DUYGUSAL ZEKÂ SEVİYESİ GENÇ YAŞTA ARTIRILABİLİR: ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİLERİ İLE YAPILMIŞ BİR ÖN ÇALIŞMA

Duygusal zekâ toplumsal yaşamın her alanında ve her meslekte önemini gün geçtikçe artırmaktadır. Bu araştırmada; Sosyal Hizmet bölümünde öğrenim gören üniversite öğrencilerine bir yarıyıl ders döneminde duygusal zekâ eğitimi verilerek duygusal zekâ puanlarındaki değişimin gözlenmesi amaçlanmıştır. Araştırmada; ön-test-müdahale süreci-son-test dizaynlı yarı deneme modeli kullanılmıştır. Çalışma grubunu; Lefke Avrupa Üniversitesi Sosyal Hizmet Bölümünde okuyan 76 öğrenci oluşturmuştur. Duygusal zekâ eğitim programı bireylerle sosyal hizmet ve gruplarla sosyal hizmet dersleri esnasında 16 haftalık ders dönemi içerisinde haftada üçer saat olarak uygulanmıştır. Araştırmada, Reuven Bar-On 1997 tarafından geliştirilen ve Acar 2001 tarafından Türkçe’ye uyarlanan duygusal zekâ envanteri EQ-i kullanılmış olup Cronbach Alfa iç tutarlık güvenirlik katsayısı .92’dir. Analizler SPSS bağımlı örneklem t testi kullanılarak yapılmıştır. Araştırma sonucunda; EQ-i duygusal zekâ envanterinin beş ana boyutunun dördünde kişisel beceriler, uyumluluk, stres yönetimi ve genel ruh durumu ve 15 alt boyutun altısında kararlılık, kendine saygı, problem çözme, strese dayanıklılık, iyimserlik ve mutluluk istatistiki olarak anlamlı bir artışın olduğu tespit edilmiştir. Duygusal zekâ eğitiminin duygusal zekâ üzerinde olumlu etkisi olduğu söylenebilir

Emotional Intelligence Level Can Be Increased in Young Age: A Preliminary Study Conducted by The University Students

The importance of emotional intelligence is increasing day by day in all areas of social life and every profession. In this research, it is aimed to observe the EQ marks of state department of social work students by giving them EQ training during the classroom sessions. The research is conducted using a quasiexperimental pretest-intervention-posttest design. The study group consisted of 76 students from Department of Social Services at the * Yrd. Doç. Dr. KKTC Lefke Avrupa Üniversitesi/Sağlık Bilimleri Fakültesi/Sosyal Hizmet Bölümü, drbulentsen@gmail.com, ORCID ID: http://orcid.org/0000-0003-1752-18766European University of Lefke. The EQ training program was carried out as part of the social work with individuals and social work with groups courses and the duration was three hours per week during the 16-week semester. In this research, EQ Inventory which was developed by Reuven Bar-On 1997 and adopted to be applied in Turkey by Acar 2001 was used and Cronbach Alfa was 0.92 α = .92 . Statistical analyses a independent t-test were used in the research. At the end of the study, when the results for pre-test and post-test were analysed; it was observed that there were statisticaly significant differences on four of the Bar-On EQ-i’s five main scale; intrapersonal skills, adaptability, stress management, and general mood and six sub-scale of the 15; assertiveness, self-regard, problem solving, stress tolerance, optimism and happiness. It could be concluded that, EQ training would have positive impact on EQ

Keywords:

Education, Psychological Counseling and Guidance, Social Work, Emotional Intelligence University Student,

