Öz Bireyin ruh sağlığı ve sosyal sağlığı en az fiziksel ve zihinsel sağlığı kadar önemlidir ve çocukluk döneminde önce evde ebeveynlerin sonra okulda öğretmenlerin tutum ve davranışları ile şekillenmektedir. Ondokuzuncu yüzyıl yazarlarından Oscar Wilde (1854-1900) ve Ömer Seyfettin (1884-1920) yetişkinlerin tutum ve davranışlarının çocuklar üzerindeki etkisini öykülerinde kendilerine özgü biçimde ifade etmiştir. Her iki yazar ülkelerinin parlak bir geleceğe sahip olması için insanoğlunun çocukluk dönemine önem verilmesinin gerekliliğini vurgulamıştır. Çocukları ve çocukluk dönemini önemseyen Wilde‟a ve Seyfettin‟e göre bir toplumda eşitlik, dürüstlük ve hoşgörü ilkelerinin varlığı o toplumda gerçek, özgün ve özgür bireylerin varlığına bağlıdır ve birey vasfına sahip olabilmek için kişi anlayışlı, azimli, okuryazar, bilgili, eğitimli, çalışkan, duyarlı, duygulu, dürüst, düşünceli, güleryüzlü, hassas, kibar, hoĢgörülü, affedici, bağışlayıcı, inançlı, sadık, kararlı, saygılı, saygın, yardımsever, cömert, vefalı, candan, vicdanlı, merhametli olabilmelidir. KiĢi ayrıca empati kurabilmeli, doğaya ve hayvanlara saygı duyabilmelidir. Bu çalışmanın amacı bu erdemlere sahip olmayan bencil yetiĢkinlerin önemsemediği, görmezden geldiği, iletiĢim kurmadığı, sevgisini göstermediği çocukların nasıl heba olduğunu Oscar Wilde‟ın “The Selfish Giant”, “The Canterville Ghost”, “The Birthday of the Infanta”, “The Happy Prince”, “The Fisherman and his Soul”, “The Star-Child”, “The Devoted Friend”, “The Nightingale and the Rose” olmak üzere sekiz öyküsünde ve Ömer Seyfettin‟in “Falaka”, “Ant”, “Kaşağı”, “Primo Türk Çocuğu”, “Binecek ġey”, “Perili Köşk”, “Yalnız Efe”, “Yüksek Ökçeler”, “Diyet”, “Bomba” başlıklı on öyküsünde göstermektir. Orijinal ve klasik bir çalışma olarak bu makale Wilde‟ın ve Seyfettin‟in öykülerinin çocuk teması açısından karşılaştırmalı analizini içermektedir. Çocukların sahip olduğu duygularının, düşüncelerinin, fikirlerinin, inançlarının, hayallerinin, yeteneklerinin, ruhlarının ve gösterdikleri çabalarının yetiĢkinler tarafından önemsenmesinin gerekliliğini yansıtmaktaki ustalıkları iki yazarın ortak noktasıdır. Wilde‟ın ve Seyfettin‟in eserleri yetişkinlere çocukların ruhsal içgörüsünü fark etme olanağı sağlaması çocuk kavramını ele alan önemli yazarlar oldukları görüşünü kanıtlamaktadır.