Kamu Kurumlarında İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu’nun İşveren,İşveren Temsilcisi veya Çalışan Temsilcileri TarafındanUygulanmasının Değerlendirilmesi

Türkiye’de İSG Kanun kapsamında az tehlikeli sınıfta yer alan iş kollarından biri de ofis ortamlarının çoğunlukta olduğu üniversitefakülte ve MYO’larıdır. Üniversitelerde akademik ve idari personeller görev yapmaktadır. Üniversitelerin genellikle az tehlikeli sınıftayer alması, iş kazası ve meslek hastalıkları istatistiklerinin az olması gibi nedenlerden İSG ile ilgili çalışmalar tam anlamıylauygulanmamaktadır. Çalışmada Hitit Üniversitesinde fakülte ve MYO’larda işveren, işveren temsilcisi ve çalışan temsilcisi olarak görevyapanlar tarafından İSG Kanunu’nun uygulamasının değerlendirilmesi amaçlanmaktadır. Çalışmanın örneklem grubunda yer alan kişisayısı az olduğundan çalışmanın yöntemi nitel veri toplama araçlarından biri olan odak grup görüşmesi olarak belirlenmiştir. Odak grupgörüşmesinde sorulacak sorular belirlenirken fakülte ve MYO’larda gözlemlenen İSG çalışma ve uygulamaları dikkate alınmıştır.Verilen cevaplar değerlendirildiğinde işveren, işveren temsilcisi ve çalışan temsilcilerinin İSG Kanunu’nundan ve kendiyükümlülüklerinden haberdar oldukları ancak İSG çalışmalarının tam anlamıyla yapılmadığı, yapılan çalışmalara hâkim olunmadığı veİSG sürecinin takibinin yapılmadığı tespit edilmiştir.

Evaluation of the Implementation of the Occupational Health and Safety Law in Public Institutions by Employer, Employer Representative or Employee Representatives

One of the business lines in the less dangerous class in Turkey under the OHS Law is university faculties and vocational colleges whereoffice environments are predominant. Academic and administrative staff work at universities. Studies on OHS are not fully implementeddue to reasons such as the fact that universities are generally in the less dangerous class and the statistics of occupational accidents andoccupational diseases are low. In the study, it is aimed to evaluate the implementation of the OHS Law by those who work as employer,employer representative and employee representative in faculties and vocational schools in Hitit University. Since the number of peoplein the sample group of the study is low, the method of the study was determined as the focus group interview, which is one of thequalitative data collection tools. While determining the questions to be asked in the focus group meeting, OHS studies and practicesobserved in faculties and vocational colleges were taken into consideration. When the answers given were evaluated, it was determinedthat the employer, employer representative and employee representatives were aware of the OHS law and their own obligations, butOHS studies were not fully carried out, the work was not mastered and the OHS process was not followed.

