Usul-i fıkıh literatürü ilk dönemi itibarıyla fukaha ve mütekellimîn yöntemi olmak üzere iki tür yazım yöntemine sahiptir. Fukaha yöntemi genellikle Hanefîlere nispetle anılır ve usul ilminde furû meselelere çokça yer vermekle bilinir. Buna karşılık mütekellimîn yöntemi çoğunlukla Şâfiî müelliflere nispet edilir ve furû meselelere çok az yer vermekle bilinir. Bu iki metodun furû fıkıh literatürüne de aynı şekilde etki edip etmediğinin tespiti gerekmektedir. İşte biz bu makalemizde furû literatüründe usul kurallarına ne derece yer verildiğini Şâfiî mezhebinde Nevevî’nin el-Minhâc metnine şerh olarak yazılmış meşhur üç eser üzerinden incelemeye çalıştık

The usûl-i fiqh literature has two different writing methods in the first period as “the method of al-fuqahâ” and “the method of al-mutakallimîn”. The method of al-fuqahâ is known with regard to al-Hanafîs and considered as giving a great place to the furû problems yet the method of al-mutakallimîn is known with regard of al-Shâfitis and considered as giving a very little place to the furû problems. It is necessary to obtain that this methods are effective or not samely on the literature of furû fiqh. In this article we tried to study how the usul rules are used in furû literature within the three famous commentaries of al-Nawawî’s al-Minhâc in the Shâfiî echole.