî ve kültürel değerleri koruyup geliştirmesinden; ailesini, vatanını, milletini sevip yüceltmeye ve insan haklarına riayete kadar uzanan geniş bir sorumluluk zincirinin halkaları şeklinde meydana çıkmaktadır. Bu bakımdan o, kısaca; insan fıtratına uygun bir yaşayış tarzını gerçekleştirecek faaliyetler sistemi olarak özetlenebilir. Çünkü insan, her şeyden önce, gözlerinin gördüğü şeylerden, kulaklarının duyduğu ses ve sözlerinden; hattâ bildiklerinden ve biliyor zannettiklerinden sorumludur. Bu, onun ne derece sorumluluklarının çok olduğunun açık bir kanıtıdır. Nitekim bir Âyet-i Kerîme’de Yüce Allah, insanı başıboş bir varlık olarak yaratmadığını şöyle ifade etmektedir: “Sizi sırf boş yere yarattığımızı ve sizin artık huzurumuza geri getirilmeyeceğinizi mi sandınız?” (Mü’minun, 23/115) Ve bu ifade, Âhiret günü Allah ile kulları arasında geçeceği bildirilen diyalogun temsili bir anlatımıdır.

Anahtar Kelimeler:

Ahiret, Din, Dünya, Görev, İnsan, İnsanlık, Millet, Mutluluk, Peygamber, Sorumluluk.

PDF

___

Azzam, Abdullah. (1988). İnsanlığın geleceği ve İslam, (Çev: Said Haliloğlu). Ankara: Mesaj Yay.
Bilgin, B. (1987). İslâm ve çocuk. Kocatepe-Ankara: D.İ.B. Yayınları.
Bolay, S. H. (1988). Kur’an davet ediyor. Ankara: Diyanet Vakfı Yay.
Buhari. (t.y.). Sahih-i Müslim, Kitabü’l-Cenaiz.
Bûtî, Ramazan. (1987). Kur’an’da insan ve medeniyet, (Çev: Resul Tosun). İstanbul: Risale yay.
Draz, Abdullah. (1983). İslam’ın insana verdiği değer, (Çev: Nurettin Demir). İstanbul: Kayıhan Yay.
Eren, Ş. (1995). İnsan ve eğitim. Erzincan.
Ergün, M. (1993). İnsan ve eğitimi. Ankara: Ocak Yayınlar.
Fazlurrahman. (1993). Ana konularıyla Kur’an, (çev: Alpaslan Açıkgenç). Ankara: Fecr Yayınları.
Karaman, H. ve Çağrıcı, M. v.d. (2008). Kur’an Yolu Türkçe Meâl ve Tefsir. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, c.I-V.
Kaya, M. (2009). Ebedi yol haritası İslam. İstanbul: Altınoluk Yay.
Kılıç, S. cehennem kapıları ve sorumlu organlarla bağlantısı | http://www.risaleajans. com/said-kilic/cehennem-kapilari-ve-sorumlu-organlarla-baglantilari Kırca, C. (1996). Kur’an ve insan. İstanbul: Marifet Yay.
Koçyiğit,T. (1993). Kur’ânı Kerim ve Türkçe meali. Ankara: Kılıç Kitabevi Yayın ve Dağıtım.
----------------------------------------Kur’an-ı Kerim.
Kutup, Muhammed. (1984). İslam insanlığa neler verir, (Çev: Ramazan Nazlı). İstanbul: Şelale Yay.
---------------------Müslim. (t.y.). Kitabü’l-Kader.
Öner, N. (1989). Stres ve dini inanç. Ankara: Mas Matbaacılık.
Özdemir, H. (1985). Din eğitimi ve öğretiminin, lüzumu. M.E.B. Din Öğretimi Dergisi, s.4. Ankara.
Şahin, A. (1988). Hayatın gayesi. İstanbul.
Tarhan, N. (2006). Duyguların dili. İstanbul: Timaş Yay.
Yılmaz, A. İnsanın sorumlulukları. http://www.gazeteipekyol.com/koseyazisi/insanin_ sorumluluklari_81.html
Yılmaz, K..(2000). Çevre faktörü ve insan. Altınoluk Dergisi. İstanbul.
__________. (1996). Tasavvufta insan. Altınoluk Dergisi.(Haziran), s.124.
dinibil.com/default.asp?L=TR&mid=991 - Önbellek, İnsanın Evrendeki Konumu