Kur’ân-ı Kerim, i‘câz yönüyle bütün insanlığın dikkatini çekmiştir. Onun bu yönü birçok eserin yazılmasına sebep olmuştur. Bunlar, “İ‘câzu’l-Kur’ân” başlığı altında telif edilen çalışmalar şeklinde isimlendirilmiştir. Bu tür eserler yüzyıllar boyunca hiç eksik olmamıştır. Zira Kur’ân’ın muhataplarını aciz bıraktığı yönleri ele alan bu eserlerin birçoğuna günümüzde ulaşmak mümkündür. Bunların öne çıkanlarını kronolojik olarak şöyle sıralayabiliriz: er-Rummânî’nin (v. 384/994), en-Nüket fî İ‘câzi’l-Kur’ân’ı; el-Hattâbî’nin  (v. 388/998), Beyânu İ‘câzi’l-Kur’ân’ı; el-Bakillânî’nin (v. 403/1012), İ‘câzu’l-Kur’ân’ı; es-Suyûtî’nin (v. 911/1505), Mu’tereku’l-Ekrân fî İ‘câzi’l-Kur’ân’ı ve yakın dönem olması bağlamında Mustafa Sâdık er-Râfiî’nin (v. 1357/1938), İ‘câzu’l-Kur’ân ve Belağatu’n-Nebeviyye’si.