Klasik telif türleri umumiyetle bir metin üzerine yapılan çalışmalarla vücut buldu ve gelişti. Esas alınan metnin niçin tercih edildiğinin sebepleri farklılıklar göstermektedir: Kısalığı, dil itibariyle muhkemliği, ders kitabı olması, kolay ezberlenebilirliği, müellifi, kutsallığı veya bereketli kabul edilmesi bunlar arasındadır. İlim anlayışı, geleneği sürdürme, hoca-talebe münasebetleri gibi başkaca etkili unsurlar da bu çerçevede değerlendirilebilir. Klasik telif türlerinin, bu arada şerh, haşiye ve telhislerin zayıf, verimsiz, vasıfsız birer telif türü olarak anlaşılmaya başlaması, giderek ağır tenkitlere konu edilmesi, muteber kaynak metin olmaktan uzaklaştırılması büyük ölçüde İslam dünyasının kendine yeterlilik fikrini kaybetmesi ve güvensiz bir ortama düşmesiyle alakalıdır. Bu makalede İslam ilim ve kültür mirasının kuşatılabilmesi için çok önemli olan telif türlerinin ortaya çıkışı, mantığı ve sistematiği üzerinde durulduktan sonra modernleşme döneminde bu türlere yöneltilen tenkitler ve bunların gizli veya açık sebepleri ile neticeleri ele alınmaktadır. Asıl soru, hem psikolojik hem de fiilî olarak şerh ve haşiyelere dönmeyi başaramadan İslamî ilimlerle irtibata geçmenin mümkün olup olmadığıdır

Classical texts usually emerged and have developed in the form of works on other texts. There has been a variety of reasons for choosing a particular text to work on, including its size, the clarity of its style, its being a textbook, its being easy to memorize, its author, its sacred status and its richness as a source. Other factors on its choice include the scientific outlook of a particular era, intellectual traditions and the relationships between teachers and pupils. The fact that classical texts, including commentaries, annotations, abridgments, were started to be perceived as useless and unscientific, and to be discredited with heavy criticisms is closely related to the loss of self-confidence and self-reliance in the Islamic world. This article first discusses the emergence, logic and organization of different types of classical texts, which are indispensible sources to fully understand Islamic intellectual and cultural heritage. It then examines the criticisms addressed to these works, as well as their implicit and explicit causes and consequences, during the modernization period. It emphasizes the significance of the question of whether it is possible to revisit Islamic sciences without returning to classical commentaries and annotations both practically and psychologically.