Hüseyin GÖKÇE, Kenan KEÇECİ, Alper YILDIZ

Ailelerin Çocuklarını Spora Gönderme Sebeplerinin Belirlenmesi: Pilot Çalışma

Bu çalışma, çocukları farklı branşlarda spora devam eden ailelerin çocuklarını spora gönderme sebeplerinin belirlenmesi amacıyla geliştirilmesi, bu amaçla planlanan ölçek geliştirilmesi için pilot çalışma olarak yapılmıştır. Bunun sebebi ise mevcut şartlarda çocukların spora devam edebilmesini hangi koşullarda sağladıklarının belirlenerek, çocukları spora devam edemeyen çocukların velileriyle paylaşılması ve hizmet sunma konumunda bulunan kulüpler, spor okulları, antrenörler, eğitmenler vb. unsurların hizmetlerini geliştirmesi amacıyla çalışmanın önemli olduğu düşünülmektedir. Çalışmanın evrenini 9-16 yaş arası en az 6 aydır spor yapan ve lisanslı olması göz önünde bulundurulan sporcuların velileri oluşturmaktadır. Bu amaçla Denizli ilinde faaliyet gösteren farklı branşlardaki kulüpler ve velilerle görüşülmüş çalışmaya katılmayı kabul eden 378 veli çalışmaya dahil edilmiştir. Araştırmacı tarafından alan yazın, uzman ve antrenörlerin de görüşü alınarak hazırlanan 16 maddeden oluşan anket ve bilgi formu sporcu velilerine dağıtılmıştır. Ebeveynlerin vermiş oldukları cevaplar tanımlayıcı değerler tablosu ve frekans yüzdeleri ile hesaplanmıştır. Spor yapan çocukların %27’si kadın, %73’ü erkektir Spor yapan çocukların ailelerinin fiziksek aktiviteye katılımlarında durum ise; fiziksel aktivite yapan %57, yapmayan %43’tür. Çocukların devam ettikleri spor branşına bakıldığında %28 yüzme, %28 basketbol ve %29 futbol ve %15 tenis oluşturmaktadır. Spora gönderme sebeplerinin çocuğun spordan para kazanması olup olmadığının sorulduğu ifadede durum ise %24’ü katılmakta, %33’ü kararsız ve %43’ü katılmamaktadır. Bulgular incelendiğinde çocuklarını spora gönderen velilerin kendilerinin de fiziksel olarak aktif oldukları, daha çok kendi imkânlarıyla çocuklarını spora götürüp getirdikleri, spora göndermelerindeki amaçları olarak; çocuklarının sağlıklı olması, stresten uzaklaşması ve sporcu olmasını istediklerini ancak çocuklarını spora göndermede çocuğunun spordan para kazanmasının çok önemli bir faktör olmadığı görülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Spor yapan çocuk, Aile, Spora katılım

Reasons of Parents Why Children Participate To Sports: A Pilot Study

This study was designed to construct a scale that would determine reasons of parents why they have their children participate to sport. Once detecting purposes, expectations, problems, and hardships of parents; service providers such as clubs, sport courses, coaches, or teachers may benefit from this study. Population of this study consisted of parents of children who are aged between 9-16 and at least participated to sport for 6 months. 378 parents from Denizli city whose children participate to sport from various clubs in different sport branches participated to the study. With the help of literature, coaches, and experts a 16-item scale form was generated by there searcher. The scale and demographic information form was handed out to parents. Parents’ answers were analyzed by using frequency analysis and descriptive statistics.: 48% of participants were mothers while 51% of them were fathers. Among children, 27% of them were women and 73% were men Parents are participating to physical activity with 57%, while 43% of them are not participating to regular physical activity. Branches of the children are respectively; 28% swimming, 28% basketball, 29% soccerand %15 tennis.24% of parents wanted their children earn Money through sport where as 43% disagreed. Consequently, findings reflected that parents are physically active and take their kids to sports center by their selves. By having their children participate to sport they aim to keep their kids healthy and out of stress. They wanted their kids to be Professional athletes; however, they don’t think that gaining Money out of sport is an important factor.

