Türkiye Türkçesi'ndeki /e/ Ünlüsünün Sesbirimcikleri Üzerine

The aim of this study is to review the allophones of the low, front, unrounded vowel in Turkish. The previous studies have already stated that the vowel has three allophones and there is a strict rule about their distribution, which could be described as open appearing [s] before nasals [m, n] and liquids [1, r]; slightly closed [e] in syllable final position;and closed [e] for allother environment. On the other hand, although it seems relevant in general, the rule is quite problematic when one considers the number of exceptional cases in which the distribution of the allphones is not in accordance with the rule. For instance, in the presence of two consecutive nasals or liquids proceeding the vowel the rule offered in earlier studies does not work just as in the case of/n/ and /k/~/g/ following the vowel. In addition to these, the rule also should be questioned with regard to some historical, dialectic and gender-related aspects. This study provides a new look at the cases again to find out if the rule needs to be modified or not.

___

Banguoğlu, T. (1974). Türkçe''nin Grameri. İstanbul: Baha Matbaası.

Bazin, L. (1988). Türk Dillerinin Müşterek Tarafları ve Temayülleri. Tarihi Türk Şiveleri.Haz: Mehmet Akalın. Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları.

Bergstrasser, G. (1936). Türk Fonetiği. Çev: Şükrü Akkaya. İstanbul: Devlet Basımevi.

Bilgeg.il, K. (1963). Türkçe Dilbilgisi. Ankara: Güzel İstanbul Matbaası.

Boz, E. (2002). Afyon Merkez Ağzı. Afyon: Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayınları.

Çakır, M. C. (1996). A study on the low, front, unrounded allophone in Turkish. (Bitirme Tezi). Istanbul: Boğaziçi Üniversitesi.

Dallı, H. (1978). Kuzeydoğu Bulgaristan Türk Ağızları Üzerine Araştırmalar. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Demircan, Ö. (1979). Türkiye Türkçesi'nin Ses Düzeni Türkiye Türkçesi'nde Sesler. Ankara:Türk Dil Kurumu Yayınları.

Deny, J. (1955). [Principes de Grammaire Turque ("Turk" de Turquie)]. Türk Dili Gramerinin Temel Kuralları (Türkiye Türkçesi). (Çev: O. Şahin). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 1995.

Ediskun, H. (1985). Türk Dilbilgisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.

Ercilasun, A. B. (2001). Kars İli Ağızları - Sesbilgisi. Ankara: Türk Dil Kumru Yayınları.

Ergin, M. (1958). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak Yayınevi, 1993.(20.baskı).

F. Kreider, H. (1954). Essentials of Modern Turkish. Washington: The Middle East Institude.

Gencan, T. N. (1966). Dilbilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Kalay, E. (1998). Edirne İli Ağızlan. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Korkmaz, Z. (1994). Güney-Batı Anadolu Ağızları - Ses Bilgisi (Fonetik). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Lewis, G. L (1967). Turkish Grammar. Oxford: The Clarendon Press.

Nakiboğlu, S. H. (2001). Adıyaman ve Yöresi Ağızları. Niğde: Niğde Üniversitesi Yayınları.

Özsoy, A. S., Taylan, E. E. (2000). Türkçe'nin Ağızları Çalışmalarında Yöntem Sorunları.Türkçe'nin Ağızları (Çalıştay Bildirileri). İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.

Sağır, M. (1995). Erzincan ve Yöresi Ağızlan. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Selen, N. (1979). Söyleyiş Sesbilimi, Akustik Sesbilimi ve Türkiye Türkçesi. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Şahin, H. (2003). Eski Anadolu Türkçesi. Ankara: Akçağ Yayınları. Timurtaş, F. K. (1981). Eski Türkiye Türkçesi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları.

Underhill, R. (1976). Turkish Grammar. Cambridge: MIT Press.

Von Gabain, A. (1988). Eski Türkçe'nin Grameri. (Çev: M. Akalın). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Zimmer, K., Orgun. O. (1999). Türkçe. Handbook of the International Phonetic Association(A Guide to the Use of the Phonetic Alphabet). Cambridge: Cambridge University Press.