PDF

___

Terzioğlu, A. & Aksungur, A. (2019). İş sağlığı ve Güvenliğinde İşverenin Hukuki ve Cezai Sorumluluğu. Dicle Üniversitesi Adalet Meslek Yüksekokulu Dicle Adalet Dergisi, 3 (6), 12- 54.
Aktan, C. C. & Işık, A. (2007). 21. Yüzyılda Herkes İçin Sağlık: 21 Hedef. İstanbul:Aura Yayınları.
Hekimler, A. (2012). 4857 Sayılı İş Kanunu’nda Düzenleme Bulmuş Olan İş Sağlığı ve Güvenliğine İlişkin İşverenlerin Temel Yükümlülükleri. Tekirdağ S.M.M.M. Odası Sosyal Bilimler Dergisi. Sayı 1, s. 5.
Bayram, F. (2005). Yeni İş Sağlığı ve Güvenliği Mevzuatımıza Hâkim Olan İlkeler. Legal İş Hukuku ve Sosyal Güvenlik Hukuku Dergisi, Sayı 7, s. 1104, ss:2-3.
Çakan, M. & Yavuz, Ş. (2020). Üniversitelerdeki İş Sağlığı ve Güvenliği Konusundaki Risk Faktörlerinin Önem Derecelerine Göre Sıralanması: Hitit Üniversitesi Örneği. Elçin YAZICI (Ed.), Eğitim Araştırmaları-2, 1-24, 2. Baskı, Ankara: İKSAD Uluslararası Yayınevi.
Çiçek, Ö. & Öçal, M. (2016). Dünyada ve Türkiye’de İş Sağlığı ve Güvenliğinin Tarihsel Gelişimi. Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi. Cilt 5 Sayı 11, s. 109.
Kabakçı, M. (2009). İş Sağlığı ve Güvenliğinin Hukuk Sistemindeki Yeri. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, Sayı 86, s. 250.
Şen, M. (2015). İş Sağlığı ve Güvenliği Kavramı, Tarihsel Gelişimi ve Dayanakları. MÜHFD, Cilt 4 Sayı 1, s. 130.
Süzek, S. (2012). İş Hukuku. Ankara: Beta Yayınevi, s. 905.
Aytekin, Ş. (2012). İş Sağlığı ve Güvenliği Kanun Tasarısı Taslağında Dünden Bugüne. Sicil İş Hukuku Dergisi. Cilt 7, Sayı 25, ss. 93-105.
Cengiz, İ. (2018). İşverenin İş Kazasından Doğan Hukuki Sorumluluğu. Türkiye Adalet Akademisi Dergisi, (34), 123- 142.
6331 sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu. İş Kazası, Sayı: 28339, Yayınlanma Tarihi: 30 Haziran 2012
Güzel, A., Okur, A.R. & Caniklioğlu, N. (2016). Sosyal Güvenlik Hukuku. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım.
Tuncay, A. C., & Ekmekçi, Ö. (2016). Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri. İstanbul: Beta Basım Yayım.
Yılmaz, A. (2017). Sosyal Güvenlik Hukukunda İş Kazası Kavramı: Kıta Avrupası ve Anglosakson Hukuk İstemlerinden Birer Örnek ile Türk Hukuku Karşılaştırması. Sosyal Güvence, 0 (11), 107-127.
The Fabian Society (1901). The Workman’s Compensation Act 1897, What It Means, and How to Make Use of It: The Fabian Society.http://digital.library.lse.ac.uk/objects/lse:rax644kib/r ead/single#page/4/mode/2up adresinden ulaşılmıştır.
Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu (16.06.2006). No 5510, Resmî Gazete, 26200, 5, C: 45.
Ilıman, E. (2015). Türkiye’de Meslek Hastalıkları. Uluslararası Sağlık Yönetimi ve Stratejileri Araştırma Dergisi, 1 (1), 21- 36.
Boz Eravcı, D. (2019). 6331 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu ve İlgili Yönetmelikleri Çerçevesinde İşverenin Yükümlülükleri. Hak İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 8 (22), 330-355. DOI: 10.31199/hakisderg.644319.
Kökten, M. & Avinç, O. (2014). 6331 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu’nda İşveren Yükümlülükleri ve Tekstil Sektörü Açısından Bir Bakış. Tekstil ve Mühendis, 21 (93). DOI: 10.7216/130075992014219305.
Kurt, Resul & Kurt, Dilek (2012). 6331 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu ile İşverenlere Getirilen Yükümlülükler ve İdari Yaptırımlar. Mali Çözüm. 113 (2012/Eylül-Ekim): 217- 234.
Üngüren, E & Koç, T. (2015). İş Sağlığı ve Güvenliği Uygulamaları Performans Değerlendirme Ölçeği: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. SGD-Sosyal Güvenlik Dergisi, 5 (2), 124-144.
Akpınar, T. & Çakmakkaya, B. Y. (2014). İş sağlığı ve güvenliği açısından işverenlerin risk değerlendirme yükümlülüğü. Çalışma ve Toplum, 0(40), 273- 304.
Etöz, M & Tulga, İ. (2015). İş Sağlığı ve Güvenliği Hizmetleri için Yeni Bir Model: Araç ve Hizmet Rotalama Problemi (AHRP) ve Ampirik Uygulaması. Akdeniz İİBF Dergisi, 15 (32), 53-65.
Erol, S. (2015). İş Sağlığı ve Güvenliği Konusunda İşveren, Çalışan ve Devletin Rolü. ASSAM Uluslararası Hakemli Dergi, 2 (4), 86-103.
Şensöğüt, C. (2018). İş Güvenliği Kültürü ve Üniversiteler. Soma Meslek Yüksekokulu Teknik Bilimler Dergisi, 1 (25), 9-15.
Gür, B. &Yavuz, Ş.(2020). Üniversitelerin İş Sağlığı ve Güvenliği Programında Görev Yapan Akademisyenler Üzerine Bir İnceleme. ISPEC Journal of Social Sciences Humanities, 4(4), 328-342.