Mısır'da, Hanefi ekolünün temsilcileri ve müdafılerinden sayılan Ekmeluddin ei-Baberti, (ö. 786/1384) hanefi akaidinin önemli nsalerinden olup Ebu Hanife'ye isnat edilen Vasiyye'yi ve yine bu ekolün en önemli Akaid risalesi olan Akidetü't-Tahavi'yi şerh etmiştir. Ehl-i sünnet ve'l-cemaatin inanç esaslarını temsil eden bu iki risale arasında önemli sayılacak farklılıklardan iki ana konu hakkında Baberti'nin yaklaşımlarını incelemek istedik. Zira bu konularla ilgili bazı meseleler halen çözümlenmiş değildir. Ebu Hanife'ye isnat edilen risalelerdeki reddiyeci üslup, çözümün zorlaşmasında en büyük etkenlerden biri sayılabilir. Halbuki sözü edilen konularda, Tahavi'nin ibareleri çözümün yolunu göstermiştir. Baberti'nin, sözü edilen iki risaleyi de arz ettikleri özellikler doğrultusunda şerh ettiği görülmektedir. Buna göre o, Vasiyye şerhinde akli ve mantıki deliliere daha çok yer verirken, Tahavi Akidesi şerhinde eslem üslubu başarı ile kullanmıştır. Çünkü Tahavi akidesi genellikle Kur'an'a ve Hz. Peygamber'in (s.a.v) Hadislerine dayanmaktadır. 

Ekmaluddin Baberti who was one of the representatives of the Hanafı sect in Egypt had expounded both of the Wasiyye attributed to AbCı Hanife and the creed of Tahavi the perfect article of Hanefi schoole. But there are two importent differences between these articles about "the believe" and the "power to act" for man. We try to get out how Baberti reconciles these contarvery views as a Hanafı scholar. But it will be seen that the problem has been unsolwed as it was up taday. Because Baberti had explained these problems in accordance with the feature of tehese articles. It is a matter of fact that the views of Tahavi on these problems are more undersatndable from the other one in respect of the explanations of Baberti. Because Tahavi had deduced his creed, in general, from the Quran and the Traditions of the Prophet (peace be up on Him).