Keywords:

Athlete child, Family, Sport attendance,

PDF

___

Akkurt, M. (2008). Kahramanmaraş'ta yapılan geleneksel güreşlerin tarihsel gelişimi ve toplum tarafından algılanış biçimleri. Yüksek Lisans Tezi. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kahramanmaraş.
Açıkada , C., Ergen E. (1990). Bilim ve Spor. Ankara: Büro Tek Ofset Matbaacılık, s:5.
Akcan, F., & Bulgu, N. (2012). Spora yönelik sosyalizasyon süreci: Lise öğrencileri üzerine bir uygulama. Spor Bilimleri Dergisi, 23(4), 195-206.
Amman, M.T., İkizler, H.C. & Karagözoğlu, C. (2000). Sporda Sosyal Bilimler. İstanbul: Alfa Yayınevi.
Balyan M (2009): İlköğretim 2. kademe ve ortaöğretim kurumlarındaki öğrencilerin beden eğitimi dersine yönelik tutumları, sosyal beceri ve özyeterlik düzeylerinin karşılaştırılması. Yayınlanmamış doktora tezi, Ege Üniversitesi, İzmir.
Batmaz, H. Ç., Yıldırım, F., Coşkuner, Z., Karadağ, M., & Atalı, A. (2013). Ortaöğretim kurumlarında voleybol oynayan sporcuların spora yönelik beklenti ve memnuniyet düzeyleri (Elâzığ ili örneği) özet. E-Journal of New World Sciences Academy, 96.
Beyleroğlu, M. (2001). Elit seviyedeki Türk boksörlerde saldırganlık geni ve retina bozukluklarının incelenmesi, Ankara, Gazi Üniversitesi, Doktora Tezi.
Canan, F., ve Ataoğlu, A. (2010). Anksiyete, depresyon ve problem çözme becerisi algısı üzerine düzenli sporun etkisi. Anatolian Journal of Psychiatry, 11(38), 38-43.
Çağlayan, A., Çalık, F., Sivrikaya, K., Kahveci, M. (2004). 12-15 Yaş grubu spor yapan öğrencilerle spor yapmayan öğrencilerin okul başarıları yönünden karşılaştırılması. 10. ICHBER-SD Avrupa Kongresi | ve SBD 8. Uluslararası Spor Bilimleri Kongresi, Bildiri Kitabı, Antalya, 17-20 Kasım.
Çakmaklı, K. (2002). Aileler İçin Sosyal Hizmet, T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Başkanlığı yayınları. No: 12 (s.35). İstanbul: Eramet Matbaacılık.
Dönmezer, S. (1984). Sosyoloji, Savaş Yayınları, Ankara, s.214.
Elçi, G. & Ballı, Ö. M. (2014). Ebeveynlerin çocuklarının serbest zaman aktiviteleri ve spora katılımlarıyla ilgili görüş ve beklentileri. CBÜ Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 6(1). 36-46.
Erdemli, A. (1991). Türk-Alman kültür diyalogunda spor ahlakı ve spor felsefesine yeni yaklaşımlar. İstanbul: Meya Matbaacılık ve Yayımcılık, s.50.
Eyüboğlu, E. (2012). Spor yapan ve yapmayan 12-14 yaş arası ergenlerin öz yeterlik düzeylerinin karşılaştırılması. Haliç Üniversitesi Psikoloji ABD., Uygulamalı Psikoloji Programı, Yayınlanmamış Doktora Tezi., İstanbul. s.72.
Güven, B., & Demirhan, G. (2006). Beden eğitimi öğretmenlerinin sınıf yönetiminin öğretmen davranışı boyutuna ilişkin görüşleri. Spor Bilimleri Dergisi, 17(4), 158-172.
Güzel, A. (1990) Ailede Çocuk Eğitimi, I. Aile Şurası Bildirileri. Ankara.
Hellstedt, J. C. (1995). Invisible players: a family systems model. In S. Murphy (Ed.), Sport Psychology Interventions (pp. 117-146). Champaig, Il: Human Kinetics.
Hergüner, G. (1991). Çocuğun spora yönelmesinde ailenin rolü ve önemi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 6(1), 91-95.
