پژوهشگرانِ مِعروفِ نِسخِ خِطی فِارسی دِر هِندِ

Doğunun iki kadîm ve meşhur ülkelerinden olan İran ve Hindistan asırlardan beri birbiriyle her daim irtibatta kalmıştır. Hiçbir ülke halkının kesinti olmaksızın bu kadar uzun süre arkadaşlık bağlarının devam ettiği görülmemiştir. İslâmdan sonra bu iki ülkenin ilişkileri en üst seviyelere ulaşmış ve zaman içinde daha da güçlenmiştir. Hatta İran halkının İslâm dinini bu geniş alanlara götürdüğü ve İslâmın yayıl-masında büyük katkıları olduğu da söylenebilir. Bu sebeple günümüz Hindistanının İslâm dinine bakıldığında, İran’ın etkisi ve rengi her ayrıntıda gözlemlenmektedir ki bunlardan biri de İslâm devletleri yöne-timi boyunca alt kıtada yazılmış olan Farsça el yazmalarıdır. Bu dö-nemde devletin resmi ve ilim dili Farsçadır. Müslüman âlimlerin yoğun çalışmaları ile ortaya çıkan ve günümüze ulaşan Farsça el yazmaları, araştırmacılar ve Fars dili ve edebiyatı alanına ilgi duyanlar için ilginç bir konudur.

Anahtar Kelimeler:

Farsça el yazmaları, Hindistan ve İran

PDF

___

تاریخِ ادبیاتِ فارسی هند در دورۀ خلجیان، تألیف ضیاءالدین برنی به تصحیح مولوی سید احمد خان، چاپ کلکته، 1862 م. تاریخِ تمدنِ اسلام، جلد سوم،. تاریخ تمدن، مشرق زمین گاهواره تمدن، میل دورانت، متجمان احمد آرام، شاشابی و امیر حسین آریانپور، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی تهران 1986 م. تاریخ دولت های اسلامی و خاندان های حکومتگر اثر الکساندر بارتولد، استانلی لینپل، خلیل ترجمه صادق سجادی. تاریخ هندوستان از دوره باستان تا عروج سلطنت مغول از جان سی مارشن. جلالی نایینی، محمد رضا) 1986 م( زبان و ادب فارسی در شبه قاره هند. سرزمین هند، بر رسی تاریخی و اجتماعی و سیاسی و ادبی هندوستان از ادوار باستاین تا عصر حاضر، علی اصغر حکمت، دانشگاه تهران، 1988 م. فرهنگ نویسی فارسی در هند و پاکستان، تألیف دکتر شهریار نقوی، از انتشارات اداره کل نگارش وزارت فرهنگ، 1962 م، ص - 23 . کاروان هند، احمد گلچین معانی، آستان قدس رضوی، مشهدی، 1990 م. زبان و ادب فارسی در هند، کیومرث امیری، تهران، وزارت ارشاد اسلامی، 1995 م. قندِ پارسی، شمارۀ 41 - 42 ، تابستان پاییز – 2008 م،ص - 509 - 538 ،رایزن فرهنگی خانۀ فرهنگِ ایران دهلی نَو هند. لباب الالباب، ج 2 ، ص - 57 .