İslam’ın, VII. yüzyıldan itibaren Arap Yarımadası’nın kuzeyine ve Kuzey Afrika’ya doğru yayılma göstermesi ve bu süreç içerisinde karşılaştığı, köklü Hristiyan geleneğe sahip milletler ile dinî, kültürel, ekonomik ve sosyal etkileşimi ve iletişimi araştırmacılar tarafından ilgiyle çalışılan ve hâlâ üzerinde yeni tezler üretilen bir konudur. Yakın döneme dek bu ilişkiler üzerine çalışan araştırmacılar Müslümanların ilk ve en açık şekilde ilişkiler kurduğu Hristiyan toplulukları, Grekçe konuşan Doğu Roma Hristiyanları ya da kendilerini Batı Roma’nın mirasçısı olarak gören ve Latince konuşan Akdeniz çevresindeki Hristiyanlar olarak düşünmekteydi. Bu düşüncenin temel sebebi modern araştırmacıların erken dönem Müslüman-Hristiyan karşılaşmalarını Grekçe ya da Latince yazılmış olan ve çoğunluğu reddiyelerden oluşan kaynaklarla sınırlandırarak incelemeleridir. Böylece uzun bir süre erken dönem Müslüman-Hristiyan karşılaşmalarının niteliği ve içeriği bu kaynaklardan aktarıldığı ölçüde şekillendirilmiş ve bu durum günümüz İslam algısını da etkileyen önemli bir faktör haline gelmiştir.