PDF

___

Acar, F. T. (2001). Duygusal Zekâ Yeteneklerinin Göreve Yönelik ve İnsana Yönelik Liderlik Davranışları İle İlişkisi: Banka Şube Müdürleri Üzerine Bir Alan Araştırması. Doktora Tezi. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. YÖK Tez No: 105020.
Apperly, I. A., Samson, D., ve Humphreys, G. W. (2009). Studies of Adults can Inform Account of Theory of Mind Development. Developmental Psychology, 45(1), 190-201.
Aslan, Ş. (2013). Duygusal Zekâ: Dönüşümcü ve Etkileşimci Liderlik. Konya: Eğitim Yayınevi.
Avşar, G. ve Kaşıkçı, M. (2010). Hemşirelik Yüksekokulu Öğrencilerinde Duygusal Zekâ Düzeyi. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi, 13(1), 1-6.
Bacon, D. R., ve Stewart, K. A. (2006). How Fast Do Students Forget What They Learn in Consumer Behavior? A Longitudinal Study. Journal of Marketing Education, 28(3), 181-192.
Bar-On, R. (1997). The Emotional Quotient Inventory (EQ-i): A Test of Emotional Intelligence. Toronto: Canada, Multi-Health Systems.
Bar-On, R. (2005). The Bar-On model of emotional-social intelligence (ESI). In P. Fernandez-Berrocal ve N. Extremera (Eds.), Special issue on emotional intelligence. Psicothema 18, 13-25.
CASEL-The Collaborative for Academic Social and Emotional Learning (2003). Safe and Sound: An Educational Leader’s Guide to Evidence-Based Social and Emotional Learning (SEL) Programs. Chicago, IL: Author.
Chang, K.B.T. (2006). Can We Teach Emotıonal Intelligence? Unpublished Doctoral Dissertation. University of Hawai. UMI Number: 3244709.
Cooper, K. R. ve Sawaf, A. (2000). Liderlikte Duygusal Zekâ. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Cüceloğlu, D. (2014). Savaşçı. (48. Bs.).İstanbul: Remzi Kitapevi.
Çerik, Ş. (2002). Ailelerinin Gençlere Karşı Tutumları ve Gençlerin Ailelerinin Tutumlarını Algılayışına Yönelik Üniversite Gençliği Üzerine Bir Araş- tırma. Ege Akademik Bakış, 2(1): 1-4.
Dulewicz, V., ve Higgs, M. (2000). Emotional Intelligence: A Review and Evaluation Study. Journal of Managerial Psychology, 15(4), 341-368.
Duyan, V. (2010). Sosyal Hizmet: Temelleri, Yaklaşımları ve Müdahale Yöntemleri. Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği Yayın No: 16, 32-126.
Erçetin, Ş. Ş. (2001). Örgütsel Zekâ. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Emmerling, R. J., ve Goleman, D. (2003, October). Emotional Intelligence: Issues and Common Misunderstandings. 07.09.2016 tarihinde http://www.eiconsortium.org adresinden erişildi.
Erkuş, A. (1999). Zekâ Konusunda Son Gelişmeler. Türk Psikoloji Bülteni, 5 (12), 42.
Freedman J. (2003). Key Lessons From 35 Years of Social-Emotional Education: How Self-Science Builds Self-Awareness, Positive Relationships, and Healthy Decision-Making. Perspectives in Education 21, 69-80.
Garber, J., Robinson, N.J., ve Valentine, D. (1997). The Relation Between Parenting and Adolescent Depression Self-Worth as a Mediator. Journal of Adolescent Research, 12, 12-33.
Goleman, D. (1998). What Makes a Leader? Harvard Business Review, 76(6), 82-91.
Goleman, D. (2002). Sonuç Alıcı Liderlik. (N. Elhüseyni, Çev.) İstanbul: MESS Türkiye Metal Sanayicileri Sendikası Yayını. (Orijinali 2000’de yayımlanmıştır).
Goleman, D., McKee, A. ve Boyatzis, R. (2002). Primal Leadership. Boston: Harvard Business School Press.
Goleman, D. (2011). İşbaşında Duygusal Zekâ. (H. Balkara, Çev.). (9. Bs). İstanbul: Varlık Yayınları. (Orijinali 1998’de yayımlanmıştır).
Goleman, D. (2016). Duygusal Zekâ EQ Neden IQ’dan Daha Önemlidir? (B.S. Yüksel, Çev.) (44. Bs). İstanbul: Varlık Yayınları. (Orijinali 1997’de yayımlanmıştır).
Hamer, D. ve Copeland, P. (2000). Genlerimizle Yaşamak, Onlar Neden Sandığı- mızdan Daha Önemli. İstanbul: Evrim yayınevi.
Haney, K. G. (2013). An Observational Case Study of One Third Grade Teacher’s Taught Social and Emotional Skills Curriculum. Unpublished Dissertation. Unıversity Of Oklahoma Graduate Faculty Norman: Oklahoma.
International Coaching Federation, (2009). ICF professional coaching core competencies. 07.09.2016 tarihinde https://coachfederation.org/files/FileDownloads/CoreCompetencies.pdf adresinden erişildi.
