İslam dininin doğuşunun en sancılı yılları, dört yıl kadar devam eden muhasara yıllarıdır. Bu dönemde müslümanlar ve yardımcıları Mekke dışında bir dereye çekilmek zorunda bırakılmış, hac ayları dışında hiç bir alış verişlerine müsaade edilmemiştir. Bu zaman zarfında Hz. Muhammed'in (s.a.s.) en büyük yardımcısı, amcası Ebu Talip (rh.)'tir. Saygın bir kişiliğe sahip olan Ebu Talib, o dönemde en etkili silah olan şiir sanatını kullanarak edebî bir üslubla bütün Arapları insanî değerler etrafında toplanmaya çağırmış ve bir kaside nazmetmiştir. Makalede, Kasîde-i Şi'biyye olarak isimlendirilen bu kaside incelenmiş, kaynakları değerlendirilmiş, Ebu Talib'e nisbeti tesbit edilmiş ve beyitleri en anlaşılır bir dille günümüz Türkçesine tercüme edilmiştir.

The painy years for borning of Islam are the surrounding years which continued four years. The Moslems and their associate were forced to move in a walley and never alloved for shopping except in pilgrimage mouths. During this period the gratest assosiate of Mohamad (puh) was his uncle Abu Taalib. Abu Taalib who had owned a regarded personality, had invited Arabs to come together for humane moral worths by using the poetry art and he had written a qaseedah. In this article the poetry (Qaseedah Sha‘biyya) was examinated, its sources were evaluated and it was established that the qaseedah belongs to him. And the qaseedah was translated in Turkish in clear and up-dated words.