Hutchinson, S. L., Baldwin, C. K., &Caldwell, L. L. (2003). Different iating parent practices related adolescent behavior in the free time context. Journal of Leisure Studies, 35(4), 396-422.
Keskin, V. (2006). Çocuklarını spora yönlendiren anne ve babaların beklentileri. Afyon Kocatepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi. S.112.
Kotan, Ç. (2007). İlköğretim okullarında okuyan sporcu öğrencilerin spor yapmalarında okul ve aile faktörünün etkisi (Sakarya İl Örneği), Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Sakarya.
Kotan, Ç., Hergüner, G. ve Yaman, Ç. (2009). İlköğretim okullarında okuyan sporcu öğrencilerin spor yapmalarında okul ve aile faktörünün etkisi (Sakarya il örneği), Niğde Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 3(1): 49-58.
Küçük, V., & Koç, H. (2004). Psiko-sosyal gelişim süreci içerisinde insan ve spor ilişkisi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10, 1-12.
Nirun, N. (1990). Sosyoloji. İstanbul: M.E. Basımevi, s.177.
Öztürk, F. (1998). Toplumsal Boyutlarıyla Spor. Ankara: Bağırgan Yayınevi, S., 9, 21 ,48, 51–53, 61–63.
Öztürk, H., Akın A., Damar, D. (2016) Velilerin çocuklarını basketbol okullarına gönderme sebeplerinde etkili olan nedenlerin tespiti. CBÜ Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 11(1), 1-11.
Pehlivan, Z. (2009). Spora katılan çocuklara yönelik ailelerin beklentileri, çocuklarda gözlenen davranış değişimleri ve spora katılımın önündeki engeller. SPORMETRE Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 7(2), 69-76.
Rutten, E. A., Stams, G. J. J. M., Biesta, G. J. J., Schuengel, C., Dirks, E., Hoeksma, J. B.,(2007). “The contribution of organized you the sport to antisocial and prosocial behavior in adolescent athletes”, Journal of Youth Adolescence, 36:255-264.
Thompson, A. M., Rehman, L. A., & Humbert, M. L. (2005). Factors influencing the physically active leisure of children and youth: A qualitative study. Journal of Leisure Studies, 27(5), 421-438.
Opper, E., Worth, A., Bös, K. (2005). Kinderfitness-kindergesundheit. Bundesgesundheitsbl Gesundheitsforsch Gesundheitsschutz, 48, 854-862, 23.
Ussher, M. H., Owen, C. G., Cook, D. G.& Whincup, P. H. (2007). The relationship between physical activity, sedentary behaviour and psychological wellbeing among adolescents. Social Psychiatry Psychiatr Epidemiol, 42, 851-856, 2007.
Wagner, N., Kirch, W. (2006). Recommendations for he promotion of physicalactivity in children. Journal of Public Health, 14:71-75.
Yazıcıoğlu, Y., ve Erdoğan, S. (2004). SPSS uygulamalı bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Detay Yayıncılık. (s 53).
Erkal, M. (1990). Türkiye’de boşanmalar ve bazı sapma davranışlar. I. Aile Şûrası Bildirileri, Ankara, s. 212.
Yaman, M., Yazan, T. ve Türkmen, M. (2003). Sporun üniversite adayı öğrencilerinin ataklık ve pratik olma kişilik özellikleri üzerine etkisi. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5,16-132.
Yurdakul R.S. (2001), Ana-baba el kitabı. Adana: Nobel Kitabevi, Tayf Ofset, S., 40- 43.
Yücel, M. (2004). Gelişim ve öğrenmenin spor kültürünün oluşmasına etkisi. Doğu Anadolu Bölgesi Araştırmaları, 100-108.