TIR şoförü hayat felsefesini, kamyonun ardına astığı yazıda özetlemiş: ‘Yarını bilmiyoruz...İşte bu yüzden hayat güzel’. Kamyon yazıları bir çırpıda bize yaşadığımız hayatları hülâsa ediverir. Seçme şansı olsaydı, bu şoför kardeşimiz yarını iyi kötü bilmek istemez miydi? Yarının içerdiği belirsizlik, ânı yakalama arzusuyla bize bugünü daha dolu ve doya doya yaşama imtiyazı verebilir. O zaman şoför beyi ‘ânın evladı’ olduğu için kutlayabilir ve taşıdığı ‘bugün neşesi’nden bir hisse kapmak isteyebiliriz. Ama ya yarın radikal bir belirsizlikle malulse? Geleceğin bir yıkıntı gibi üzerimize geldiğini bilsek, aynı cümleyi rahatlıkla kurabilir miydik? İnsan bilinmezlikten hoşlanmıyor, evreni tahmin edebilmek istiyor. Olaylar bilinen seyrin dışına çıktığında olumsuz duygular galip gelmeye başlıyor. Gezegenimizdeki pek çok insan, bir kader ortaklığı yaptığımız şu günlerde, alttan alta bir sorunun kendisini yokladığını hissediyor: “Sonunda öleceksem, bütün bu uğraş neden?”.