KONUŞMA EĞİTİMİ BAĞLAMINDA TANSEL MASALLARI VE SÖYLEM BELİRLEYİCİLER ÜZERİNE BİR İNCELEME

Yazın metinlerinde söylem belirleyicilerinden ustaca yararlanılması okurların bu konuda farkındalıklarının gelişmesine ve dolayısıyla konuşma becerisinin olgunlaşmasına katkı sağlayabilir. Bu çalışmada Tansel tarafından derlenen ve yeniden düzenlemeyle okurlara sunulan beş masalda geçen söylem belirleyicileri ve söylemdeki işlevlerini saptamak amaçlanmıştır. Betimsel çözümlemeyle gerçekleştirilen değerlendirme sonucunda ulaşılan bulgular, incelenen masallarda çok çeşitli ve işlevli söylem belirleyicisi kullanımı olduğunu göstermektedir. Böylelikle Tansel masallarının konuşma eğitimi alanında söylem belirleyicileriyle ilgili farkındalık oluşmasına katkı sağlar nitelikte olduğu sonucuna ulaşılmıştır

A Research on Tansel’s Tales and Discourse Makers in The Context of Speaking Education

The exertion of discourse makers with properly on literary texts can contribute to readers’ awareness of discourse makers using at their own speaking, thus and so development of speaking ability. The aim of present study was to determine which discourse makers are used and what is their discourse functions in five tales that are compiled and reconstituted by Tansel. According to descriptive analysis findings there is a wide variety of using the multifunctional discourse makers in this tales. Results showed that Tansel’s tales can support the speaking ability and awareness about discourse makers’ construction

Keywords:

Speaking Education, Discourse Makers Awareness,

PDF

___

Aksan, D. (2009) Anlam Bilim. Ankara: Engin Yayıncılık.
Akyol, H. (2013) Programa Uygun Türkçe Öğretim Yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Ayaz, F. (2007) “Ankara İlinde Lise Birinci Sınıf Öğrencilerinin Yazılı Anlatım Becerilerinin İç Yapı Bakımından Gelişimi Üzerine Bir İnceleme.” Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Bahar, M. A. (2016) “Oğuz Tansel’in Derlediği ve Yazdığı Masallarda Çok Söylemlilik”, İdil Dergisi, 5(19), 75-103.
Baş, B. (2012) “Türk Masallarının Söz Varlığı Üzerine Bir Değerlendirme”, Millî Folklor, 24(93), 125-134.
Blakemore, D. 2002) Relevance and Linguistic Meaning: The Semantics and Pragmatics of Discourse Markers. Cambridge: Cambridge University Press.
Borderia, S. P. (2008) “Do Discourse Markers Exist? On The Treatment Of Discourse Markers İn Relevance Theory”, Journal of Pragmatics(40), 1411–1434.
Büyükikiz, K. K. (2007) “İlköğretim 8. Sınıf Öğrencilerinin Yazılı Anlatım Becerilerinin Söz Dizimi ve Anlatım Bozukluğu Açısından Değerlendirilmesi.”
Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Can, R. (2012) “Ortaöğretim Öğrencilerinin Yazılı Anlatımlarında Paragraf Dü- zeyinde Bağdaşıklık ve Tutarlılık.” Yayımlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Can, R. (2014) “Ortaöğretim Öğrencilerinin Bağdaşıklık Araçlarını İşlevlerine Göre Yazılı Anlatımlarında Kullanma Becerileri”, Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(2), 204-228.
Çelikpazu, E. E. (2006) “Erzurum Merkez İlçe İlköğretim 6. Sınıf Öğrencilerinin Yazılı Anlatım Becerileri Üzerine Bir Araştırma.” Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Escalera, E. A. (2009) “Gender Differences in Children’s Use Of Discourse Markers: Separate Worlds Or Different Contexts?”, Journal of Pragmatics(41), 2479–2495.
Esmer, E. (2009) “Söylem Belirleyicisi Ki’nin İşlevlerinin Ezgi ile Desteklenmesi” M Dil ve Edebiyat Dergisi, 6(1), 1-16.
Furman, R., ve Özyürek, A. (2007). “Development of Interactional Discourse Markers: Insights from Turkish Children’s And Adults’ Oral Narratives”, Journal of Pragmatics(39), 1742–1757.
Göçer, A. (2010) “Eğitim Fakültesi Öğrencilerinin Yazılı Anlatım Becerilerinin Süreç Yaklaşımı ve Metinsellik Ölçütleri Ekseninde Değerlendirilmesi (Niğde Üniversitesi Örneği)”, Kastamonu Eğitim Dergisi, 18(10), 271-290.
Günay, V. D. (2002) Metin Bilgisi. İstanbul: Multilingual.
Günay, V. D.(2007) Metin bilgisi. İstanbul: Multilingual.
İşcan, A. (2015). “İletişim, Konuşma ve Konuşmayla İlgili Temel Kavramlar”. A. Şahin (Dü.) içinde, Konuşma Eğitimi (s. 1-28). Ankara: Pegem Akademi.
Karagül, S. ve Sever, S. (2014) “Oğuz Tansel’in Derleyip Yazdığı Masal Kitaplarında Yer Alan Sözvarlığı Öğelerinin İncelenmesi” Cyprus International University Folklor Edebiyat, 20(77), 173-188.
Karahan, L. (2005) Türkçede Söz Dizimi. Ankara: Akçağ Yayınları. Keçik, İ. (1992) “İlkokul Öğrencilerinin Özet ve Hatırlama Metinlerinde Bağ- daşıklık Sorunları” Dilbilim Araştırmaları, 71-75.
Kırbaş, A. (2008) “İIköğretim Sekizinci Sınıf Öğrencilerinin (Okul Değişkenine Göre) Yazılı Anlatım Metinlerinin İncelenmesi”, Kâzım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi(18), 72-93.
Korkmaz, Z. (2007). Türkiye Türkçesi Grameri Şekil Bilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Lüleci, M. (2010) “Yeni Bir Disiplin Olarak Metin Dilbilim ve Türk Edebiyatı- na Metin Dilbilimsel Bir Yaklaşım.” Yayımlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
MEB (2006). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (6,7,8.Sınıflar). Ankara: MEB.
MEB (2009). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (1-5. Sınıflar). Ankara: MEB.
MEB (2015). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (1-8. Sınıflar). Ankara: MEB.
Onan, B. (2011) Anlama Sürecinde Türkçenin Yapısal İşlevleri. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Özcan, G. (2014) “Türkçe Söylem Belirleyicisi “Neyse”nin Derlem Temelli Bir İncelemesi”, 28. Ulusal Dilbilim Kurultayı Özet Bildirileri.
Ruhi, Ş. (1994) “İlköğretim Öğrenci Kompozisyonlarında Bağdaşıklık Sorunları”, Çağdaş Eğitim Dergisi, 6(77-78), 24-26.
Sallabaş, E. (2007) “İlköğretim 5. Sınıf Öğrencilerinin Kendini Yazılı Olarak İfade Etme Kazanımlarına Ulaşma Düzeyi” Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Seçkin, P., Arslan, N., ve Ergenç, S. (2014). “Bağdaşıklık ve Tutarlılık Bakımından Lise Ve Üniversite Öğrencilerinin Yazılı Anlatım Becerileri”, Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 3(1), 340-353.
Sever, S. (1997) Türkçe Öğretimi ve Tam Öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
Schiffrin, D. (1987) Discourse Markers. Cambridge: Cambridge University Press.
Silva, A. S. (2006) “The Polysemy of Discourse Markers: The Case of Pronto in Portuguese”, Journal of Pragmatics(38), 2188–2205.
Tansel, O. (2011). Üç Kızlar. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Taşer, S. (2009) Konuşma Eğitimi. İstanbul: Pegasus Yayınları.
Tay, D. (2011) “Discourse Markers as Metaphor Signalling Devices in Psychotherapeutic Talk”, Language & Communication(31), 310-317.
Uçar, A. (2005) “Söylem Belirleyicisi Olarak İştenin Ezgi Görüntüleri”, Dil ve Edebiyat Dergisi, 2(1), 35-50.
Uçgun, D. (2007) “Konuşma Eğitimini Etkileyen Faktörler”, Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22(1), 59-67.
Ülper, H. (2011) “Öğrenci Metinlerinin Tutarlılık Ölçütlerinin Bağlamında Değerlendirilmesi”, Turkish Studies - International Periodical for The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 6(4), 849-863.
Vardar, B. (1998) Dilbilimin Temel Kavram ve İlkeleri. İstanbul: Multilingual.
Yalçın, A. (2002) Türkçe Öğretimi Yöntemleri –Yeni Yaklaşımlar-. Ankara: Akçağ Basım Yayım.