IFSW-The International Federation of Social Workers. 07.09.2016 tarihinde http:// ifsw.org adresinden erişildi.
Karabulutlu, Y. E., Yılmaz, S. ve Yurttaş, A. (2011). Öğrencilerin Duygusal Zekâ Düzeyleri ile Problem Çözme Becerileri Arasındaki İlişki. Psikiyatri Hemşireliği Dergisi, 2(2), 75-79
Karasar, N. (2016). Bilimsel Araştırma Yöntemi: Kavramlar İlkeler Teknikler. (30. Bs). İstanbul: Nobel Akademik Yayıncılık.
Kavcar, B. (2011). Duygusal Zekâ ile Akademik Başarı ve Bazı Demografik Değiş- kenlerin İlişkileri: Bir Devlet Üniversitesi Örneği. Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. YÖK Tez No: 273328.
Kuzucu, Y. (2006). Duyguları Fark Etmeye ve İfade Etmeye Yönelik Bir Psiko-eğitim Programının Üniversite Öğrencilerinin Duygusal Farkındalık Düzeylerine, Duyguları İfade Etme Eğilimlerine, Psikolojik ve Öznel İyi Oluşlarına Etkisi. Doktora Tezi. AÜ Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Mayer, J., Salovey, P. ve Caruso, D. (2002). Mayer Salovey Caruso Emotional Intelligence Test (MSCEIT) User’s Manual. Toronto, Ontario: Multi-Health Systems Inc.
McCrae, R. R. (2000). Emotional Intelligence from the Perspective of the Five-Factor Model of Personality. In R. Bar-On ve J. D. A. Parker (Eds.), The Handbook of Emotional Intelligence (263-276). San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Morrison, T. (2006). Emotional Intelligence, Emotion and Social Work: Context, Characteristics, Complications and Contribution. British Journal of Social Work. 1-19. doi:10.1093/bjsw/bcl016. 02.09.2016 tarihinde erişildi.
Offerman, L.R., Bailey, J.R.,Vasilopoulos, N.l., Seal, C. ve Sass, M. (2004). The Relative Contribution of Emotional Competence and Cognitive Ability to Individual and Team Performance, Human Performance, 7(2), 219-243.
Payne, W. (1985). A Study of Emotions: Developing Emotional Intelligence; Self Integration; Relating to Fear, Pains and Desire (Theory, structure of reality, problem-solving, contraction/expansion, tuning in/coming out/ letting go). Dissertation Abstracts International, 47, 203.
Porras, J. I. ve Anderson, B. (1981). Improving Managerial Effectiveness Through Modeling-Based Training. Organizational Dynamics, (Spring 1981), 61-84.
Quebbeman, A. ve Rozell, E. (2002). Emotional Intelligence and Dispositional Affectivity as Moderators of Workplace Aggression, The Impact on Behavior Choice. Human Resource Management Review 12, 125-143.
Ruiz-Aranda, D., Salguero, J. M. ve Cabello, R. (2012). Can an Emotional Intelligence Program Improve Adolescents’ Psychosocial Adjustment? Results from the INTEMO Project. Social Behavior And Personality, 40(8), 1373-1380.
Salovey, P., ve Mayer, J. D. (1990). Emotional intelligence. Imagination, Cognition, and Personality, 9, 185-211.
Salovey, P. ve Sluyter, D. J. (eds.). (1997). Emotional Development and Emotional Intelligence: Educational Implications. New York: Basic Books.
Seal, C. R., Naumann, S. E., Scott, A. N., ve Royce-Davis, J. (2011). Social Emotional Development: A New Model of Student Learning in Higher Education. Research in Higher Education Journal, 10(1), 1-13.
Sjölund, M., ve Gustafsson, H. (2001). Outcome Study of a Leadership Development Assessment and Training Program Based on Emotional Intelligence. in Dawis, C. M. (2013). The Impact of Intervention Methods on Emotional Intelligence. Doctoral Dissertation. UMI 3563147.
Slaski, M., ve Cartwright, S. (2003). Emotional Intelligence Training and its Implications for Stress, Health and Performance. Stress and Health, 19(4), 223-239.
Stein, S. J., ve Book, H. E. (2000). The EQ edge: Emotional Intelligence and Your Success. Toronto, Canada: Stoddard Publishing Co. Ltd.
Ünsar, S., Fındık, Y., Sadırlı, S., Erol, Ö. ve Ünsar, S. (2009). Edirne Sağlık Yüksekokulu Öğrencilerinin Duygusal Zekâ Düzeyleri. Üniversite ve Toplum, 9(1): 13-27.
Yılmaz, M. (2009). The Effects of an Emotional Intelligence Skills Training Program on the Consistent Anger Levels of Turkish University Students. Social Behavior and Personality 37(4), 565-576.