İKLİM DEĞİŞİKLİĞİ İLE MÜCADELEDE KARBON PİYASALARININ ROLÜ

Son dönemlerde küresel ısınma ve iklim değişikliği gibi global ölçekte karşımıza çıkan çevre sorunları tüm dünya için önlem alınması kaçınılmaz problemler olarak görülmektedir. Söz konusu bu problemlerle mücadele etmek amacıyla uluslararası alanda Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi ve Kyoto Protokolü gibi önemli adımlar atılmaya başlanmıştır. Atılan bu adımlar aracılığıyla sera gazı emisyonlarının azaltılmasına çalışılmış ve bu amaçla küresel bir karbon piyasası ortaya çıkmıştır. Bu piyasalar sayesinde ülkeler ve firmalar sera gazı azaltımına yönelik projeler geliştirebilmekte ve bu projeler sonucunda elde ettikleri kredileri karbon piyasalarında satabilmektedirler. Bu çalışmada; iklim değişikliği ile küresel ısınma olgusuna yol açan sera gazları, sera etkisi, bu olgulara karşı uluslararası alanda atılan adımlar ve söz konusu problemle mücadele amacıyla geliştirilen esneklik mekanizmaları ele alınmıştır. Ayrıca çalışmada, Türkiye’nin karbon piyasalarındaki mevcut durumu analiz edilerek, bu piyasalardaki geleceğiyle ilgili değerlendirmelerde bulunulmuştur

The Role of Carbon Markets in Combating with Climate Change

In recent periods, environmental problems such as global warming and climate change that have been faced on a global scale are seen as inevitable problems to take measures for the whole world. In order to tackle with these problems important applications such as United Nations Framework Convention on Climate Change and Kyoto Protocol have begun to address in the international area. In this way, it has aimed to reduce greenhouse gas emissions and a global carbon market has emerged for this purpose. Through these markets, countries and firms can develop project aiming to reduce greenhouse gas emissions and sell these certificates which have obtained from projects in these markets. In this study; greenhouse gas emissions which lead to global warming and climate change, greenhouse effect, the measures that taken against these cases in the international area and flexibility mechanisms which are improved struggle with these problems have been evaluated. In addition in this study, current situation of carbon market in Turkey has been analyzed and assessments have made about the Turkey’s future in these markets

Keywords:

Greenhouse Gas Emissions, Global Warming Climate Change, Carbon Markets,

PDF

___

Aldy, J., Barrett, S. ve Stavins, R. (2003). REC Thirteen Plus One: A Comparison of Global Climate Policy Architectures. Climate Policy, 373-397.
Arı, İ. (2010). İklim Değişikliği ile Mücadelede Emisyon Ticareti ve Türkiye Uygulaması. DPT Uzmanlık Tezleri. Ankara.
Azari, H. Y. (2013). Karbon Emisyon Piyasaları. Institute of Social Sciences Selcuk University, Konya.
Berberoğlu, N. (2007). İklim Değişikliği: Post Kyoto Müzakereleri ve Türkiye. Uluslararası Ekonomik Sorunlar, 18-26.
Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi. (Ekim 2002). Chicago Climate Exchange. (2008). Hawaii Energy Policy Forum.
Çelikkol, H. ve Özkan, N. (2011). Karbon Piyasaları ve Türkiye Perspektifi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 31, 203-221.
Çevre ve Orman Bakanlığı (ÇOB). (1998). Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi: Kyoto Protokolü. Birleşmiş Milletler.
Çevre ve Orman Bakanlığı (ÇOB). (2008). Kyoto Protokolü Esneklik Mekanizmaları ve Diğer Uluslararası Emisyon Ticareti Sistemleri Özel İhtisas Komisyonu Raporu.
Çevre ve Orman Bakanlığı (ÇOB). (2011). Karbon Piyasalarında Ulusal Deneyim ve Geleceğe Bakış, Ankara.
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (2012). Türkiye’de Karbon Piyasası. Çevre Yönetimi Genel Müdürlüğü.
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (2014). Gönüllü Karbon Piyasaları. 15 şubat 2015 tarihinde http://www.csb.gov.tr/projeler/iklim/index.php?Sayfa=sayfa&Tur=webmenu&Id=12461. adresinden erişildi.
Davies, P. G. G. (1998). Global Warming and The Kyoto Protocol. The International and Comparative Law Quarterly, 47(2), 446-461.
Devlet Planlama Teşkilatı (DPT) (2000). İklim Değişikliği Özel İhtisas Komisyon Raporu. Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı, 2352.
Dimento, J. F.C. ve Doughman, P. (2007). Climate Change, What It Means for Us, Our Children and Our Grandchildren.
Dutt, G. ve Gaioli, F. (2007). Coping with Climate Change, 42(42), 4239-4250.
European Commission. (2005). EU Action Against Climate Change. EU Emissions Trading-An Open Scheme Promoting Global İnnovation. The EU Brochure. Brussels: European Communities, 1-20.
Grubb, M. (2000). The Kyoto Protocol: An Economic Appraisal. Cambridge University. FEEM Working Paper, 30.
Hamilton, K., Sjardin, M., Marcello, T. ve Xu, G. (2008). Forging a Frontier: State of Voluntary Carbon Markets. A report by Ecosystem Marketplace & New Carbon Finance.
He, J. (2014). Is the Clean Development Mechanism Effective for Emission Reductions? Institute of International Law. Chinese Academy of Social Sciences, 750-759.
Intergovernmental Panel on Clımate Change (IPCC). (1996). IPCC Second Assessment Climate Change 1995. A Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change.
Lovett, J. (2005). 1997 Kyoto Protocol, Cambridge University Press. Journal Of African Law, 49(1), 94-96.
Mercan, M. ve Karakaya, E. (2014). Sera Gazı Salımının Azaltımında Alternatif Politikaların Ekonomik Maliyetlerinin İncelenmesi: Türkiye İçin Genel Denge Analizi. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 42, 123-159.
Narin, M. (2013). Kyoto Protokolü Esneklik Mekanizması: Emisyon Ticareti. International Conference on Eurasian Economies, 941-952.
Öker, F. ve Adıgüzel, H. (2013). Karbon Kredilerinin Uluslararası Muhasebe Standartları Kapsamında Muhasebeleştirilmesi. Mali Çözüm, 17-38.
Özel, M. ve Kılıç, S. (2006). Küresel Bir Sorun Olarak İklim Değişikliği ve İklim Politikaları. I. U. Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 34, 137-169.
Pamukçu, K. (2007). Küresel Emisyon Ticaret Sistemi için Bir Model: Avrupa Birliği Emisyon Ticaret Programı. İ.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, (37), 17-42.
Ravindranhat N. H. ve Sathaye, J.A. (2002). Climate Change and Developing Countries. Advances in Global Change Research. Kluwer Academic Publishers.
Reinaud, J. ve Philibert, C. (2007). Emissions Trading: Trends and Prospects. International Energy Agency. Paris.
Saraçoğlu, N. (2010). Küresel İklim Değişimi, Biyoenerji ve Enerji Ormancılığı.(1. Basım). Bartın: Efil Yayınevi.
Saylan, İ. (2010). İklim Değişikliği ile Uluslararası Mücadelenin Ekonomik ve Mali Boyutu ve Avrupa Birliği Politikaları. Maliye Bakanlığı, Ankara.
Spalding, F. (2010). Catastrophic Climate Change and Global Warming. (First Edition), New York.
Sunstein, C. R. (2006). Montreal vs. Kyoto: A Tale of Two Protocols, John M. Olın Law & Economıcs Working Paper. (2d Series). 302.
Tunahan, H. (2010). Küresel İklim Değişikliğini Azaltmanın Bir Yolu Olarak Karbon Finansmanı. Muhasebe ve Finansman Dergisi, 46. Turkish Yatırım. (2012). Karbon Piyasaları.
Türkiye İstatistik Kurumu. (TÜİK). (2015). 20 Şubat 2015 tarihinde http://www. tuik.gov.tr/Start.do adresinden erişildi.
Türk Sanayici ve İş Adamları Derneği (TÜSİAD). (2012). Düşük Karbon Ekonomisine Geçiş: İklim Değişikliği Müzakereleri ve Özel Sektörün Rolü. İklim Platformu.
Türkeş, M. (2001). Küresel İklimin Korunması. İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi ve Türkiye. Tesisat Mühendisliği. TMMOB Makina Mühendisleri Odası. Süreli Teknik Yayın, 61, 14-29.
Türkeş, M. (2008). İklim Değişikliğiyle Savaşım, Kyoto Protokolü ve Türkiye. Mülkiye, 32(259), 101-131.
United Nations Environmental Programme (UNEP). (2001). Climate Change Information Sheets.
United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC). (1992). United Nations.
United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC). (2007). Uniting on Climate. Bonn.
Vellinga, P. ve Heintz, R. (1995). The Feasibility of Joint Implementation: A cost-Benefit Analysis. Kluwer Academic Publishers.